Μέχρι πέρυσι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ήταν «μαγαζιά γωνία».
Τώρα όμως η κατάσταση έχει αλλάξει. «Μαγαζιά γωνία» έχουν γίνει πλέον τα κόμματα της αριστεράς.
Για πόσο καιρό και αυτά; Ίσως όχι για πολύ αν συνεχίσουν με το παλιό τους ντεκόρ και τις ρετρό μελωδίες.
Η (εκλογική) πελατεία «πεινασμένη», «διψασμένη», «ξεσαλωμένη» έχει ξεχυθεί στους δρόμους αναζητώντας καινούργιο «στέκι», Πραγματικά καινούργιο όμως. Και το θέλει εδώ και τώρα.
Αν λοιπόν και τα αριστερά «μαγαζιά» δεν εκσυγχρονισθούν αμέσως, αλλάζοντας συνταγές, κάποια απ’ αυτά και παλιομοδίτικους μάνατζερς, κινδυνεύουν να δουν το κοινό να τα προσπερνάει και να συνωθείται στους προθαλάμους εντελώς νέων κομματικών σχηματισμών, που οι παρούσες αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες έχουν ήδη αρχίσει να γεννοβολάνε.
Οι παλιοί «καταστηματάρχες» πλανώνται διττώς αν νομίζουν ότι ο χρόνος, που υπολείπεται μέχρι την επικείμενη εκλογική μάχη είναι πολύ μικρός, και επομένως οι καινούργιοι δεν θα προλάβουν να τους απειλήσουν.
Πρώτον διότι ο πολιτικός χρόνος έχει την δική του ιδιαίτερη πυκνότητα και ούτως ή άλλως σε ανώμαλες κοινωνικά συνθήκες, οι ζυμώσεις, οι ανακατατάξεις, η πολιτική μετάλλαξη των μαζών εξελίσσονται με αστραπιαία ταχύτητα.
Δεύτερον διότι το αποτέλεσμα της προχθεσινής ψηφοφορίας, σε συνδυασμό με τις δημοσκοπήσεις και με τις λαϊκές κινητοποιήσεις δυσαρέσκειας, είναι πλέον ή βέβαιο ότι μειώνουν το ειδικό βάρος και απαξιώνουν την σημασία των δεσμεύσεων και των υπογραφών των πολιτικά αποδυναμωμένων πολιτικών αρχηγών και των όποιων διαδόχων τους.
Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα οι Ευρωπαίοι «εταίροι» να εντείνουν τις πιέσεις τους για επ’ αόριστον αναβολή των βουλευτικών εκλογών. Στο πλαίσιο αυτό είναι φυσικό να κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να παρελκύσουν τις διαδικασίες ολοκλήρωσης του PSI και την εκταμίευση χρημάτων προς την Ελλάδα, που τυπικά αποτελούν την δικαιολογητική βάση της παραμονής της κυβέρνησης Παπαδήμου.
Εξ’ άλλου ας μην ξεχνάμε ότι ακόμη δεν έχουν πληρώσει τις τελευταίες δόσεις της προηγούμενης δανειακής σύμβασης, διότι απλούστατα το στοίχημα γι’ αυτούς ουδέποτε υπήρξε η δήθεν σωτηρία της Ελλάδος, αλλά η καταλήστευση του Ελληνικού δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου.
Η πραγματική λοιπόν ημερομηνία εκλογών μπορεί να είναι πολύ μακρύτερα από όσο κάποιοι νομίζουν.
Ας μη ξεχνάμε ότι το ΠΑΣΟΚ, το ΛΑ.Ο.Σ και το περιβάλλον Παπαδήμου έχουν τοποθετηθεί ανοικτά υπέρ της επ’ αόριστον (μέχρι να εφαρμοστούν τα συμφωνηθέντα με την τρόϊκα) παράτασης της θητείας της παρούσας κυβέρνησης. Παρά τους λεκτικούς λεονταρισμούς του ο κος Σαμαράς είναι μάλλον απίθανο να εκβιάσει εκλογές ενάντια στη βούληση των ευρωπαίων εταίρων, ιδιαίτερα τώρα μετά τις διαγραφές, όπου έχει απομείνει μόνος με το πλέον φιλελεύθερο και ευρωλάγνο υλικό της παράταξής του.
Μοναδική επομένως πιθανότητα για εκλογές απομένει η σχετική πίεση της κοινής γνώμης, ή οποία δεν θα είναι αρκετή αν περιορίζεται μόνο στην δημοσκοπική της έκφραση.
Στο μεσοδιάστημα λοιπόν θα έχουμε αλυσιτελή μέτρα ανεφάρμοστα και ανέφικτους στόχους, που θα παρέχουν το δικαίωμα στους δανειστές-εταίρους να αναβάλουν τις εκταμιεύσεις και να απαιτούν νέα μέτρα.
Και ένα λαό που θα εξαθλιώνεται και ως εκ τούτου θα ριζοσπαστικοποιείται ραγδαία αναζητώντας άμεση ικανοποίηση των αδήριτων βιοτικών αναγκών του.
Κατά την σπειροειδή εξέλιξη αυτού του φαύλου κύκλου αν τα κόμματα της παραδοσιακής αριστεράς δεν προλάβουν να διαμορφώσουν συγκροτημένη και συγκεκριμένη κοινή πλατφόρμα εξόδου από την κρίση, κινδυνεύουν να δουν τις λαϊκές μάζες να τα προσπερνάνε.
Γιατί σε λίγο όσο τα πράγματα εκτραχύνονται δεν αποκλείεται το κοινό περί πολιτικής συναίσθημα να θεωρήσει τον κο Κουβέλη ακραίο νεοφιλελεύθερο, τον Συνασπισμό υπερβολικά συντηρητικό και το ΚΚΕ …τροχοπέδη του λαϊκού κινήματος.
Τώρα όμως η κατάσταση έχει αλλάξει. «Μαγαζιά γωνία» έχουν γίνει πλέον τα κόμματα της αριστεράς.
Για πόσο καιρό και αυτά; Ίσως όχι για πολύ αν συνεχίσουν με το παλιό τους ντεκόρ και τις ρετρό μελωδίες.
Η (εκλογική) πελατεία «πεινασμένη», «διψασμένη», «ξεσαλωμένη» έχει ξεχυθεί στους δρόμους αναζητώντας καινούργιο «στέκι», Πραγματικά καινούργιο όμως. Και το θέλει εδώ και τώρα.
Αν λοιπόν και τα αριστερά «μαγαζιά» δεν εκσυγχρονισθούν αμέσως, αλλάζοντας συνταγές, κάποια απ’ αυτά και παλιομοδίτικους μάνατζερς, κινδυνεύουν να δουν το κοινό να τα προσπερνάει και να συνωθείται στους προθαλάμους εντελώς νέων κομματικών σχηματισμών, που οι παρούσες αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες έχουν ήδη αρχίσει να γεννοβολάνε.
Οι παλιοί «καταστηματάρχες» πλανώνται διττώς αν νομίζουν ότι ο χρόνος, που υπολείπεται μέχρι την επικείμενη εκλογική μάχη είναι πολύ μικρός, και επομένως οι καινούργιοι δεν θα προλάβουν να τους απειλήσουν.
Πρώτον διότι ο πολιτικός χρόνος έχει την δική του ιδιαίτερη πυκνότητα και ούτως ή άλλως σε ανώμαλες κοινωνικά συνθήκες, οι ζυμώσεις, οι ανακατατάξεις, η πολιτική μετάλλαξη των μαζών εξελίσσονται με αστραπιαία ταχύτητα.
Δεύτερον διότι το αποτέλεσμα της προχθεσινής ψηφοφορίας, σε συνδυασμό με τις δημοσκοπήσεις και με τις λαϊκές κινητοποιήσεις δυσαρέσκειας, είναι πλέον ή βέβαιο ότι μειώνουν το ειδικό βάρος και απαξιώνουν την σημασία των δεσμεύσεων και των υπογραφών των πολιτικά αποδυναμωμένων πολιτικών αρχηγών και των όποιων διαδόχων τους.
Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα οι Ευρωπαίοι «εταίροι» να εντείνουν τις πιέσεις τους για επ’ αόριστον αναβολή των βουλευτικών εκλογών. Στο πλαίσιο αυτό είναι φυσικό να κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να παρελκύσουν τις διαδικασίες ολοκλήρωσης του PSI και την εκταμίευση χρημάτων προς την Ελλάδα, που τυπικά αποτελούν την δικαιολογητική βάση της παραμονής της κυβέρνησης Παπαδήμου.
Εξ’ άλλου ας μην ξεχνάμε ότι ακόμη δεν έχουν πληρώσει τις τελευταίες δόσεις της προηγούμενης δανειακής σύμβασης, διότι απλούστατα το στοίχημα γι’ αυτούς ουδέποτε υπήρξε η δήθεν σωτηρία της Ελλάδος, αλλά η καταλήστευση του Ελληνικού δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου.
Η πραγματική λοιπόν ημερομηνία εκλογών μπορεί να είναι πολύ μακρύτερα από όσο κάποιοι νομίζουν.
Ας μη ξεχνάμε ότι το ΠΑΣΟΚ, το ΛΑ.Ο.Σ και το περιβάλλον Παπαδήμου έχουν τοποθετηθεί ανοικτά υπέρ της επ’ αόριστον (μέχρι να εφαρμοστούν τα συμφωνηθέντα με την τρόϊκα) παράτασης της θητείας της παρούσας κυβέρνησης. Παρά τους λεκτικούς λεονταρισμούς του ο κος Σαμαράς είναι μάλλον απίθανο να εκβιάσει εκλογές ενάντια στη βούληση των ευρωπαίων εταίρων, ιδιαίτερα τώρα μετά τις διαγραφές, όπου έχει απομείνει μόνος με το πλέον φιλελεύθερο και ευρωλάγνο υλικό της παράταξής του.
Μοναδική επομένως πιθανότητα για εκλογές απομένει η σχετική πίεση της κοινής γνώμης, ή οποία δεν θα είναι αρκετή αν περιορίζεται μόνο στην δημοσκοπική της έκφραση.
Στο μεσοδιάστημα λοιπόν θα έχουμε αλυσιτελή μέτρα ανεφάρμοστα και ανέφικτους στόχους, που θα παρέχουν το δικαίωμα στους δανειστές-εταίρους να αναβάλουν τις εκταμιεύσεις και να απαιτούν νέα μέτρα.
Και ένα λαό που θα εξαθλιώνεται και ως εκ τούτου θα ριζοσπαστικοποιείται ραγδαία αναζητώντας άμεση ικανοποίηση των αδήριτων βιοτικών αναγκών του.
Κατά την σπειροειδή εξέλιξη αυτού του φαύλου κύκλου αν τα κόμματα της παραδοσιακής αριστεράς δεν προλάβουν να διαμορφώσουν συγκροτημένη και συγκεκριμένη κοινή πλατφόρμα εξόδου από την κρίση, κινδυνεύουν να δουν τις λαϊκές μάζες να τα προσπερνάνε.
Γιατί σε λίγο όσο τα πράγματα εκτραχύνονται δεν αποκλείεται το κοινό περί πολιτικής συναίσθημα να θεωρήσει τον κο Κουβέλη ακραίο νεοφιλελεύθερο, τον Συνασπισμό υπερβολικά συντηρητικό και το ΚΚΕ …τροχοπέδη του λαϊκού κινήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου