Της Χαλιμάς τα παραμύθια σε Ευρωπαϊκή έκδοση…

Οργιάζουν πάλι από το πρωΐ οι εξωνημένοι κονδηλοφόροι και τα αργυρώνητα «τεχνοκρατικά» παπαγαλάκια που έχουν κατακλύσει τα εργολαβικά κανάλια και παιανίζουν τα «νικητήρια» τω υπερμάχω Πρωθυπουργώ  και τω μονομάχω Υπουργώ του, που για μια ακόμα φορά «επέτυχαν» μια «ιστορική» συμφωνία για την «σωτηρία» της Ελλάδας.

Παιανίζουν επί ματαίω.

Και η τελευταία γιαγιά στις εσχατιές της Ελληνικής υπαίθρου έχει πλήρη αντίληψη της πραγματικότητας και το μόνο, που την απασχολεί είναι πώς και πότε θα απαλλαγεί από τους «σωτήρες» και τους γλοιώδεις παρατρεχάμενούς τους.

Ποιος ηλίθιος πράγματι σ’ αυτή τη χώρα μπορεί να πιστεύσει το παραμύθι περί της «μειώσεως του χρέους», της «αποφυγής της χρεωκοπίας», της «διασφάλισης της οικονομίας της χώρας», της «ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας»;
Δεν χρειάζεται κανείς πλέον «τεχνοκράτης» της συμφοράς για να αντιληφθούν οι πολίτες ότι το χρέος που δήθεν μειώνεται κατά εκατό εκατομμύρια, στην πραγματικότητα αυξάνεται την ίδια στιγμή κατά εκατόν τριάντα.

 Ότι αυτό που βιώνει καθημερινά ισοδυναμεί με πτώχευση ατομική και εθνική.

 Ότι αυτό που συντελείται με το PSI αποτελεί και τυπικά τον ορισμό της χρεωκοπίας (= κοπή του χρέους).

 Ότι η «ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας» αποτελεί την politically correct ονομασία της βιαίας επιστροφής στον εργασιακό Μεσαίωνα.

 Και ότι η περιβόητη «διασφάλιση της οικονομίας της χώρας» είναι η πλέον ξεδιάντροπη πολιτική ψευδολογία, αφού στην πραγματικότητα αυτό που εξασφαλίζεται είναι η βεβαιότητα των δανειστών ότι όχι απλά δεν θα χάσουν δεκάρα, αλλά και ότι θα εξασφαλίσουν την εκμετάλλευση της Ελλάδας για τις επερχόμενες γενεές επί γενεών.
Όποιος δεν έχει διαβάσει την ιστορία με την οπτική του «συνωστισμού» στο λιμάνι της Σμύρνης, γνωρίζει ότι οι αποικιοκρατικές δυνάμεις, που δάνεισαν  το 1821 την νεοσύστατο Ελληνικό κράτος με τις συμβάσεις, που συνήψαν με τον Μαυροκορδάτο και τους διαδόχους του δεν προσδοκούσαν την γρήγορη, εντός των αρχικών συμβατικών χρονικών ορίων, επιστροφή των δανεικών. Επεδίωκαν, όπως και επέτυχαν την απομύζηση του ελλληνικού ιδρώτα επί πολλές δεκαετίες.

Το ίδιο ακριβώς επιδιώκουν και οι νεοαποικιοκράτες Γερμανοί με τους δορυφόρους τους.

 Γι αυτό και ο δανεισμός συνοδεύεται και από μια σειρά διοικητικών μέτρων, που εξασφαλίζουν την δήωση του εθνικού πλούτου της χώρας, την καταλήστευση της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας την διηνεκή εκμετάλλευση ακόμη και του εργατικού μόχθου των Ελλήνων σε μεγάλο βάθος χρόνου.

Αρκεί να αναλογισθεί κανείς ότι με την οικονομική ασφυξία των ελληνικών νοικοκυριών λόγω ενεργείας και άγριων  περικοπών μισθών και συντάξεων, σε συνδυασμό με τα χαράτσια και την αύξηση των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων, με μαθηματική βεβαιότητα στην αμέσως επόμενη γενιά κανένας Έλληνας δεν θα μπορέσει να διατηρήσει το οικογενειακό του σπίτι στην κυριότητά του, μόλις κληθεί να καταβάλει τον αναλογούντα φόρο κληρονομίας.

 Δεν είναι τυχαίο που ήδη έχουν προβεί σε παροχή ευχέρειας παραχώρησης του ακινήτου στο δημόσιο, προς εξόφληση ληξιπροθέσμων χρεών.
Όπως δεν είναι τυχαίο ότι διά νόμου έχουν φροντίσει να αποκλείσουν την δυνατότητα ασκήσεως ποινικής διώξεως εναντίον ατόμων που θα εμπλακούν στην περιβόητη «αξιοποίηση» της περιουσίας του δημοσίου, δραστηριότητα η οποία μετ’ επιτάσεως μνημονεύεται σε κάθε  συμφωνία που οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες μας επιβάλουν.

Και βεβαίως είναι απολύτως σκόπιμο και εκ του πονηρού ότι παρά τις ένθεν κακείθεν φλυαρίες περί ανάπτυξης, ούτε μία σχετική μνεία, ούτε μία λέξη γι αυτήν δεν περιλαμβάνεται στο κείμενο της συμφωνίας.

Αυτά τα ολίγα επί του παρόντος, έτσι απλά για να μήν μας περνάνε για ηλίθιους, την ώρα που ήδη  από τη Γαλλία, την Ιταλία  μέχρι το Μεξικό και την Αυστραλία οι απλοί άνθρωποι ξεσηκώνονται και δηλώνουν την αλληλεγγύη τους στον μαρτυρικό Ελληνικό λαό, έχοντας καταλάβει το βάρβαρο παιχνίδι που παίζεται εις βάρος της χώρας μας, αλλά κυρίως ότι όλοι οι  λαοί είναι εν δυνάμει οι επόμενοι στόχοι-θύματα της αποικιοκρατικής κερδοσκοπίας.