«Όποιον βγαίνει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος», είχε πεί κάποτε ο Ευάγγελος Αβέρωφ, αναφερόμενος σε αυτούς, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εξέρχονται του κομματικού μαντρότοιχου. Έκτοτε η φράση έμεινε παροιμιώδης όχι μόνο εξ αιτίας του βουκολικού της αρώματος, αλλά και λόγω της συχνής επιβεβαίωσής της στις πλείστες των μεταγενέστερων περιπτώσεων.
Μία από αυτές τις δυσάρεστες επαληθεύσεις εβίωσε προσωπικά και ο σημερινός πρόεδρος της ΝΔ, ο όποιος οδηγήθηκε σε πολιτική κατάψυξη επί μια και πλέον εικοσαετία, όταν αποτόλμησε να φτιάξει δικό του κόμμα.
Με αυτήν ίσως την τραυματική του εμπειρία παρασύρθηκε να απειλήσει τους βουλευτές του με διαγραφή, πιστεύοντας ότι δεν θα είχαν το θάρρος να διακινδυνεύσουν την έξοδό τους από τη ΝΔ και στη συνέχεια αποτόλμησε τη αποπομπή στενών κομματικών του συντρόφων θεωρώντας αφελώς ότι ο ίδιος παραμένει ασφαλής στο «μαντρί» και ενισχύει μάλιστα με αυτόν τον τρόπο και το ηγετικό του προφίλ.
«Τι πρωθυπουργός θα ήμουν αύριο, αν έκανα πίσω και δεν τους διέγραφα ;» διερωτήθηκε μεγαλοφώνως σε μια κομματική συγκέντρωση ό κος Σαμαράς.
Φαίνεται ότι η μοναξιά της κορυφής θαμπώνει την όραση των αρχηγών και θολώνει το πολιτικό τους τοπίο.
Πώς αλλιώς θα μπορούσε να εξηγηθεί ο τρόπος σκέψης και η συμπεριφορά του δύσμοιρου αρχηγού της ΝΔ, ο οποίος δείχνει να έχει χάσει την επαφή με το κοινωνικό-εκλογικό περιβάλλον.
Αλλιώς δεν εξηγούνται οι φαντασιώσεις του για την μελλούμενη περίοδο πρωθυπουργίας, την ώρα που αυτή με τα σημερινά δεδομένα όλο και περισσότερο εξελίσσεται σε ένα «όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό» , κατά το παλαιό λαϊκό άσμα.
Διότι ο κος Σαμαράς, δυστυχώς πολιτικός παλαιάς κοπής, ακολουθεί κατά πόδας την πολιτικά ανόητη τακτική του κου Γιώργου Παπανδρέου.
Τί έκανε ο αποδιοπομπαίος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ;
Στηρίχθηκε στις πλάτες ης αριστερής πτέρυγας του κόμματός του προκειμένου να επικρατήσει εσωκομματικά των αντιπάλων του και να εδραιωθεί στην αρχηγία του Κινήματος.
Στην συνέχεια με ένα φιλολαϊκό πρόγραμμα και με προοδευτική φρασεολογία κέρδισε και την πρωθυπουργία με τις ψήφους της κεντροαριστεράς.
Την επομένη όμως των εκλογών, έκανε απότομη στροφή.
Αναδείχθηκε στον πιο σκληρό νεοφιλελεύθερο της μεταπολιτευτικής περιόδου, γύρισε την πλάτη στον λαό, παραγκώνισε τα στελέχη που τον στήριξαν.
Έτσι σε ελάχιστο χρόνο κατάφερε να αναδειχθεί σε παγκόσμιο φαινόμενο πολιτικής ασωτίας, αφού μέσα σε τόσο μικρό διάστημα μπόρεσε να κατασπαταλήσει ένα τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο, που κληρονόμησε από τον πατέρα και τον παππού του.
Εν τέλει απομονωμένος από το λαό και τους πρώην συντρόφους του παραδόθηκε αδύναμος και κατησχυμένος σε ένα ετερόκλιτο συνονθύλευμα στελεχών, που απαρτίζεται από τα πλέον συντηρητικά και τυχοδιωκτικά στοιχεία του Κινήματος, τα οποία τελικώς τον αποκαθήλωσαν από την πρωθυπουργία και τώρα τον πιέζουν να εγκαταλείψει άρον-άρον και την προεδρία.
Την ίδια και απαράλλακτη πολιτική αφροσύνη επιδεικνύει και ο κος Σαμαράς.
Πρώτα στηρίχτηκε σε μια ευρεία ομάδα σχετικά άφθαρτων στελεχών της παράταξής του προκειμένου να κερδίσει την εσωκομματική αναμέτρηση.
Στην συνέχεια με φιλολαϊκή, αντιμνημονιακή φρασεολογία κατάφερε να επαναφέρει σε τροχιά ανάκαμψης τα δημοσκοπικά ποσοστά της ΝΔ, υποσχόμενος μια άλλη διακυβέρνηση με εθνική αξιοπρέπεια και ανθρώπινο πρόσωπο.
Όμως και αυτός στην πρώτη ιαχή των Βησιγότθων ανέκρουσε πρύμνη, εγκατέλειψε τις αντιμνημονιακές κορώνες, συνήνεσε στην δήωση της Ελλάδας και τον εξανδραποδισμό των Ελλήνων.
Και σαν να μην έφθανε επιδόθηκε σε μια ιλαροτραγική επίδειξη πυγμής με την μαζική διαγραφή όσων αρνήθηκαν να Μηδίσουν και οι οποίοι κατά τραγική για τον ίδιο σύμπτωση ήταν αυτοί που αποτελούσαν τα εσωκομματικά του στηρίγματα, αλλά και τους διαύλους επικοινωνίας με τους ψηφοφόρους.
Κατόπιν αυτού και όσων αναγκαίως θα επισυμβούν σε επίπεδο κοινωνικών ανακατατάξεων, ο Κος Σαμαράς κατάντησε εγκλωβισμένος από δική του αβελτηρία σ΄αυτούς, που του απέμειναν, οι οποίοι είναι αχαλίνωτα Ευρωλάγνοι, νεοφιλελεύθεροι, στην πλειοψηφία τους βεβαρυμμένοι με τις αμαρτίες των κυβερνήσεων Καραμανλή και κατά βάση πρώην εσωκομματικοί του αντίπαλοι.
Πλανάται λοιπόν αν ονειρεύεται σύντομες εκλογές και μεγαλεία πρωθυπουργίας.
Χάνοντας την αξιοπιστία του έναντι του εκλογικού σώματος καθώς και τα εσωκομματικά του στηρίγματα δεν μπορεί να ελπίζει σε καλύτερη τύχη από τον κο Παπανδρέου.
Σύντομα λοιπόν θα αντιληφθεί ότι από την εποχή που ο Τρανός Αρχιτσέλιγκας του Μετσόβου διετύπωσε το πολιτικό του αξίωμα, έχει αλλάξει άρδην το πολιτικό σκηνικό και αυτός επιλέγει για άλλη μια φορά τον λάθος ρόλο.
Εξ άλλου ο Ευάγγελος Αβέρωφ μίλησε για ένα μεμονωμένο αρνί και όχι για το μισό κοπάδι.
Και αν ζούσε τώρα θα εξηγούσε στον κο Σαμαρά, ο οποίος φαίνεται να έχει μαύρα μεσάνυκτα από ορεινή κτηνοτροφία, ότι ο τσοπάνος που σφαγιάζει τα παραγωγικά πρόβατα, κρατάει μόνο τα γέρικα και τα στέρφα και στο καπάκι παίρνει και καναδυό μέλανες «λύκους» και τους αμολάει μέσα στο μαντρί δεν πρόκειται ποτέ να γίνει «αρχιτσέλιγκας».
Νομίζω;….
Μία από αυτές τις δυσάρεστες επαληθεύσεις εβίωσε προσωπικά και ο σημερινός πρόεδρος της ΝΔ, ο όποιος οδηγήθηκε σε πολιτική κατάψυξη επί μια και πλέον εικοσαετία, όταν αποτόλμησε να φτιάξει δικό του κόμμα.
Με αυτήν ίσως την τραυματική του εμπειρία παρασύρθηκε να απειλήσει τους βουλευτές του με διαγραφή, πιστεύοντας ότι δεν θα είχαν το θάρρος να διακινδυνεύσουν την έξοδό τους από τη ΝΔ και στη συνέχεια αποτόλμησε τη αποπομπή στενών κομματικών του συντρόφων θεωρώντας αφελώς ότι ο ίδιος παραμένει ασφαλής στο «μαντρί» και ενισχύει μάλιστα με αυτόν τον τρόπο και το ηγετικό του προφίλ.
«Τι πρωθυπουργός θα ήμουν αύριο, αν έκανα πίσω και δεν τους διέγραφα ;» διερωτήθηκε μεγαλοφώνως σε μια κομματική συγκέντρωση ό κος Σαμαράς.
Φαίνεται ότι η μοναξιά της κορυφής θαμπώνει την όραση των αρχηγών και θολώνει το πολιτικό τους τοπίο.
Πώς αλλιώς θα μπορούσε να εξηγηθεί ο τρόπος σκέψης και η συμπεριφορά του δύσμοιρου αρχηγού της ΝΔ, ο οποίος δείχνει να έχει χάσει την επαφή με το κοινωνικό-εκλογικό περιβάλλον.
Αλλιώς δεν εξηγούνται οι φαντασιώσεις του για την μελλούμενη περίοδο πρωθυπουργίας, την ώρα που αυτή με τα σημερινά δεδομένα όλο και περισσότερο εξελίσσεται σε ένα «όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό» , κατά το παλαιό λαϊκό άσμα.
Διότι ο κος Σαμαράς, δυστυχώς πολιτικός παλαιάς κοπής, ακολουθεί κατά πόδας την πολιτικά ανόητη τακτική του κου Γιώργου Παπανδρέου.
Τί έκανε ο αποδιοπομπαίος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ;
Στηρίχθηκε στις πλάτες ης αριστερής πτέρυγας του κόμματός του προκειμένου να επικρατήσει εσωκομματικά των αντιπάλων του και να εδραιωθεί στην αρχηγία του Κινήματος.
Στην συνέχεια με ένα φιλολαϊκό πρόγραμμα και με προοδευτική φρασεολογία κέρδισε και την πρωθυπουργία με τις ψήφους της κεντροαριστεράς.
Την επομένη όμως των εκλογών, έκανε απότομη στροφή.
Αναδείχθηκε στον πιο σκληρό νεοφιλελεύθερο της μεταπολιτευτικής περιόδου, γύρισε την πλάτη στον λαό, παραγκώνισε τα στελέχη που τον στήριξαν.
Έτσι σε ελάχιστο χρόνο κατάφερε να αναδειχθεί σε παγκόσμιο φαινόμενο πολιτικής ασωτίας, αφού μέσα σε τόσο μικρό διάστημα μπόρεσε να κατασπαταλήσει ένα τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο, που κληρονόμησε από τον πατέρα και τον παππού του.
Εν τέλει απομονωμένος από το λαό και τους πρώην συντρόφους του παραδόθηκε αδύναμος και κατησχυμένος σε ένα ετερόκλιτο συνονθύλευμα στελεχών, που απαρτίζεται από τα πλέον συντηρητικά και τυχοδιωκτικά στοιχεία του Κινήματος, τα οποία τελικώς τον αποκαθήλωσαν από την πρωθυπουργία και τώρα τον πιέζουν να εγκαταλείψει άρον-άρον και την προεδρία.
Την ίδια και απαράλλακτη πολιτική αφροσύνη επιδεικνύει και ο κος Σαμαράς.
Πρώτα στηρίχτηκε σε μια ευρεία ομάδα σχετικά άφθαρτων στελεχών της παράταξής του προκειμένου να κερδίσει την εσωκομματική αναμέτρηση.
Στην συνέχεια με φιλολαϊκή, αντιμνημονιακή φρασεολογία κατάφερε να επαναφέρει σε τροχιά ανάκαμψης τα δημοσκοπικά ποσοστά της ΝΔ, υποσχόμενος μια άλλη διακυβέρνηση με εθνική αξιοπρέπεια και ανθρώπινο πρόσωπο.
Όμως και αυτός στην πρώτη ιαχή των Βησιγότθων ανέκρουσε πρύμνη, εγκατέλειψε τις αντιμνημονιακές κορώνες, συνήνεσε στην δήωση της Ελλάδας και τον εξανδραποδισμό των Ελλήνων.
Και σαν να μην έφθανε επιδόθηκε σε μια ιλαροτραγική επίδειξη πυγμής με την μαζική διαγραφή όσων αρνήθηκαν να Μηδίσουν και οι οποίοι κατά τραγική για τον ίδιο σύμπτωση ήταν αυτοί που αποτελούσαν τα εσωκομματικά του στηρίγματα, αλλά και τους διαύλους επικοινωνίας με τους ψηφοφόρους.
Κατόπιν αυτού και όσων αναγκαίως θα επισυμβούν σε επίπεδο κοινωνικών ανακατατάξεων, ο Κος Σαμαράς κατάντησε εγκλωβισμένος από δική του αβελτηρία σ΄αυτούς, που του απέμειναν, οι οποίοι είναι αχαλίνωτα Ευρωλάγνοι, νεοφιλελεύθεροι, στην πλειοψηφία τους βεβαρυμμένοι με τις αμαρτίες των κυβερνήσεων Καραμανλή και κατά βάση πρώην εσωκομματικοί του αντίπαλοι.
Πλανάται λοιπόν αν ονειρεύεται σύντομες εκλογές και μεγαλεία πρωθυπουργίας.
Χάνοντας την αξιοπιστία του έναντι του εκλογικού σώματος καθώς και τα εσωκομματικά του στηρίγματα δεν μπορεί να ελπίζει σε καλύτερη τύχη από τον κο Παπανδρέου.
Σύντομα λοιπόν θα αντιληφθεί ότι από την εποχή που ο Τρανός Αρχιτσέλιγκας του Μετσόβου διετύπωσε το πολιτικό του αξίωμα, έχει αλλάξει άρδην το πολιτικό σκηνικό και αυτός επιλέγει για άλλη μια φορά τον λάθος ρόλο.
Εξ άλλου ο Ευάγγελος Αβέρωφ μίλησε για ένα μεμονωμένο αρνί και όχι για το μισό κοπάδι.
Και αν ζούσε τώρα θα εξηγούσε στον κο Σαμαρά, ο οποίος φαίνεται να έχει μαύρα μεσάνυκτα από ορεινή κτηνοτροφία, ότι ο τσοπάνος που σφαγιάζει τα παραγωγικά πρόβατα, κρατάει μόνο τα γέρικα και τα στέρφα και στο καπάκι παίρνει και καναδυό μέλανες «λύκους» και τους αμολάει μέσα στο μαντρί δεν πρόκειται ποτέ να γίνει «αρχιτσέλιγκας».
Νομίζω;….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου