Η συνέντευξη με τους θαμώνες του κυλικείου της Ρηγίλλης και το πραγματικό δίλημμα των εκλογών.

Τον Οκτώβριο του 2008 με αφορμή την επερχόμενη οικονομική κρίση έγραφα σχετικά με την ποιότητα της συντηρητικής πολιτικής ότι «οι αντικειμενικές αξίες υποσκελίσθηκαν από τις λογιστικές αποτιμήσεις, το πολιτικό αισθητήριο από τα δημοσκοπικά ευρήματα και συνακόλουθα η αποτελεσματική πολιτική από την αποτελεσματικότητα της επικοινωνίας» και ότι «το διεθνές πολιτικό κατεστημένο τα τελευταία χρόνια συγκροτείται όλο και περισσότερο από πνευματικά οκνηρούς πολιτικούς και ευφυείς επαγγελματίες επικοινωνιολόγους και image makers.». Κατ’ αναλογία δε προς τα golden boys αποκαλούσα media children(παιδιά των μίντια) αυτούς τους πολιτικούς, που δεν ανδρώθηκαν μέσα από κοινωνικούς αγώνες, αλλά οφείλουν την παρουσία και ανέλιξη τους στην μαζική πλύση εγκεφάλου από τα ΜΜΕ.

Η περίπτωση του κ. Καραμανλή αποτελεί ένα τυπικό δείγμα αυτού του τύπου πολιτικού, που ακριβώς μη έχοντας καμιά σοβαρή πολιτική εμπειρία, προσπάθησε να καλύψει την πολιτική ανεπάρκεια του μέσω της επικοινωνιακής υπερβολής.

Τα αποτελέσματα βεβαίως υπήρξαν δικαίως καταστροφικά για την παράταξή του, άλλα αδίκως τραγικά για τον τόπο.
Διότι τόσο αυτοί που επέλεξαν τον κ. Καραμανλή στην ηγεσία της παράταξής του εν επιγνώσει των αδυναμιών του, όσο και αυτά τα στελέχη, που επιμένουν να τον στηρίζουν ή να τον ανέχονται ακόμη και σήμερα δικαίως θα επωμιστούν τα επίχειρα του πολιτικού αμοραλισμού τους. Οι στηρίζοντες μεν διότι επί πέντε χρόνια τους προσέφερε πλήρη κάλυψη στην διασπάθιση της εθνικής περιουσίας, οι ανεχόμενοι δε διότι δεν βρήκαν το σθένος να επιδείξουν το επιβεβλημένο ηθικό ανάστημα και να διαχωρίσουν εγκαίρως τη θέση τους.

Σε κάθε περίπτωση ο μεγάλος αδικημένος παραμένει ο απλός πολίτης, αυτός που δεν διαπλέκεται οικονομικά και δεν παραγοντίζει κομματικά. Αυτός που τρέχει όλη την ημέρα «να φέρει την μία άκρη με την άλλη» χωρίς να περιμένει ρουσφέτια, χωρίς να ελπίζει σε κομματικούς ή εκκλησιαστικούς λουφέδες.

Είναι λοιπόν εξόχως εξοργιστικό γι αυτόν τον πολίτη να ακούει τον κ. Πρωθυπουργό στις παρωδίες συνεντεύξεων και «διακαναλικών συζητήσεων» που στήνει να παραδέχεται ότι «δεν ήξερε», «δεν κατανοούσε», δεν «έκανε όσα έπρεπε να κάνει», αλλά ζητάει πάλι την ψήφο, επειδή «τώρα πια απέκτησε εμπειρία».
Το 2004 ο κ. Καραμανλής ωρυόταν από τα μπαλκόνια ότι είναι έτοιμος, ότι έχει ωριμάσει στην αντιπολίτευση, ότι έχει πρόγραμμα και αποφασιστικότητα και διαθέτει έμπειρο επιτελείο στελεχών για να «μεταρρυθμίσει τον τόπο».

Πέντε χρόνια μετά ο «κήρυκας της υπευθυνότητας» σε κλειστές προστατευμένες συζητήσεις με άτομα, που μοιάζουν με θαμώνες του κυλικείου της Ρηγίλλης δηλώνει ότι όλα αυτά τα χρόνια (και για πολλά ακόμα) ο Έλληνας φορολογούμενος θα πληρώνει το λογαριασμό απόκτησης επαγγελματικής εμπειρίας του κ. Καραμανλή.
Κάπως σαν stage για Πρωθυπουργούς ακούγεται , αλλά αλήθεια δεν καταλαβαίνουν οι μεγαλόσχημοι επικοινωνιολόγοι του Μαξίμου ότι το «βίτσιο» της επανεκλογής αυτού του Κυβερνητικού επιτελείου το 2007 αποδείχθηκε πολύ ακριβό, ώστε να υπάρχουν ακόμη ψηφοφόροι, που να θελήσουν να το ξαναπληρώσουν;

Προφανώς ο πανικός είναι κακός σύμβουλος ακόμη και για τους γκουρού της επικοινωνιολογίας.
Καραμπινάτο παράδειγμα η πρόσκληση αγωνίας του κ. Ζαγορίτη στους «γαλάζιους» ψηφοφόρους να ψηφίσουν ΝΔ, έστω μαυρίζοντας τα βαρίδια των ψηφοδελτίων της ΝΔ.
Το πιο ξεκαρδιστικό είναι ότι αυτή την επικοινωνιακά ανόητη προτροπή έσπευσε να υιοθετήσει χθες και ο ίδιος ο κ. Καραμανλής μιλώντας στο «σκληρό» ακροατήριο της Ηλιούπολης.:
«Εκείνο που ειπώθηκε και έχει ειπωθεί από πολλούς και είναι και σωστό εάν εγώ, ένας ψηφοφόρος της ΝΔ για κάποιον λόγο είμαι δυσαρεστημένος με τον υποψήφιο βουλευτή νυν ή υπουργό πρώην ή υφυπουργό, δεν είναι ανάγκη να πληρώσει η παράταξη τη δυσαρέσκεια που έχω. Μπορώ να διαλέξω κάποιον άλλον…» είπε ο κ. Καραμανλής.
Δεν έχει καταλάβει προφανώς κανείς από το επικοινωνιακό του επιτελείο ότι με τα καμώματα του όλα αυτά τα χρόνια ο κόσμος είναι πρωτίστως δυσαρεστημένος με τον ίδιο τον κ. Καραμανλή, ο οποίος εδώ και αρκετό καιρό έχει αναδειχθεί ως το μεγαλύτερο «βαρίδι» για την Νέα Δημοκρατία.

Ο ιστορικός του μέλλοντος αν θελήσει να βάλει ένα τίτλο στην Οδύσσεια της Ελλάδας κατά την τελευταία πενταετία θα επιλέξει αναμφίβολα τη φράση «επιστροφή στην Ψωροκώσταινα».

Ιδιαίτερη ανάλυση του απερίγραπτου Πρωθυπουργικού οδοιπορικού του κ. Καραμανλή δεν απαιτείται. Κάθε πολίτης από το κέντρο της πρωτεύουσας μέχρι την τελευταία εσχατιά της Ελληνικής υπαίθρου σε όποια τάξη, όποια ηλικία, όποιο επαγγελματικό κλάδο και αν ανήκει, έχει νοιώσει πολύ βαθειά στο πετσί του το κόστος «της απόκτησης εμπειρίας» του κ. Καραμανλή.
Γι αυτό πλέον το δίλημμα του μέσου ψηφοφόρου δεν είναι τα κουραφέξαλα περί «υπευθυνότητας και ανευθυνότητας», δεν είναι καν «ΠΑΣΟΚ ή Νέα Δημοκρατία», Καραμανλής ή Παπανδρέου».

Το διακύβευμα σ’ αυτές τις εκλογές είναι αν «ο κ. Καραμανλής και το απεχθές περιβάλλον του θα συνεχίσει να εξαθλιώνει αυτούς, που θα ψηφίσουν στις μεθαυριανές εκλογές ή θα αξιοποιηθεί δεόντως η ευκαιρία για να απαλλαγεί ο τόπος από αυτόν τον πολυέξοδα εκπαιδευόμενο πρωθυπουργό και τους επιτήδειους συνεργάτες του;»

Όπως και άλλοτε έχουμε πει στο δίλλημα αυτό ο άδολος και αγνός ψηφοφόρος (και σίγουρα υπάρχουν πολλοί τέτοιοι και στην ΝΔ), δεν μπορεί να απαντήσει ούτε με πολιτικά, ούτε με συναισθηματικά κριτήρια. Θα απαντήσει με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
Έτσι νομοτελειακά θα ψηφίσει μαζικά το ΠΑ.ΣΟ.Κ ως το μόνο κόμμα, που του προσφέρει τη δυνατότητα να απαλλαγεί από τον κ. Καραμανλή και θα αποφύγει επιμελώς να διακινδυνεύσει την ψήφο του σε κόμματα, τα οποία είτε με άμεσο τρόπο (ΛΑ.Ο.Σ,ΚΚΕ) είτε εμμέσως (ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ.,ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ) πετούσαν σωσίβια στην απερχόμενη κυβέρνηση και είναι πλέον ή βέβαιο ότι θα συνεχίσουν και μετά τις εκλογές να συμπλέουν με την όποια αντιπολιτευτική τακτική της Νέας Δημοκρατίας.

Η τραγική ειρωνεία της τύχης είναι ότι ψηφίζοντας ΠΑ.ΣΟ.Κ σε τελική ανάλυση ο ψηφοφόρος ακολουθεί κατά γράμμα την προτροπή του κ. Καραμανλή να «μαυρίσει», αυτόν που τον έχει δυσαρεστήσει, που τον έχει πικράνει, ή ακόμη και θυμώσει με την ανάρμοστη συμπεριφορά του όλη αυτή την θλιβερή πενταετία της σήψης, της παρακμής και της οπισθοδρόμησης.