ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΥΠΟΣ- Ανθολόγιο δυσμενών εκτιμήσεων.

Έχει πλέον αρχίσει να γίνεται γελοίος ο προβληματισμός διαφόρων γυρολόγων των καναλιών γύρω από τα κίνητρα των αντιδράσεων της νεολαίας.
Είναι λοιπόν χρήσιμη η παράθεση των περίπου ταυτόσημων σχολίων του διεθνούς τύπου.
Φαίνεται ότι οι ξένοι ανταποκριτές έχουν μεγαλύτερη αντίληψη από πολλούς έλληνες συναδέλφους τους και σίγουρα ισχυρότερο πολιτικό αισθητήριο από αρκετούς συντηρητικούς πολιτικούς.

guardian
The disaffection has been exacerbated by allegations of corruption and a series of scandals implicating members of Karamanlis's inner circle.

Η δυσφορία επιδεινώθηκε από τις υποθέσεις διαφθοράς και μια σειρά σκανδάλων όπου ενέχονται μέλη από τον στενό κύκλο του Καραμανλή.

THE INDIPENDENT
The widely televised scenes of destruction are likely to further undermine a conservative government already rocked by financial scandals and clinging to a razor-thin majority of just one seat in the 300-member Parliament

Οι τηλεοπτικές σκηνές των καταστροφών υποσκάπτουν περισσότερο μια συντηρητική κυβέρνηση που κλυδωνίζεται ήδη από οικονομικά σκάνδαλα και εξαρτάται από μια πολύ ισχνή πλειοψηφία μιας έδρας σε ένα Κοινοβούλιο 300 βουλευτών.

I'm 73 years old and I've never seen anything like this," said Thomas Siozos, whose shop was damaged. "The death of the boy was an excuse - the pot was already boiling and its has now overflowed. This government cannot only look after the rich."

«Είμαι 73 ετών και ποτέ δεν είδα παρόμοια κατάσταση», λέει ο κ. Θωμάς Σιώζος, του οποίου το κατάστημα υπέστη καταστροφές. «Ο θάνατος του παιδιού υπήρξε μια αφορμή. Το καζάνι ήδη έβραζε και τώρα ξεχείλισε. Αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να κοιτάζει μόνο τα συμφέροντα των πλουσίων».

BBC
Whether it will lead to the fall of the unpopular conservative government of Prime Minister Kostas Karamanlis is unclear.

Το κατά πόσο αυτή η κατάσταση θα επιταχύνει την ελεύθερη πτώση της αντιδημοφιλούς συντηρητικής κυβέρνησης του Πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, παραμένει ασαφές.

Coriere della Sera

In Grecia la tensione sociale è molto alta e non è legata solo all'uccisione di Gregoropoulos: nella giornata di mercoledì uno sciopero generale indetto dai sindacai ha paralizzato il Paese. Alla base della mobilitazione, un maggiore intervento del governo in campo economico e la richiesta di un aumento di salari e pensioni.

Στην Ελλάδα ο κοινωνικός αναβρασμός είναι πολύ μεγάλος και δεν συνδέεται μόνο με τον φόνο του Γρηγορόπουλου. Την Τετάρτη μια γενική απεργία των συνδικάτων παρέλυσε την χώρα.. Βάση της κινητοποίησης μια μεγαλύτερη παρέμβαση της κυβέρνησης στο πεδίο της οικονομίας και το αίτημα για αύξηση στους μισθούς και τις συντάξεις.

New York Times

On Tuesday, after a quiet morning, the protesters regrouped and marched to the Parliament at Syntagma Square, shouting slogans like “Down with the government of murderers.”
Την Τρίτη, μετά από ένα ήσυχο πρωϊνό, οι διαδηλωτές ξανασυγκεντρώθηκαν και έκαναν πορεία στο κοινοβούλιο στην Πλατεία συντάγματος εξαπολύοντας συνθήματα όπως «Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων»

Le Monde

Soixante étudiants grecs ont occupé, mardi 9 décembre, la cour du consulat de Grèce à Paris "en solidarité avec la jeunesse grecque.
Egalement à Paris, le chef de la diplomatie française Bernard Kouchner a exprimé son "inquiétude" mardi au sujet de la situation en Grèce. – (avec AFP et Reuters)

Εξήντα έλληνες σπουδαστές κατέλαβαν, την Τρίτη 9Δεκεμβρίου, την αυλή της Ελληνικής πρεσβείας στο Παρίσι «για συμπαράσταση στην ελληνική νεολαία»
Ο αρχηγός της Γαλλικής διπλωματίας εξέφρασε την «ανησυχία» του την Τρίτη για ο θέμα της κατάστασης στην Ελλάδα.

l' Humanite

Dans un autre message à la nation, lundi après-midi, M. Caramanlis avait durci le ton contre les auteurs des violences, soulignant que les troubles "ne peuvent pas et ne seront pas tolérés".
Ces menaces n’ont pas empêché une troisième nuit de violences lundi soir dans les centres d’Athènes et Salonique, avec de nombreux magasins et banques vandalisés et des affrontements entre jeunes et forces de l’ordre, signe selon les observateurs d’un profond malaise et d’une radicalisation de la jeunesse grecque minée par l’insécurité économique, le chômage et les bas salaires.

Μέσα σε ένα νέο μήνυμα προς το έθνος το μεσημέρι της δευτέρας ο κ. Καραμανλής σκλήρυνε τους τόνους εναντίον όσων προκαλούν καταστροφές, υπογραμμίζοντας ότι «οι ταραχές δεν μπορεί και δεν θα γίνουν ανεκτές».
Οι απειλές του δεν εμπόδισαν μια ακόμα νύκτα καταστροφών μέσα στο κέντρο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης με βανδαλισμούς σε πολλά καταστήματα και τράπεζες και με συγκρούσεις των μεταξύ των νέων και των οργάνων της τάξεως, πράγμα το οποίο κατά σύμφωνα με την άποψη των παρατηρητών καταδεικνύει μια βαθιά αναταραχή και μια ριζοσπαστικοποίηση της ελληνικής νεολαίας που πλήττεται από την οικονομική ανασφάλεια, την ανεργία και τους χαμηλούς μισθούς.

Liberation

Clientélisme, népotisme et corruption restent la réalité quotidienne des Grecs, malgré les promesses de «modestie» et d’«humilité» du gouvernement conservateur, qui avait promis de combattre ces fléaux endémiques. La suite ininterrompue de scandales financiers et la publication des sommes astronomiques distribuées à quelques élus ces derniers mois ont achevé de désespérer la jeunesse.

Οι πελατειακές σχέσεις, ο νεποτισμός και η διαφθορά παραμένουν η καθημερινή πραγματικότητα των Ελλήνων, παρά τις υποσχέσεις για «σεμνότητα» και ταπεινότητα της συντηρητικής κυβέρνησης, που είχε υποσχεθεί να καταπολεμήσει αυτά τα ενδημικά φαινόμενα. Η αδιάκοπη διαδοχή των οικονομικών σκανδάλων και η δημοσιοποίηση αστρονομικών ποσών, που μοιράσθηκαν σε μερικούς υψηλά ιστάμενους ολοκλήρωσαν την απογοήτευση της νεολαίας.

Η Δημοκρατία αιμορραγεί…

Everyone is saying enough is enough.

Η λακωνική δήλωση του Προέδρου της Δημοκρατίας περιέγραψε με εξαιρετική γλαφυρότητα την οδυνηρή κατάσταση στην οποία περιήλθε ο τόπος τα τελευταία εικοσιτετράωρα με τον τραγικό θάνατο του αθώου βλασταριού.
«Πληγή στο σώμα της Δημοκρατίας».

Μιας Δημοκρατίας, που γεννήθηκε σε τούτο τον τόπο και κάθε τόσο χρειάζεται για να συντηρηθεί να θυσιάζει τα παιδιά της στο «Μινώταυρο» της κρατικής αυθαιρεσίας, της εξουσιαστικής αλαζονείας, του φασίζοντος κυβερνητισμού.

Σχεδόν 40 χρόνια μετά τη χούντα θα περίμενε κανείς ότι τα συνθήματα για «ψωμί-παιδεία -ελευθερία» θα είχαν μόνο ιστορικό, συμβολικό χαρακτήρα.
Κι όμως εξακολουθούν να παραμένουν επίκαιρα. Εξακολουθούν να εκφράζουν τα αγωνιώδη αιτήματα και της παρούσας εποχής.
Θεωρητικά «η γενιά του Πολυτεχνείου» είναι οι σημερινοί πενηντάρηδες που κρατούν τα ηνία της σημερινής Ελλάδος. Στην πραγματικότητα οι μεγάλες μάζες των αγωνιζόμενων φοιτητών εκείνης της περιόδου βρίσκονται και σήμερα στο περιθώριο.
Δεν είναι επομένως παράξενο, που η ηθική σήψη και η οικονομική εξαθλίωση ροκανίζουν τα θεμέλια της δημοκρατίας και εκτρέφουν τον αυταρχισμό ως μέσο άμυνας ενός βαθιά αρρωστημένου συστήματος διακυβέρνησης.

Και αν σε παλαιότερες εποχές οι πρωταγωνιστές των κοινωνικών αγώνων προέρχονταν από μεγαλύτερες ηλικίες (εργάτες, αγρότες, φοιτητές), η σκυτάλη που φαίνεται να περνάει στα χέρια των μαθητών είναι ίσως το μόνο ελπιδοφόρο στοιχείο για αυτήν την καθημαγμένη πατρίδα.
Αυτοί , που κατάφεραν να ξεγελάσουν μερικές γενιές ψηφοφόρων, οι οποίες γεννήθηκαν μετά την μεταπολίτευση φαίνεται ότι έχουν πλέον γίνει απολύτως αντιληπτοί ακόμη και σ΄ αυτές τις γενιές, που επέρχονται.
Γενιές με αδούλωτο πνεύμα και υψηλό φρόνημα.
Γενιές με δημοκρατική παιδεία, αίσθηση κοινωνικής ευθύνης και συγκροτημένη άποψη για τον κόσμο, που οραματίζονται.
Γενιές με πνευματική και ψυχική καλλιέργεια, που δεν αποπροσανατολίζονται εύκολα και δεν παραιτούνται από το δικαίωμα να κτίσουν ένα καλλίτερο μέλλον.

Αφήστε ελεύθερα τα βλαστάρια μας να ανθίσουν.
Αφουγκραστείτε τις καθαρές φωνές των παιδιών.
Κοινωνήστε των αγνών οραμάτων τους.
Ξυπνήστε όσο υπάρχει καιρός από την καθαρτήρια κραυγή αγωνίας τους.
Αν δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τα μηνύματα των καιρών αν μη τι άλλο ας παραμερίσουμε, και ας υποκλιθούμε σ’ αυτά τα παιδιά διότι

«Σκληρόν ημίν προς κέντραν λακτίζειν»…

Οι δημοσκοπήσεις και η θεωρία της ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗΣ ΣΥΝΟΜΩΣΙΑΣ

Σύμφωνα με μια θεωρία, που κινείται μεταξύ των ορίων του φιλοσοφικού βολονταρισμού και της εφηρμοσμένης παραψυχολογίας, αρκεί κανείς να αποφασίσει ότι επιθυμεί κάτι ισχυρά και τότε όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να του το προσφέρει.
Πρόκειται προφανώς για μια κατ’ εξοχήν ιδεαλιστική θεωρία, που μέχρι χθες μόνο θυμηδία μπορούσε να μου προκαλέσει.

Κοιτάζοντας όμως σήμερα τα ευρήματα της τελευταίας δημοσκόπησης της ΜΕΤΡΟΝ κινδυνεύω άκων εκών να αρχίσω να την παίρνω στα σοβαρά.
Διότι η περίπτωση του κ. Παπανδρέου μοιάζει ακριβώς να αποτελεί χαρακτηριστική επιβεβαίωση της εν λόγω θεωρίας.
Είναι κοινώς γνωστό ότι το 2004 ο κ. Παπανδρέου ανέλαβε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες.
Το μόνο θετικό στην υπόθεση εκείνη ήταν η προφανής ισχυρή προσωπική του επιθυμία να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδος.
Μια επιθυμία η οποία φαινομενικά έδειξε να συσπειρώνει εναντίον της την αντίθετη βούληση και δράση όλων ανεξαιρέτως των άλλων πολιτικών παραγόντων της χώρας ακόμη και της μισής περίπου παράταξής του.
Πέντε χρόνια μετά αν κοιτάξουμε ψύχραιμα προς τα πίσω μπορούμε αβίαστα να διαπιστώσουμε εκ του αποτελέσματος ότι όλοι οι αντίπαλοί του, η κυβέρνηση, τα κόμματα μοιάζουν να «συνωμότησαν» στην επίτευξη αυτού του δικού του στόχου.

Αλλά ας δούμε ένα – ένα τους μοιραίους «συνωμότες».
Πρώτοι στη λίστα οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι. Με τις εσπευμένες και πολιτικά αψυχολόγητες κινήσεις τους «οι άσπονδοι σύντροφοί» του συνέβαλαν καταλυτικά στην εδραίωση και ισχυροποίηση της ηγεσίας του στο κόμμα.
Δεύτερος και καλύτερος ο πρωθυπουργός με την πρωτοφανή ανεπάρκεια και αναποφασιστικότητα του (συνέπεια της παντελούς έλλειψης διοικητικής εμπειρίας), συνέβαλε καθοριστικά στην αναβάθμιση της ηγετικής του εικόνας.
Τρίτη η κυβέρνηση με την αρνητική δραστηριότητα ή κατά περίπτωση με την ανεκδιήγητη απραξία της και κυρίως το ανεπανάληπτο ηθικό έλλειμμα της εδραίωσε την πεποίθηση στους πολίτες ότι ο κ. Παπανδρέου αποτελεί την μόνη ελπίδα σωτηρίας.
Και σ’ αυτή την πεποίθηση βεβαίως σημαντική υπήρξε η συμβολή των ηγεσιών των μικρότερων κομμάτων της αντιπολίτευσης.
Δυναμικός «συνομώτης» το ΚΚΕ με την παρωπιδική αδυναμία του να διακρίνει τις διαφορές μεταξύ της κυβερνώσας Νέας Δημοκρατίας και του ευρισκόμενου στην αντιπολίτευση ΠΑΣΟΚ. Με την εμμονή στην στείρα θεωρία περί κακού δικομματισμού, που το οδήγησε στην πράξη σε ενίσχυση της συμψηφιστικής κυβερνητικής προπαγάνδας και επανειλημμένα σε άκομψη στήριξη της κυβέρνησης εντός και εκτός Βουλής.
Αλλά τα πρωτεία της «συνομωτικής» συνεισφοράς στην εκπλήρωση του πρωθυπουργικού στόχου του κ. Παπανδρέου αξίζουν βεβαίως δικαιωματικά στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Η σταθερή εμμονή του κ. Αλαβάνου στην άρνηση οποιασδήποτε συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ λειτούργησε καταλυτικά στην κατάρρευση των αρχικών υψηλών δημοσκοπικών ποσοστών και στην προϊούσα αποστασιοποίηση των αριστερών ψηφοφόρων.
Και δεν μπορεί να μείνει απαρατήρητο στους θιασώτες της θεωρίας της συμπαντικής συνωμοσίας ότι κατά ένα σχεδόν «διαβολικό» τρόπο ακόμη και η εξέλιξη των παγκόσμιων συνθηκών συνέκλινε αντικειμενικά στην πραγμάτωση της προσωπικής του αυτής επιθυμίας.
Διότι η σύμπτωση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης λειτουργεί πολλαπλασιαστικά στην προβολή της ανικανότητας μιας ούτως ή άλλως ανεπαρκούς κυβέρνησης.

Όπως ακόμη και η θλιβερή εικόνα της εκκλησίας και ιδίως η απαράδεκτη στάση του συνόλου σχεδόν της ιεραρχίας (προεξάρχοντος του κ. Βαρθολομαίου) εντείνει την αίσθηση στο χριστεπώνυμο πλήρωμα για άμεση ανάγκη απαλλαγής από την «δεξιά του Κυρίου».

Είναι δε εξαιρετικά ενδιαφέρον ότι οι μεγαλύτεροι ευεργέτες του κ. Παπανδρέου είναι οι δύο μοιραίοι πολιτικοί, που θεωρητικά είναι οι σκληρότεροι του αντίπαλοι.
Ο κ. Καραμανλής και ο κ. Τσίπρας.
Ό ένας καθυστερώντας να παραδώσει την εξουσία και ο άλλος επιμένοντας πεισματικά στην άρνηση οποιασδήποτε συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ θα διευκολύνουν τον κ. Παπανδρέου όχι μόνο να γίνει Πρωθυπουργός (κάτι που πλέον δικαιωματικά του αξίζει).
Όπως πλέον εμμέσως πλην σαφώς προκύπτει από τα πρόσφατα δημοσκοπικά ευρήματα θα του προσφέρουν «αβρόχοις ποσίν» και την επιβεβλημένη σε καταστάσεις ανάγκης αυτοδυναμία.

Το στοίχημα του Πατριάρχη

Τους τελευταίους μήνες η χώρα συνταράσσεται συθέμελα από ένα πολύκροτο σκάνδαλο τεραστίων διαστάσεων.
Κυρίαρχες μορφές οι τραγικές φιγούρες αδίστακτων ρασοφόρων, που διεπλάκησαν ασύστολα με πολιτικούς και διοικητικούς παράγοντες και επιδόθηκαν σε ένα απίθανο φαγοπότι σε βάρος της δημόσιας περιουσίας.
Σε ένα όργιο βουλιμικής φιλαργυρίας, που όμοιό του δεν έχει ξαναγίνει ή τουλάχιστον δεν έχει ξαναδεί το φως της δημοσιότητας.
Τους τελευταίους μήνες οι καθημερινές ραγδαίες αποκαλύψεις μαστιγώνουν αλύπητα τον ψυχισμό του μέσου χριστιανού και όχι μόνο.
Μοιάζει σαν να περίσσεψε το κακό και ένας πλέον βουερός και αδυσώπητος βόρβορος τίναξε τα καπάκια των υπονόμων και ξεπήδησαν μέσα από τα έγκατα της γης οι δύσμορφοι δαίμονες, οι καλικάτζαροι και τα τελώνια της κολάσεως με μια αφόρητη βρωμιά και δυσοσμία, που απειλεί να πνίξει την πατρίδα.
Τους τελευταίους μήνες δεν υπάρχει άνθρωπος σ’ αυτό τον βασανισμένο τόπο, που να μην αντιλαμβάνεται ότι κάποιοι ανεκδιήγητοι «καλόγηροι» έχουν παραβιάσει κάθε έννοια εκκλησιαστικής ηθικής. Έχουν παραβεί το σύνολο των κανόνων του μοναχισμού. Έχουν αγνοήσει επιδεικτικά κάθε εντολή και κάθε διδαχή του Ιδρυτή και των μεταγενέστερων διδασκάλων της χριστιανοσύνης.
Τους τελευταίους μήνες δεν χρειάζεται να είσαι καθηγητής της θεολογίας, δεν χρειάζεται να είσαι θρησκόληπτος, δεν χρειάζεσαι να είσαι τέρας ηθικής για να αισθανθείς απέραντη θλίψη με όσα αποκαλύπτονται για το Άγιο Όρος, την διαχρονική κιβωτό των όσιων και ιερών της οικουμενικής ορθοδοξίας.
Πάνδημη και παλλαϊκή τους τελευταίους μήνες η αγανάκτηση των απλών ανθρώπων, που στους παρόντες δίσεκτους καιρούς αγωνιούν όλη τη μέρα να εξοικονομήσουν τον άρτο τον επιούσιο. Και από την άλλοι θεομπαίχτες ρασοφόροι, που ζουν με αυτοκρατορική χλιδή και θησαυρίζουν αγαθά επί της γης μετερχόμενοι κάθε είδους χρηματοπιστωτική και εμπορική δραστηριότητα.
Πάνδημος και παλλαϊκός ο σκανδαλισμός;
Όχι ακριβώς… Παράδοξη εξαίρεση η ηγετική κοινότητα του αγίου Όρους και η ηγεσία της εκκλησίας.
Μάταια όλο αυτό το διάστημα το χριστεπώνυμο πλήρωμα προσδοκούσε με αγωνία την αντίδραση των υγιών δυνάμεων της εκκλησίας και κυρίως την καθαρτήρια παρέμβαση των ποιμένων.
Οι «λύχνοι» έμοιαζαν ανεξήγητα να θέτουν εαυτούς «υπό τον μόδιον».
Μόνοι οι ηγέτες τις ορθόδοξης εκκλησίας, μερικοί των οποίων μάλιστα λαλίστατοι και έχοντες ισχυρές απόψεις επί παντός επιστητού σε άλλους καιρούς, έμοιαζαν να έχουν χάσει τη φωνή τους το τελευταίο διάστημα.
Μόνοι αυτοί και κάποιοι μικροσυμφεροντολόγοι πολιτικάντηδες δεν κατάφερναν να αντιληφθούν τα γεγονότα, είχαν ανάγκη της δικαστικής ετυμηγορίας ή αδυνατούσαν να τοποθετηθούν λόγω τυπικής αναρμοδιότητας.
Αίολες προφάσεις, και απερίσκεπτες πρακτικές, που επιφέρουν τεράστιο πλήγμα στην εκκλησία και υπονομεύουν ανεπανόρθωτα το κύρος των θεσμικών της οργάνων.
Για τον άδολο πολίτη ακόμη και το κοινότυπο επιχείρημα ότι δήθεν κάθε «κήπος» έχει και τα «αγκάθια» του δεν γίνεται αποδεκτό. Ο λόγος απλός. Ο «κήπος της Παναγιάς» δεν είναι σαν τον κάθε κήπο και συνεπώς εκεί ακαθαρσίες δεν μπορεί να γίνονται ανεκτές. ( Εάν το άλας μωρανθεί εν τίνι αλισθήσεται;)
Ακόμα και το επιχείρημα ότι η κοινότητα του αγίου όρους αποτελείται από αγίους ανθρώπους, οι οποίοι δεν είναι εύκολο να αντιταχθούν στους παραστρατημένους δεν πείθει ούτε και την πιο αναλφάβητη γιαγιά στην τελευταία εσχατιά της ελληνικής υπαίθρου.
Διότι ποιος αλήθεια μπορεί να ισχυρισθεί ότι είναι περισσότερο άγιος από τον ίδιο τον Ιδρυτή της εκκλησίας;
Αυτός ο Άγιος των αγίων, ο Ποιμένας των ποιμένων προστάτεψε τους ταπεινούς, τους αδύναμους και καταφρονεμένους με την αυτοθυσία του, έδειξε κατανόηση στην πόρνη, δέχθηκε την παράκληση του εκατόνταρχου συγχωρώντας την όποια στρατιωτική-εγκληματική του δράση.
Τους μόνους που δεν συγχώρησε, αλλά αντίθετα εξεμάνη εναντίον τους και τους κυνήγησε με το φραγκέλιο ήταν αυτούς που μετέτρεψαν τον οίκο του Θεού σε οίκο εμπορίου.
Κατά συνέπεια η ολιγωρία της κοινότητας του Αγίου όρους είναι ασύμβατη με τη διδασκαλία Εκείνου και η ανορθόδοξη αυτή ανοχή δεν θα αργήσει να σημάνει συνενοχή.
Όσο για τον Πατριάρχη έστω και αργά με την τελευταία κίνησή του αναζωπύρωσε τις ελπίδες και τις προσδοκίες των πιστών.
Και είναι μια μοναδική ευκαιρία για να σώσει τα προσχήματα και διασώσει την εικόνα του αρχιερατικού θεσμού.
Το αν θα καταξιώσει τον ιστορικό του ρόλο είναι ένα στοίχημα υψηλής σπουδαιότητας.
Θα αποδείξει ότι είναι ο Οικουμενικός Ποιμένας, που μεριμνά για τα καλά και συμφέροντα της χριστιανοσύνης ή θα επιδείξει ανώφελη υποχωρητικότητα σαν αυτή, που εμφάνισε η εξεταστική επιτροπή;
Το στοίχημα δεν είναι προφανώς προσωπικό του και φαντάζομαι ότι σύσσωμος ο άδολος κλήρος και ο λαός του εύχεται να το κερδίσει.

Ο κ. Μεϊμαράκης, ο Γάλλος αυλικός και οι εύλογες απορίες μας

Το πρωί ο κ. Μειμαράκης αναφερόμενος στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου αναγνώρισε ότι υπάρχουν πολιτικές ευθύνες, που καταλογίζονται στις δημοσκοπήσεις από τους πολίτες.
Το απόγευμα με νέα αγχωμένη δήλωσή του διευκρίνισε ότι ουδέποτε αναφέρθηκε σε πολιτικές ευθύνες υπουργών.
Με βάση την κοινή λογική πολιτικές ευθύνες στην υπόθεση αυτή μπορούν να έχουν μόνο οι καθ’ ύλην αρμόδιοι υπουργοί και ο Πρωθυπουργός, που τους διορίζει και τους συντονίζει.
Εξαιρώντας λοιπόν τους υπουργούς μοιραία παραπεμπόμαστε στον κ. Πρωθυπουργό…
Μήπως επομένως η διευκρινιστική δήλωση είναι χειρότερη από την αρχική για την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και περισσότερο ανησυχητική για τους ψηφοφόρους;

Την εποχή του Λουδοβίκου 13ου μαζί με τη βασιλική οικογένεια κατοικούσαν στις Βερσαλίες και κάπου 2.000 χαραμοφάηδες ευγενείς.
Κάποια μέρα ένας από αυτούς που έχαιραν του ιδιαίτερου προνομίου να εισχωρούν στα ενδότερα των βασιλικών δωματίων, μπήκε αθόρυβα στην κάμαρα της βασίλισσας και βλέποντας κάποιον σκυμμένο στο παράθυρο πλησίασε και του έπιασε «ευγενικά» τα οπίσθια. Ο σκυμμένος άνθρωπος, που κοίταζε αμέριμνος στους κήπους τρόμαξε και γύρισε απότομα προς το εσωτερικό του δωματίου.
Και τότε μεγαλύτερη ήταν η τρομάρα του δύστυχου ευγενή, ο οποίος αναγνώρισε τον βασιλιά στο πρόσωπο του ανθρώπου, στον οποίο προ ολίγου είχε φερθεί με τόσο υπερβολική οικειότητα.
Και τότε ο ταλαίπωρος μέσα στη σαστιμάρα του προσπάθησε να δικαιολογηθεί ψελλίζοντας:
«Ω!!! Συγγνώμη Μεγαλειότατε, νόμιζα πως ήταν η Μεγαλειοτάτη….»
Έκτοτε οι Γάλλοι τουλάχιστον γνωρίζουν ότι όταν προσπαθείς να διορθώσεις μια κουτουράδα διακινδυνεύεις να πεις μια χειρότερη.

ΘΕΟΜΠΑΙΚΤΕΣ ΚΑΙ ΟΣΦΥΟΚΑΜΠΤΕΣ.

Σύμφωνα με την λαϊκή θυμοσοφία ελάχιστες είναι οι ευκαιρίες στη ζωή του ανθρώπου και χρειάζεται θάρρος και εξυπνάδα για να τις αρπάξει, δεδομένου ότι περνούν με ταχύτητα από μπροστά του και διαθέτουν μαλλιά από μπροστά ενώ από πίσω είναι φαλακρές.
Καθ’ όσον αφορά ιδιαίτερα στους πολιτικούς συνήθως λίγοι από αυτούς και σπάνια στην καριέρα τους έχουν την ευκαιρία να «γράψουν ιστορία».

Στην περίπτωση της Εξεταστικής Επιτροπής τα μέλη της και κυρίως ο Πρόεδρός της πρέπει να θεωρούνται ιδιαίτερα ευνοημένα από τη θεά τύχη.
Γιατί η ευκαιρία τους να μείνουν στην ιστορία και μεγάλη και σχετικά εύκολη υπήρξε. Εύκολη διότι δεν τους προσπερνάει βιαστικά, αλλά διαρκεί επί αρκετό χρόνο, όσο χρόνο προβλέπεται για τις εργασίες της Εξεταστικής Επιτροπής και διότι όποιος τυχόν από τους πολιτικούς είχε το σθένος να αρθεί στο ύψος των ιστορικών απαιτήσεων, θα τύχαινε μετά βεβαιότητας της απόλυτης ηθικής στήριξης όλων των πολιτών ανεξαρτήτως κομματικών προτιμήσεων.

Η εικόνα της χθεσινής ημέρας με τους «θεομπαίκτες» «καλόγηρους», να προσέρχονται πολυτελώς εποχούμενοι και παντοιοτρόπως ασχημονούντες έθλιψε βαθύτατα το πανελλήνιο.
Όμως το κοινοβούλιο προφανώς δεν προσεβλήθη από τα καμώματα των αναξίως και ασχήμως το ιερατικό σχήμα φερόντων.
Πλήττεται πρωτίστως και κυρίως από τη στάση των κομμάτων και από τις συμπεριφορές των βουλευτών-μελών της Εξεταστικής επιτροπής.
Διότι αυτοί έχουν ορισθεί να φυλάττουν τις «Θερμοπύλες» του πολιτεύματος.
Ουδείς ανέμενε από αυτούς που δεν σεβάσθηκαν τον Θεό να σεβασθούν την πολιτεία.
Όλοι όμως έχουν την απαίτηση από τους ταγούς της νομοθετικής εξουσίας να σεβασθούν και να εφαρμόσουν τον νόμο προς κάθε κατεύθυνση.

Ο ποινικός κώδικας στο άρθρο 225.2 ορίζει ποινή φυλάκισης μέχρι ενός έτους για όποιον «εμφανίζεται ως μάρτυρας ενώπιον κάποιας αρχής και αρνείται επίμονα να δώσει τη μαρτυρία του».
Περαιτέρω το άρθρο 37 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας επιβάλει την υποχρέωση ανακοινώσεως χωρίς χρονοτριβή στον αρμόδιο εισαγγελέα αξιοποίνων πράξεων, που πληροφορήθηκαν κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους όσοι εκτελούν προσωρινά δημόσια υπηρεσία.
Αποτελεί επομένως αφόρητο πλήγμα κατά της συντεταγμένης πολιτείας να εμφανίζονται βουλευτές, πολλοί από τους οποίους ικανότατοι νομικοί, να παραλείπουν να εκτελέσουν τα νόμιμα καθήκοντά τους.
Και προφανώς αποτελεί πολιτική αβελτηρία πρώτου μεγέθους για τα κόμματά τους, αλλά και για ένα έκαστο εξ αυτών ατομικά να επιδεικνύουν τέτοια έλλειψη πολιτικού αισθητηρίου και στοιχειώδους πολιτικού θάρρους ώστε να αδυνατούν να εφαρμόσουν τους νόμους.
Ώστε να μην αξιοποιούν μια εξαιρετική ευκαιρία για να διδάξουν ήθος και να εγγράψουν το όνομά τους με θετικό σχολιασμό στην πολιτική ιστορία του τόπου.

Παρόμοια ο θεσμός της εκκλησίας δεν μπορεί να αμαυρωθεί από κάποιους ανάξιους σαλτιμπάγκους.
Όμως βεβαιότατα πλήττεται από την «αιδήμονα σιωπή» του Πατριάρχη, του Αρχιεπισκόπου, των αρχιερέων, της κοινότητας του Αγίου Όρους, των απανταχού μοναχών και κληρικών.
Διότι με τη στάση τους επιδεικνύουν απέραντη αδυναμία επιβολής των ιερών κανόνων και παραβάτες οι ίδιοι της εντολής του Ιδρυτού της εκκλησίας:
«Μη δότε τα άγια τοις κυσί».
Αντίθετα φαίνονται ότι η μόνη εντολή Του που τηρούν ευλαβώς είναι η γνωστή:
« Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω»
Και δεν χρειάζονται προφητικές ικανότητες για να αντιληφθεί κανείς ότι αυτή η στάση τους μπορεί να αποδειχθεί αυτοκαταστροφική.

ΒΑΤΟΠΕΔΙΟ-ΑΙΓΑΙΟ-ΣΚΟΠΙΑΝΟ. (Μέσα πάμε χάλια, έξω πάμε χειρότερα)

Εμβρόντητη τα τελευταία εικοσιτετράωρα η κοινή γνώμη υποχρεώνεται να παρακολουθεί τα κατορθώματα μελών και οπαδών του κυβερνώντος κόμματος, οι οποίοι διαπλεκόμενοι με την Βατοπεδινή «αδελφότητα», την επιχειρηματική «αφρόκρεμα» και την «πεφωτισμένη» διοίκηση της συμπρωτεύουσας, απειλουμένη και απειλούσα, εκβιαζόμενη και εκβιάζουσα, βιντεοσκοπουμένη και βιντεοσκοπούσα, προσπαθούσαν να επωφεληθούν από «το μεγάλο φαγοπότι», που κάποιοι μεγαλόσχημοι της κεντρικής εξουσίας είχαν στήσει με στόχο την διασπάθιση της δημόσιας περιουσίας.
Η κρατούσα δημοσιογραφία ως είναι φυσικό κάνει ότι μπορεί για να στηρίξη την αγωνιώδη επικοινωνιακή προσπάθεια της κυβέρνησης να απαξιώσει την διαδικασία της εξεταστικής επιτροπής, στρέφοντας τα φώτα της δημοσιότητας σε ανούσια δευτερεύοντα ζητήματα, που κινούνται στο χώρο του επαγγελματικού τυχοδιωκτισμού, του πολιτικού «κατινισμού» και της «καλογερικής» αθλιότητας.
Είχαμε σε ανύποπτο χρόνο με επαρκή πολιτική διορατικότητα (είδος υπό εξαφάνιση σε αρκετούς πολιτικούς χώρους) επισημάνει ότι η όλη διαδικασία θα έπρεπε να διεξαχθεί με πλήρη δημοσιότητα διότι μόνον η κοινή γνώμη θα μπορούσε να εγγυηθεί την διαλεύκανση της υπόθεσης.
Παρότι η δημοσιότητα θεσπίζεται από τον κανονισμό της Βουλής, ο οποίος μόνο κατ’ εξαίρεση επιτρέπει την μυστικότητα της διαδικασίας η Κυβέρνηση εφρόντισε για ευνόητους λόγους να επιβάλλει την απουσία δημοσιογράφων από την αίθουσα.
Όπου παρεμποδίζεται η αυθεντική πληροφόρηση εκεί ανθεί η παραπληροφόρηση.
Όπου κατεβαίνουν οι κουρτίνες, εκεί επικρατεί η συσκότιση.
Όπου η ενημέρωση στηρίζεται στα non papers, εκεί κάνει θαύματα η προπαγάνδα

Την ώρα όμως που ο πλανήτης αγωνιά για την εξέλιξη της οικονομικής κρίσης και η Ελλάδα ασχολείται με την «αγία οικογένεια» της νύμφης του Θερμαϊκού, οι ένθεν κακείθεν αξιολάτρευτοι γείτονές μας επιδίδονται στις παραδοσιακές μεθοδεύσεις τους.
Οι μεν Σκοπιανοί μας εγκαλούν στο Διεθνές δικαστήριο της Χάγης, οι δε Τούρκοι εξερευνούν την υφαλοκρηπίδα μας στο Αιγαίο σαν καλοί νοικοκυραίοι.
Και τα δύο θέματα είναι ηλίου φαεινότερο ότι έχουν εξαιρετική σπουδαιότητα για τα ζωτικά διαχρονικά συμφέροντα της χώρας μας. Όμως κατά την συνήθη πρακτική των τελευταίων χρόνων υποβαθμίζονται απαράδεκτα από την ελληνική διπλωματία στο πλαίσιο μιας ενδοτικής πολιτικής, που παραμένει άγνωστο αν οφείλεται σε συγκροτημένη επιλογή ή σε επαγγελματική ανεπάρκεια.
Το πιο ανησυχητικό είναι ότι πολύ υψηλού επιπέδου παράγοντες επιχειρούν συνήθως πολύ ρηχές αναλύσεις για τα αίτια των συγκεκριμένων επεισοδίων.
Λόγου χάριν μια μοντέρνα θεωρία, που άρχισε να αναπτύσσεται για τα περί ου ο λόγος περιστατικά είναι η θεωρία της οικονομικής κρίσης σε συνδυασμό με την εκλογή Ομπάμα.
Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία η οικονομική κρίση δημιουργεί αστάθεια στο διεθνές status και τα διάφορα κράτη σπεύδουν να κάνουν κινήσεις τοποθέτησης στα υπό σύσταση νέα γεωστρατηγικά δεδομένα, που προβλέπονται να εξελιχθούν ταχύτερα εξ αιτίας και της αλλαγής προέδρου στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ως γενική θεωρητική εκτίμηση η σκέψη αυτή δεν είναι κακή, αλλά ως προσπάθεια αντίληψης της κατ’ ιδίαν συμπεριφοράς των γειτόνων μας κινδυνεύει να αποδειχθεί εξαιρετικά επιπόλαια.
Για την κατανόηση των τακτικών κινήσεων ενός Κράτους, όπως η Τουρκία, στην προώθηση ενός στρατηγικού στόχου, όπως η εκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου στο Αιγαίο, δεν βοηθούν ρηχές αναλύσεις των επιφανειακών φαινομένων της απολύτως πρόσφατης επικαιρότητας.
Χρειάζεται να ληφθεί υπ’ όψιν η ειδικότερη τακτική, που χρησιμοποιεί όπως αυτή προκύπτει μέσα και από μια ιστορική επαναληπτικότητα.

Ας ανατρέξουμε στην πολύ πρόσφατη ιστορία των τελευταίων σαράντα χρόνων και ας θυμηθούμε τις εξάρσεις της Τουρκικής επιθετικότητας.
Η επίθεση στην Κύπρο με τα τραγικά αποτελέσματα επί δικτατορίας.
Η έξοδος του ωκεανογραφικού Σεισμίκ (άλλως Χόρα) επί κυβερνήσεως Καραμανλή στις αρχές της μεταπολίτευσης.
Η εμπλοκή των Ιμίων επί κυβερνήσεως Σημίτη.
Όλες αυτές ήταν κινήσεις με χαρακτηριστική χρονική συγκυρία και με ένα πολύ ευδιάκριτο κοινό παρανομαστή.
Επιχειρήθηκαν σε χρονική στιγμή όπου οι Ελληνικές κυβερνήσεις ήσαν πραγματικά ή τουλάχιστον έμοιαζαν εξαιρετικά αδύναμες.
Η χούντα του Ιωαννίδη ήταν ένα ετοιμόρροπο, σαθρό καθεστώς.
Η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή ήταν στα πρώτα της βήματα όταν οι Τούρκοι έβγαλαν το Χόρα στο Αιγαίο και προφανώς θεωρούσαν ότι ήταν κατάλληλη ευκαιρία, προτού ισχυροποιηθεί η νεοσύστατη Ελληνική Δημοκρατία.
Ανάλογο υπήρξε το σκεπτικό τους προτού σχεδόν ορκισθεί η πρώτη κυβέρνηση Σημίτη.

Είναι λοιπόν προφανές ότι και σήμερα τόσο οι εξ Ανατολών γείτονες μας όσο και οι αχαρακτήριστοι Σκοπιανοί, οι οποίοι αντιγράφουν κατά γράμμα τις συνταγές της Τουρκικής διπλωματίας , εκτιμούν ότι στην Ελλάδα υπάρχει μια εξαιρετικά αδύναμη κυβέρνηση.
Η εικόνα μιας κυβέρνησης με οριακή πλειοψηφία, που βυθίζεται καθημερινά σε ένα απίστευτο τέλμα σκανδάλων. Η κακή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας με τους ξένους να προσπαθούν να ξεφορτωθούν όπως-όπως τα ελληνικά κρατικά ομόλογα. Ακόμη και η πρόσφατη πρωθυπουργική δήλωση στη βουλή ότι προτίθεται να μειώσει κατά 15% τις αμυντικές δαπάνες.
Όλα αυτά και όχι μόνον αυτά είναι επαρκείς λόγοι για να δημιουργήσουν στους αενάως καραδοκούντες γείτονες την εικόνα μιας αδύναμης και ασταθούς κυβέρνησης.
Αυτός είναι κατά τη γνώμη μας ο λόγος, που θεώρησαν κατάλληλη την παρούσα συγκυρία για να κάνουν αυτά τα επιθετικά τακτικά βήματα.
Και βεβαίως είμαστε οι τελευταίοι που θα διαφωνούσαν στη μείωση των στρατιωτικών δαπανών, ιδιαίτερα με τον τρόπο που συνηθίζουν να γίνονται.
Όμως νομίζουμε ότι τη μείωση των αμυντικών δαπανών ή την προωθείς διαπραγματευόμενος ένα πλαίσιο αμοιβαίων κινήσεων με τους γείτονές σου ή αν έχεις ανάγκη να την κάνεις μονομερώς δεν την προαναγγέλλεις πανηγυρικά στη Βουλή και μάλιστα με μοναδική αιτιολογία την οικονομική σου δυσπραγία.
Όταν έχεις κακοπροαίρετους γείτονες είναι προτιμότερο να προβάλλεσαι ως δήθεν ευερέθιστος παρά ως δήθεν ψύχραιμος.
Ας θυμηθούμε το παράδειγμα της σθεναρής στάσης του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου με το άμεσο σύνθημα «Βυθίστε το Χόρα» που δεν προσέφερε μόνο ένα αποτελεσματικό στήριγμα των ελληνικών εθνικών συμφερόντων στη νεοσύστατη τότε κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αλλά πρέπει να υπήρξε και ο κύριος λόγος, που ο οι Τούρκοι στρατηγοί απέφυγαν επιμελώς κάθε είδους πρόκληση καθ’ όλο το διάστημα της δικής του πρωθυπουργίας.
Αντίθετα η τακτική της «ψυχραιμίας» της «νηφαλιότητας» και της «κουμπαριάς» αποδεδειγμένα τους αποθρασύνει μέχρι σημείου να μας δουλεύουν ακόμη και οι Νορβηγοί, που προφασίσθηκαν βλάβη για να παραμείνουν παραβιάζοντας τα ελληνικά χωρικά ύδατα ακόμη και μετά την εντολή απομάκρυνσης, που πιθανόν έλαβαν από την κυβέρνησή τους.

ΠΑΡΑΚΑΜΨΤΕ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ

Παρακολουθώ με προσοχή τις τελευταίες ημέρες τις θέσεις των κομμάτων και τις τοποθετήσεις των πάσης φύσεως και αποχρώσεως «παραθυριστών» επάνω στο θέμα της οικονομικής κρίσης και αισθάνομαι απέραντη πλήξη.
Είναι εκπληκτικό πως άνθρωποι που υποτίθεται ότι εκκινούν από διαφορετική ιδεολογική αφετηρία καταφέρνουν να ερίζουν αχαλίνωτα, προτείνοντας κατ’ ουσίαν παρεμφερή ημίμετρα, που απέχουν παρασάγγας από την φύση του πράγματος.

΄Εβλεπα για παράδειγμα προ ημερών την μια γνωστή για την μαχητικότητά της εκπρόσωπο αριστερού κόμματος, η οποία αφού έβγαλε τις παραδοσιακές ιαχές κατά του eυρώ, της ευρωπαϊκής ένωσης κ.λ.π και αφού μας πληροφόρησε ότι το κόμμα της έγινε πλέον κόμμα των μικρομεσαίων, αναφέρθηκε στα μέτρα «περαίωσης» και επέκρινε τον κ. Αλογοσκούφη προτείνοντας με ύφος σαράντα καρδιναλίων ότι το ποσό για κάθε παρελθούσα χρήση θα έπρεπε να είναι στο ήμισυ του ορισθέντος και η καταβολή του να επιτρέπεται με δόσεις.
Δηλαδή οι διαφορές μεταξύ ενός φιλελεύθερου κόμματος, που κυβερνά και ενός «κομμουνιστικού» κόμματος, που επαγγέλλεται να «συντρίψει» τον καπιταλισμό είναι απολύτως ποσοτικές.
Καμιά ουσιαστική ποιοτική διαφορά. Η διχογνωμία περιορίζεται όχι στο αν πρέπει να επιβληθεί το «χαράτσι», αλλά πόσο μεγάλο θα είναι και ποιες διευκολύνσεις χρειάζονται στον τρόπο της πληρωμής.

Παρομοίως οι συζητήσεις, που γίνονται σε σχέση με τα 28 δις περιστρέφονται γύρω από δευτερεύοντα διαδικαστικά ζητήματα για τους όρους και τις εξασφαλίσεις του δημοσίου έναντι των τραπεζών και ουδείς αρθρώνει σοβαρή ένσταση για την ταμπακέρα.
Για το αν δηλαδή θα πρέπει αυτά τα χρήματα να διοχετευθούν στην αγορά μέσω του «οχήματος» των τραπεζών, όπως ευγενικά ανέφερε ο κ. πρωθυπουργός κατά την τελευταία συνέντευξή του στις Βρυξέλλες, επιδιώκοντας να αποφύγει την μπανάλ αλλά εννοιολογικά προσφορότερη λέξη «μεσάζοντας».

Όταν το κεφαλαιουχικό (καπιταλιστικό) καθεστώς διαδέχθηκε την φεουδαρχία οι τράπεζες και τα χρηματιστήρια απετέλεσαν ένα σοβαρό μοχλό ανάπτυξης της οικονομίας.
Δομήθηκαν και λειτούργησαν σαν εργαλεία ρύθμισης της διακίνησης του χρήματος και των τιμών των εμπορευμάτων. Σαν παράγοντας εξασφάλισης των συναλλακτικών κανόνων σε διεθνές επίπεδο. Σαν εγγυητές της ασφάλειας των συναλλαγών και των αξιών σε παγκόσμια κλίμακα.
Η τότε επαναστατική αλλαγή-απελευθέρωση των παραγωγικών σχέσεων είχε ανάγκη από την τότε ριζοσπαστική αντικατάσταση των παραδοσιακών τοκογλύφων από σύγχρονες κεφαλαιουχικές επιχειρήσεις, που θα εξασφάλιζαν την ρευστότητα επί τη βάσει σταθερών κανόνων και αναπτυξιακών κριτηρίων.
Το εμπόριο είχε ανάγκη επίσης, από χρηματιστήρια, που θα προσδιόριζαν αντικειμενικά τις εμπορευματικές αξίες των προϊόντων και τις αγοραίες αξίες των επιχειρήσεων και θα διευκόλυναν την σύναψη συμβάσεων αγοραπωλησίας των.
Στην αρχή λοιπόν οι τράπεζες και τα χρηματιστήρια λειτούργησαν εποικοδομητικά στην απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων, ως δορυφόροι υποστήριξης της πρωτογενούς παραγωγικής οικονομίας.
Στη συνέχεια οι δορυφόροι αυτονομήθηκαν.
Η υποστηρικτική λειτουργία μεταλλάχθηκε σε κερδοσκοπικό αυτοσκοπό.
Το διαθέσιμο πραγματικό προϊόν έπαψε να έχει σημασία.
Τα χρηματιστήρια πλέον έφθασαν να διαπραγματεύονται ποσότητες, υπερπολλαπλάσιες της συνολικής παγκόσμιας παραγωγής (οι γνωστές ως φούσκες). Παράλληλα οι τράπεζες μετεξελίχθηκαν από αρωγούς των επιχειρήσεων στην παραγωγή πλούτου σε ανήμερα θηρία συγκέντρωσης του πλούτου, στραγγαλίζοντας έτσι αντί να ζωογονούν την παραγωγή.
Αυτή η στρεβλή εξέλιξη του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που ξέφυγε από τον αρχικό του προορισμό κατέστησε αρχικά τις τράπεζες τροχοπέδη της παραγωγής και της περαιτέρω οικονομικής ανάπτυξης και στη συνέχεια φορείς δηλητηριασμού της παγκόσμιας οικονομίας.

Σήμερα όλοι αποδέχονται ότι από τις τράπεζες ξεκίνησε το ντόμινο της κρίσης, όπως και όλοι συμφωνούν ότι για την καταπολέμηση της ύφεσης απαιτείται η στήριξη της πραγματικής οικονομίας.
Όπως όμως ήτανε δύσκολο στους φεουδάρχες να φαντασθούν ένα οικονομικό σύστημα χωρίς τσιφλίκια, έτσι μοιάζει να είναι δύσκολο στους σύγχρονους οικονομολόγους και πολιτικούς να φαντασθούν μια διακίνηση κεφαλαίων χωρίς τράπεζες.
Όλοι συμφωνούν ότι ο στόχος είναι να διοχετευθούν κρατικά χρήματα στον αγροτικό και βιομηχανικό τομέα, στον μικρομεσαίο επαγγελματία, στον μικρομεσαίο καταναλωτή.Όλοι διαισθάνονται ότι ο δημιουργός του προβλήματος, οι τράπεζες, δεν είναι ο καταλληλότερος φορέας για τη λύση του.Όλοι δυσπιστούν για την ικανότητα των τραπεζικών στελεχών να συστρατευθούν στη διαχείριση μιας κρίσης με λογική δημοσίου συμφέροντος και όχι βουλιμικής τοκογλυφίας.
Παρόλα αυτά οι συζητήσεις και αντιδικίες εξαντλούνται σε δευτερεύοντα ζητήματα αν και πόσες τράπεζες θα συμμετάσχουν στη διακίνηση του δημόσιου πακτωλού χρημάτων, πώς θα διασφαλισθεί η διαφάνεια της διαδικασίας ή πώς θα λειτουργήσει αξιόπιστα ο κρατικός έλεγχος.
Έτσι αντί να γίνουν γρήγορες κινήσεις, που να στοχεύουν άμεσα στην καρδιά του προβλήματος, ο τόπος πελαγοδρομεί σε άγονες συσκέψεις και ανούσιες διαπραγματεύσεις με τους τραπεζίτες, η αγορά πνέει τα λοίσθια και οι πολίτες ανεξαρτήτως εισοδηματικής κλίμακας ή επαγγελματικού κλάδου οδηγούνται σε απόγνωση.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι ευνόητο ότι μπορεί η δημοκρατία να μην έχει ποτέ αδιέξοδα, αλλά πάντα υπάρχουν αδιέξοδες πολιτικές.
Και οι αδιέξοδες πολιτικές αργά η γρήγορα βάζουν στο περιθώριο κόμματα και πολιτικούς που τις υποστηρίζουν.
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του φετινού εορτασμού της επετείου της 28ης Οκτωβρίου. Για πρώτη φορά αντί στρατιωτικών και μαθητικών σχηματισμών παρήλασαν από άκρου σ’ άκρο της χώρας άνεργοι και φτωχοί εργαζόμενοι.
Μπορεί να έφεραν μαύρες σημαίες, αλλά αυτή τη φορά δεν ήταν αναρχικοί ή ποδοσφαιρόφιλοι ταραξίες. Ήσαν απλοί απεγνωσμένοι πολίτες, που ένοιωσαν πρώτοι στο πετσί τους τα δόντια του θηρίου της «ελεύθερης αγοράς».
Μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει σε οργανωμένες διαδηλώσεις, συντονιζόμενες από πολιτικά κόμματα ή έστω συνδικαλιστικούς φορείς με συγκεκριμένη εκάστοτε κομματική ταυτότητα.Αυτή τη φορά οι πολίτες κινήθηκαν αυθόρμητα και φάνηκε ότι παρέκαμψαν το σύνολο των κομματικών σχηματισμών, αιφνιδιάζοντας τα πολιτικά στελέχη, που βρέθηκαν σε προφανή αμηχανία.
Στοιχειώδες λοιπόν πολιτικό αισθητήριο υπαγορεύει την αποκρυπτογράφηση του μηνύματος αυτού του πρωτοφανούς γεγονότος.

Οι πολίτες απαιτούν από τους πολιτικούς να ανατρέψουν τις κατεστημένες λογικές, να υπερβούν τις παραδοσιακές νοοτροπίες, να επιδείξουν σύνεση, φαντασία και τόλμη.
Να πείσουν για τις καλές τους προθέσεις, αλλά κυρίως να προβάλλουν συγκροτημένο σχέδιο εξόδου από την κρίση με ρεαλιστική μεθοδικότητα δράσης.
Όποιος πολιτικός ή κόμμα μπορέσει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων θα καταφέρει να κερδίσει ηγετικό ρόλο.
Πρόκειται για μια πρωτοφανή οικονομική κρίση.
Χρειάζονται επομένως πρωτότυπες ριζοσπαστικές κινήσεις.
Σε ότι αφορά την αναθέρμανση της πραγματικής οικονομίας, απαιτείται η άμεση ταχεία διοχέτευση χρήματος στην αγορά.
Οι τράπεζες με την σημερινή τους δομή, οργάνωση και φιλοσοφία δεν αποτελούν αξιόπιστο εργαλείο.
Αν είναι έτσι η επιλογή είναι μονόδρομος για τους πολιτικούς:

Παρακάμψτε τις τράπεζες.

Το δημοκρατικό κράτος δεν έχει αδιέξοδα.
Διαθέτει δίκτυα, στελεχιακό δυναμικό και ανάλογους μηχανισμούς.
Ας αξιοποιήσει τις ΔΟΥ, το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, την Αγροτική Τράπεζα, το ταμιευτήριο, τα ΕΛΤΑ,τα ταμεία των νομαρχιών και των δήμων.
Ας εξαγοράσει τράπεζες, αλλά γιατί όχι ας επιτάξει καταστήματα και ας επιστρατεύσει υπαλληλικό προσωπικό τραπεζών.

Αν οι πολιτικοί δεν καταφέρουν να κάνουν την αναγκαία υπέρβαση εντός των ορίων του συστήματος παρακάμπτοντας τις τράπεζες, που όπως προεκτέθηκε έχουν ξεφύγει από τον αρχικό τους προορισμό, τότε κινδυνεύουν να παρακαμφθούν οι ίδιοι μαζί με το σύστημα από τους πολίτες.
Και τότε αντί να σφραγίσουν με την παρουσία τους την ιστορική εξέλιξη, όπως ενδεχομένως ονειρεύονται, θα απομείνουν να παρακολουθούν αμήχανοι την ιστορία, που θα τους προσπεράσει αδιάφορη.
Στην καλύτερη περίπτωση σαν ανεμοστρόβιλος και στην χειρότερη περίπτωση σαν οδοστρωτήρας.

Η Νέα Δημοκρατία διαγράφηκε από τον κ. Τατούλη

Σε αντίθεση με την κρατούσα δημοσιογραφική άποψη, όσο περισσότερο παρακολουθώ την υπόθεση αυτή, τόσο περισσότερο καταλήγω στο συμπέρασμα ότι δεν είναι η Νέα Δημοκρατία, που διέγραψε τον κ. Τατούλη, αλλά μάλλον ο συμπαθής βουλευτής διέγραψε το πρώην κόμμα του.
Οι λόγος είναι πολύ απλός.
Για να τον απλοποιήσουμε ακόμη περισσότερο ας ξεκινήσουμε με το ορισμό της διαγραφής.
Τί εστί πολιτική διαγραφή;
Κατά την ταπεινή μας γνώμη διαγραφή εστί ενέργεια τιμωρητικού χαρακτήρα, που συνίσταται στην αποπομπή πολιτικού προσώπου με στόχο την πολιτική απαξίωσή του.
Συνήθεις συνέπειες της αποπομπής είναι η θλίψη του διαγραφομένου, η μεταμέλεια του, η ικεσίες του για επάνοδο και η δυνατότητα του διαγράφοντος να επιδείξει μεγαλοψυχία διά της παροχής συγγνώμης. (π.χ οι προηγούμενες διαγραφές του κ. Δαϊλάκη κ.λ.π)

Σύμφωνα με αυτόν τον αυτοσχέδιο ορισμό η διαγραφή είναι ενέργεια και σαν τέτοια νοείται ως εκούσια ανάληψη πρωτοβουλίας από τον διαγράφοντα, όχι σαν ακούσια παθητική αντανάκλαση που προκλήθηκε από τις ενέργειες του διαγραφέντος.
Στην περίπτωσή μας όμως αυτός, που έδειξε πραγματικά σοβαρή ενεργητικότητα με πληθώρα πολιτικών ενεργειών δεν είναι ο κ. Πρωθυπουργός αλλά ο κ. Τατούλης. Αυτός επί σειρά μηνών προέβη σε διάφορες πρωτοβουλίες πολιτικής σημασίας, ενώ αντίθετα η Νέα Δημοκρατία τηρούσε παθητική στάση και παρακολουθούσε με αμηχανία τις σχεδόν καθημερινές επικριτικές επιθέσεις του. Και όπως προκύπτει και από τις δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου, αλλά και από τα επιχειρήματα όλων των υπολοίπων κομματικών παραγόντων, για τον Πρωθυπουργό η διαγραφή ήταν μονόδρομος και υπαγορεύθηκε από το εις βάρος του κατηγορητήριο, που εκτόξευσε ο κ. Τατούλης.
Άρα δεν ενήργησε με δική του πρωτοβουλία, αλλά απλά σύρθηκε ακουσίως σε μια ανακλαστική κίνηση.
Ο κ. Τατούλης λοιπόν ενήργησε ενώ ο κ. Καραμανλής απλώς αντέδρασε φυσιολογικά.
Για παράδειγμα όταν ζεστάνουμε μια κατσαρόλα σούπα επί ένα χρονικό διάστημα, κάποια στιγμή η σούπα θα αρχίσει να βράζει και να κάνει μπουρμπουλίθρες.
Όλοι θα συμφωνήσουν ότι ο βρασμός δημιουργήθηκε από την πηγή θερμότητας και όχι από τις μπουρμπουλήθρες


Ας πάμε όμως παρακάτω.
Είχε άραγε χαρακτήρα τιμωρίας η «διαγραφή» για τον κ. Τατούλη;
Προφανώς όχι, αφού όλοι αντιλαμβάνονται ότι ο άνθρωπος δεν προκάλεσε απλώς αλλά στην κυριολεξία επεδίωξε την διαγραφή του. Δεν χρειάζεται να είσαι βαρύγδουπος πολιτικός αναλυτής για να διακρίνεις ότι το όλο σκηνικό στήθηκε από τον φερόμενο ως διαγραφέντα, σε χρόνο που αυτός αποκλειστικά επέλεξε και προφανώς αποτελεί ένα επεισόδιο που εξυπηρετεί ένα ευρύτερο προσωπικό του σχεδιασμό.
Αν επομένως κάποιος τιμωρείται (ή στην καλύτερη περίπτωση αυτοτιμωρείται) αυτός είναι μάλλον ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, που εγκλωβίζεται στην ισορροπία τρόμου των 151 βουλευτών. Τι μεγαλύτερη τιμωρία για ένα Πρωθυπουργό που στερείται πλέον κάθε δυνατότητας επιβολής των προσωπικών του επιθυμιών και αποφάσεων, αφού του λοιπού θα χρειάζεται την καλή θέληση ενός εκάστου των μελών της κοινοβουλευτικής του ομάδος;
Εξ άλλου αφού ο κ. Τατούλης ήταν αυτός, που κατ’ ουσίαν αποφάσισε την διάρρηξη των σχέσεών του με την Νέα Δημοκρατία προς χάριν δικών του πολιτικών σχεδιασμών και την σκηνοθέτησε με ιδιαίτερη πανηγυρικότητα συνεπικουρούντων των ΜΜΕ, προφανώς δεν πρόκειται για αποπομπή αλλά μάλλον για ηρωική έξοδο.
Μάλλον με βάση και τα λεγόμενά του αυτός απέπεμψε μετά βδελυγμίας το κόμμα και ιδίως τον αρχηγό του.

Όσο δε για το τελευταίο στοιχείο την πολιτική απαξίωση;
Ποιος μπορεί να υποστηρίξει με σοβαρότητα ότι το πολιτικό ειδικό βάρος του κ. Τατούλη θα επηρεασθεί έστω και κατ’ ελάχιστον επειδή δήθεν διεγράφη από την Νέα Δημοκρατία;
Αντίθετα η Νέα Δημοκρατία και ο αρχηγός της απαξιώνονται από τον φιλιππικό που εξαπέλυσε ο κ. Τατούλης, από την αποδυνάμωση της κοινοβουλευτικής ομάδας, από τις φυγόκεντρες δυνάμεις που ενθαρρύνονται.

Και αναφορικά με τις συνήθεις συνέπειες των διαγραφών; Πλήρης αναστροφή.
Ούτε θλιμένος φάνηκε ο κ. Τατούλης, ούτε μετανοημένος.
Και προφανώς δεν προτίθεται να παρακαλέσει να τον συγχωρήσουν, ώστε να δώσει την ευκαιρία της επίδειξης μεγαλοψυχίας στον αρχηγό.
Αντίθετα αυτοί, που φαίνονται να θλίβονται βαθύτατα και πιθανότατα μετανοούν μετά από ωριμότερη σκέψη είναι μάλλον ο κ. Καραμανλής και ο κ. Ζαγορίτης.
Ας μη μας διαφεύγει ότι ο δεύτερος μεγάλος χαμένος από αυτή την υπόθεση μετά τον Πρωθυπουργό είναι ο κ. Ζαγορίτης, ο οποίος είναι πλέον γραμματέας ενός ουσιαστικά αποστεωμένου κόμματος, αφού όλη η δύναμη εξουσίας έχει πλέον μεταφερθεί στην κοινοβουλευτική ομάδα και μάλιστα σε ένα έκαστο των βουλευτών. Είναι απόλυτα βέβαιο ότι η πολιτική ισχύς κάθε κόμματος και συνακόλουθα του γραμματέα του εξελίσσεται αντιστρόφως ανάλογα από την ισχύ της αντίστοιχης κοινοβουλευτικής ομάδας και των βουλευτών της. (Τουλάχιστον καθ' όσον αφορά τις εσωκομματικές ισοροπίες).


Έτσι εξηγείται γιατί αυτοί κατόπιν εορτής εκλιπαρούν τον κ. Τατούλη να παραιτηθεί από το βουλευτικό του αξίωμα και να επιδείξει την μεγαλοψυχία να τους προσφέρει την βουλευτική του έδρα.
Φρούδες ελπίδες και όνειρα φθινοπωρινής νυκτός.
Διότι ο κ. Τατούλης δεν θα αποποιηθεί ποτέ μιας ιδιότητας, που προσδίδει στις κατά τα άλλα ρηχές πολιτικές δραστηριότητές του μεγαλύτερη επικοινωνιακή αξία, άρα η διατήρησή της διευκολύνει τους πολιτικούς του σχεδιασμούς.


Με αυτή την ευκαιρία ας επιχειρήσουμε μια γενικότερη και κατά το μάλλον ή ήττον σοβαρότερη προσέγγιση.

Η Νέα Δημοκρατία έχει εισέλθει εδώ και αρκετό καιρό σε κρίση ηγεσίας.
Είναι εμφανές ότι όλοι πλέον ενδιαφέρονται για την μετακαραμανλική εποχή και έχουν αποδυθεί σε ένα ξέφρενο αγώνα μεταξύ τους. Είναι χαρακτηριστικές οι επιθέσεις των εκπροσώπων της λαϊκής δεξιάς εναντίον των φιλελευθέρων ή των «μεσαιοδεξιών» και τούμπαλιν.
Η οικονομική κρίση θα προσθέσει στην κρίση ηγεσίας και κρίση ταυτότητας.
Η κρίση ταυτότητας πιθανότατα δεν θα περιορισθεί μόνο στην κυβερνώσα παράταξη…
Η περίπτωση Τατούλη αποτελεί σύμπτωμα αυτής της ταραγμένης συγκυρίας.
Ο κ. Τατούλης ορθώς διαισθάνθηκε ότι η Νέα Δημοκρατία οδηγείται σε αδιέξοδο, αλλά δυστυχώς γι αυτόν ματαιοπονεί ονειρευόμενος διέξοδο στο «μεσαίο χώρο» μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ.
Η προϊούσα οικονομική εξαθλίωση των πολιτών θα επιφέρει έντονη ριζοσπαστικοποίησή τους, που θα τους στρέψει αναπότρεπτα σε όλο και αριστερότερες αναζητήσεις.

Ο Ομπάμα και ο ρόλος της προσωπικότητας στην ιστορική εξέλιξη.

Πριν από ένα χρόνο λίγοι ήταν αυτοί, που επέτρεπαν στον εαυτό τους να ελπίζει ότι ο σχεδόν άγνωστος μαύρος γερουσιαστής θα μπορούσε να υπερνικήσει τις κατεστημένες δομές και νοοτροπίες μιας βαθιά συντηρητικής πολιτικο-οικονομικής οκταετίας.
Ακόμα λιγότεροι ήταν αυτοί, που πίστευαν ότι αυτός ο πολιτικός-Δαυΐδ με την σφεντόνα του συνθήματος για «αλλαγή» θα κατάφερνε να καταβάλλει τους πολιτικούς-Γολιάθ εντός και εκτός του κόμματός του.


Μπορεί στατιστικά στην ιστορία των ΗΠΑ οι Δημοκρατικοί πρόεδροι να διαδέχονται τους Ρεπουμπλικανούς και αντιστρόφως, όμως η οικογένεια Κλίντον φαινόταν αρχικά η καταλληλότερη για να αναλάβει την σκυτάλη από την οικογένεια Μπους.
Αυτό που δεν είχαν εγκαίρως αντιληφθεί οι περισσότεροι από τους πολιτικούς αναλυτές, ακόμη και οι περισσότεροι από τους ανά τον κόσμο συναδέλφους του ήταν ότι οι αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες, που διαμορφώνονταν σταδιακά τα τελευταία χρόνια, δεν θα επέτρεπαν μια σκυταλοδρομία για αλλαγή φρουράς στον Λευκό Οίκο.
Θα επέβαλλαν ένα άλμα επί κοντώ.


Το πρώτο θύμα της αδυναμίας να αφουγκρασθεί τα μηνύματα των καιρών και να ενσαρκώσει τα θελήματα της Αμερικανικής κοινωνίας ήταν η Χίλαρυ, που ξεκίνησε ως φαβορί και δεν κατάφερε να τερματίσει σε μια κούρσα, που άρχισε ως σύντομος περίπατος και κατέληξε ως ταινία θρίλερ μεγάλου μήκους.


Τραγική φιγούρα όμως αναδείχθηκε ο Ρεπουμπλικανός αντίπαλος κ. Μακέυν, που σύρθηκε σε μια ήττα ιστορικών διαστάσεων.
Η περίπτωσή του προσφέρεται για ακαδημαϊκή χρήση ως παράδειγμα του πώς οι ιστορικές συνθήκες μπορούν να συντρίψουν ανελέητα μια πολιτική προσωπικότητα, που δεν καταφέρνει να τις αντιληφθεί και να τις εκφράσει σε μια δεδομένη χρονική στιγμή.


Από την άλλη ο Μπάρακ Ομπάμα είναι ακριβώς κλασικό παράδειγμα μιας προσωπικότητας, που ενσαρκώνει τις αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες της συγκεκριμένης χρονικής συγκυρίας, καταφέρνει να τις εκφράσει, ανατροφοδοτείται από αυτές και αποκτά τελικά την δυνατότητα να παρέμβει στις κυρίαρχες αντιθέσεις και σε αυτή τη φάση να δώσει τουλάχιστον την γενική εντύπωση, ότι μπορεί να εφαρμόσει πολιτικές προοδευτικής επίλυσής τους.
Αυτή ακριβώς η λειτουργική παρέμβαση του Ομπάμα με τους λόγους και τις προτάσεις του σε μια σειρά από κύριες και δευτερεύουσες αντιθέσεις της Αμερικανικής κοινωνίας είναι αυτό που απλοϊκά διάφοροι δημοσιογράφοι και αναλυτές περιγράφουν ως γέφυρες του Ομπάμα στα χάσματα μεταξύ μαύρων και λευκών, πλούσιων και φτωχών κ.λ.π.


Εξ αιτίας της παγκοσμιότητας των οικονομικοπολιτικών αλληλεπιδράσεων οι αναχρονιστικές πολιτικές του απερχόμενου Προέδρου είχαν γεμίσει με αδιέξοδα τον πλανήτη βυθίζοντάς τον στην καλπάζουσα πλέον οικονομική ύφεση.
Για το λόγο αυτό η εκλογή του Ομπάμα απέκτησε αυτό το παγκόσμιο ενδιαφέρον και δημιούργησε τεράστιες προσδοκίες όχι μονάχα στις ΗΠΑ, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο.
Ανάλογα των προσδοκιών λοιπόν είναι τα ερωτηματικά, που τίθενται σχετικά με τις πραγματικές δυνατότητες του Ομπάμα να ανατρέψει την ζοφερή πραγματικότητα, που παραλαμβάνει στο διεθνές στερέωμα.


Για να απαντήσουμε στα επί μέρους ζητήματα σκόπιμο είναι να προσδιορίσουμε, πιο ακριβώς είναι το χάρισμα αυτού του πανθομολογούμενου χαρισματικού ηγέτη.
Το πραγματικό του χάρισμα κατά την άποψή μας είναι αυτό, που λίγο πολύ περιγράψαμε παραπάνω. Η ικανότητά του να αντιλαμβάνεται τις δυνάμεις και τις δυνατότητες των ιστορικών συνθηκών, τις τάσεις και τις ροπές των οικονομικών και κοινωνικών αντιθέσεων και να προγραμματίζει ανάλογα τη δράση του επιχειρώντας να βοηθήσει στην προοδευτική τους εξέλιξη προς όφελος της χώρας του και της πλειοψηφίας των συμπολιτών του.


Δεν είναι θαυματοποιός αλλά είναι σίγουρα ένας ευφυής συνομιλητής με την ιστορία.


Αυτή και μόνη η εκλογή του με τις ελπίδες και τις προσδοκίες που αναπτερώνει, αποτελεί μια πρώτη αναγκαία εκτόνωση των εκρηκτικών κοινωνικών αντιθέσεων, που συσσωρεύτηκαν τα προηγούμενα χρόνια. Η εκτόνωση όμως έχει πρόσκαιρα αποτελέσματα και δεν προσφέρει επαρκή λύση.
Αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα για τον νέο Πρόεδρο των ΗΠΑ να επιλύσει τα αδήριτα πολύπλευρα προβλήματα της αμερικανικής οικονομίας, που καθιστούν ούτως ή άλλως αδύνατη την διατήρηση του αμερικανικού imperium.


Θα πρέπει επομένως να θεωρείται βέβαιο ότι θα φροντίσει να περιορίσει τις στρατιωτικές δραστηριότητες των ΗΠΑ ανά τον πλανήτη. Όχι αναγκαστικά λόγω ιδεολογίας, αλλά διότι απλούστατα η οικονομική κατάσταση της Αμερικής το επιβάλλει.
Για τον ίδιο λόγο θα πρέπει να θεωρούνται απίθανες νέες στρατιωτικές επεμβάσεις μεγάλης κλίμακας στο Ιράν, τη Συρία ή όπου αλλού.
Αντίθετα η συντήρηση ενός στοιχειώδους ηγετικού ρόλου της κατ’ όνομα μόνον υπερδύναμης το πιθανότερο είναι να επιδιωχθεί μέσω της ήπιας διπλωματίας και των πρωτοβουλιών διαλόγου και καλής θελήσεως.

Παρόμοια η λογική της πράσινης ανάπτυξης και της περιβαλλοντικής προστασίας θα αντικαταστήσει την απερχόμενη πετρελαϊκή μονομανία.
Και τούτο διότι τεράστια οικονομικά συμφέροντα και αντίστοιχα λόμπυ, καταπιεσμένα τα προηγούμενα χρόνια, πιέζουν προς αυτήν την κατεύθυνση και προσφέρουν δυνατότητα ανάπτυξης πολυποίκιλων οικονομικών δραστηριοτήτων με διάχυση του παραχθησόμενου πλούτου σε ευρύτερα παραγωγικά στρώματα.
Αυτού του τύπου οι πολιτικές επιλογές του Ομπάμα εξηγούν τα μεγάλα ποσοστά, που απέσπασε όχι μόνο από τα χαμηλότερα στρώματα, αλλά και από τις πολύ υψηλές εισοδηματικά επαγγελματικές ομάδες.
Δόμηση κτιρίων στην κατεύθυνση εξοικονόμησης ενέργειας με παραγωγή και χρήση ανάλογων οικοδομικών υλικών , τεχνολογία και υλικά ανάπτυξης εναλλακτικών μορφών ενέργειας, χημική και λοιπή βιομηχανία υλικών ανακυκλώσιμων ή εύκολα διασπώμενων, αντίστοιχη πανεπιστημιακή έρευνα και υπηρεσίες προώθησης της οικολογικής φιλοσοφίας και διαπαιδαγώγησης των μαζών στην κατεύθυνση ανάπτυξης οικολογικής συνείδησης είναι τομείς, που θα έχουν την τιμητική τους.
Τομείς στους οποίους οι δημοκρατικοί έχουν ήδη προετοιμάσει σημαντική υποδομή μέσω της παγκόσμιας δράσης του πρώην υποψηφίου κ. Κέρυ και σίγουρα θα αποτελέσουν σημείο επικοινωνίας του νέου Προέδρου με τις προοδευτικές δυνάμεις και προσωπικότητες του πλανήτη.
Εν πάση περιπτώσει ο νέος Πρόεδρος θα πρέπει να δράσει άμεσα σε ότι αφορά κυρίως την οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας του διότι η τραγικότητα της κατάστασης δεν αφήνει περιθώρια για ολιγωρία.
Όσο εξ άλλου μεγαλύτερες είναι οι προσδοκίες, που έχει δημιουργήσει τόσο μικρότερη θα είναι η περίοδος χάριτος, που θα του προσφερθεί.

Ανεξάρτητα πάντως από το πόσο καθένας πιστεύει στη δυνατότητα του Ομπάμα να υλοποιήσει τις υποσχέσεις του, ένα είναι βέβαιο.
Κάποιοι πανηγύρισαν ξέφρενα. Κάποιοι, εξέφρασαν συγκρατημένη αισιοδοξία. Κάποιοι διετύπωσαν επιφυλάξεις.
Όλοι όμως οι ανεξαιρέτως οι απλοί πολίτες σ’ ολόκληρο τον κόσμο τουλάχιστον αναστέναξαν με ανακούφιση στο άκουσμα της εκλογής του γιατί κανείς δεν μπορούσε να αντέξει την ιδέα μιας ακόμη ρεπουμπικανικής τετραετίας.

Τώρα όσο για τους πρωτοκλασάτους απανταχού της οικουμένης, προφανώς κάποιοι χάρηκαν, κάποιοι πικράθηκαν.
Άπαντες πάντως, στο αμέσως επόμενο διάστημα θα εκλιπαρούν για μια ακρόαση και οι τυχερότεροι θα συνωθούνται στον προθάλαμο του γραφείου του.

Ευφυέστεροι θα αποδειχθούν όσοι ανεξαρτήτως συναισθημάτων καταφέρουν να αφομοιώσουν το μάθημα και ακολουθήσουν το παράδειγμά του στην διαχείριση των κατά τόπους συνθηκών.
Διότι ανάλογες ιστορικές συνθήκες επικρατούν παντού και κάθε επίδοξος ηγέτης έχει την ευκαιρία να αναδειχθεί σε Μακέυν ή Ομπάμα.
Ο νοών νοείτω διότι οι καιροί ου μενετοί…

Οικονομική κρίση αλα Ελληνικά...

Ερώτηση:
Πόσο στενόμυαλος πρέπει να είναι κανείς ως οικονομολόγος για να πιστεύει ότι μπορεί να αντιμετωπίσει την παρούσα κρίση με αυξομειώσεις επιτοκίων;
Απάντηση:
Ακριβώς όσο κοντόφθαλμος πρέπει να είναι κανείς ως πολιτικός για να πιστεύει ότι μπορεί να αντιμετωπίσει την επερχόμενη ύφεση με γενναία ενίσχυση της κερδοφορίας των τραπεζών.

Δεν έχει περάσει καλά-καλά ένας μήνας, που γνωστοί και μη εξαιρετέοι πολιτικοί διαβεβαίωναν τον Ελληνικό λαό ότι η χώρα διαθέτει θωρακισμένη οικονομία και οι ελληνικές τράπεζες δεν έχουν κανένα πρόβλημα.
Σήμερα αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι δηλώνουν ότι η χώρα απειλείται σοβαρά από μια οικονομική κρίση μεγάλης εντάσεως και μακράς διάρκειας και χρειάζεται να θυσιάσουν 28 δις ευρώ για να σώσουν όλες ανεξαιρέτως τις τράπεζες.
Χωρίς να υποτιμούμε το προσωπικό δράμα αυτών των ανθρώπων, που αναγκάζονται σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα να διαψεύδουν δημοσίως εαυτούς και αλλήλους με τόσο άκομψο τρόπο, δεν μπορούμε να μην αναρωτηθούμε: Ποια είναι πράγματι η αλήθεια; Ποια είναι η μπλόφα; Πότε εν πάση περιπτώσει αυτοί οι δυστυχείς άνθρωποι ήξεραν τι ακριβώς έλεγαν; Τότε ή τώρα;
Τα ερωτήματα είναι μεν ρητορικά, έχουν όμως και μεγάλη πρακτική βαρύτητα.
Διότι όλοι γνωρίζουν ότι στην οικονομία πέραν των πραγματικών μεγεθών μεγάλη σημασία στην διαμόρφωση των τάσεων και των εξελίξεων διαδραματίζει η ψυχολογία της αγοράς.
Και προφανώς οι παλινωδίες και οι αυτοδιαψεύσεις κάνουν ζημιά, όπως και το να υποστηρίζεις στα λόγια ότι οι τράπεζες δεν έχουν πρόβλημα, αλλά στην πράξη να φτιάχνεις ένα πρόγραμμα σωτηρίας μαμούθ για τράπεζες με ειδικές ανάγκες.
Ισχυρή είναι μια οικονομία όταν έχει χαμηλό δημόσιο έλλειμμα, γεμάτα δημόσια ταμεία, υψηλά ημερομίσθια, χαμηλό τιμάριθμο. Μια χώρα με δημόσιο χρέος στο όριο της πιστωτικής αναξιοπιστίας, άδεια ταμεία και ξεπουλημένα τα περιουσιακά της στοιχεία από τον ΟΤΕ μέχρι τα ολυμπιακά ακίνητα, με ημερομίσθια χαμηλότερα και τιμές καταναλωτή υψηλότερες από το μέσο ευρωπαϊκό όρο, είναι οικονομικά παντελώς ανοχύρωτη.
Ουδείς λοιπόν αμφιβάλλει ότι τα περί θωρακισμένης οικονομίας ήταν ένα κρύο ανέκδοτο. Γι αυτό που ενδεχομένως μπορεί να υπάρξουν επιφυλάξεις είναι αν ο Πρωθυπουργός τα έλεγε επειδή τα πίστευε ή επειδή κάποιοι επικοινωνιολόγοι του τα είχαν υπαγορεύσει.

Όσο για τις τράπεζες είναι επίσης προφανές ότι η γενική θεωρία του περασμένου μήνα ότι δεν είχαν πρόβλημα ήταν ανακριβής, όπως αναληθής είναι και η γενίκευση ότι όλες ανεξαιρέτως έχουν ανάγκη κρατικής υποστήριξης.
Κατ’ αρχήν όλες ανεξαιρέτως οι τράπεζες στα προηγούμενα χρόνια και πολλές από αυτές και πρόσφατα ανακοίνωσαν τεράστια κέρδη. Κατά συνέπεια οφείλουν λογικά να έχουν αποθησαυρίσει σημαντικό πλούτο, ικανό για να αυτοχρηματοδοτήσουν τις ανάγκες τους για αρκετό επόμενο χρονικό διάστημα. Αν δεν το έχουν πράξει αυτό σημαίνει ότι κάποιοι καρπώθηκαν αυτά τα χρήματα.
Επειδή οι τράπεζες είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι ιδιώτες ιδιοκτήτες τους ας φροντίσουν να βρούν τι έγιναν τα λεφτά και να δώσουν και την ενδεδειγμένη λύση.
Αν δεν μπορούν να το κάνουν τότε και αυτοί και οι διοικήσεις αυτών των τραπεζών θα πρέπει να υποστούν της συνέπειες της εμπορικής, αστικής και ποινικής νομοθεσίας.

Στη συνέχεια αν πρέπει το κράτος να διασώσει κάποιες από αυτές, τότε ο φορολογούμενος πολίτης ως νέος ιδιοκτήτης θα πρέπει να ενημερωθεί πλήρως για την πραγματική οικονομική τους θέση και βεβαίως η διοίκηση αυτών των συγκεκριμένων τραπεζών θα πρέπει να περιέλθει στο δημόσιο.
Αυτά υπαγορεύονται από την απλή λογική αλλά και από τους κανόνες της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας σε όλο το εύρος των οικονομικό-πολιτικών συστημάτων από τον άκρατο φιλελευθερισμό ως την πλέον κοινωνιστική σοσιαλδημοκρατία.
Οποιοδήποτε άλλο μοντέλο σαν αυτό που προτείνει η κυβέρνηση ξεφεύγει από την έννοια της στήριξης του χρηματοπιστωτικού συστήματος και διολισθαίνει σε σενάριο διασπάθισης δημόσιου πλούτου προς οικονομική εξυπηρέτηση ολίγων ημετέρων χρυσοκάνθαρων.

Όσο για την δήθεν άρνηση ορισμένων τραπεζών να ενταχθούν στο «πρόγραμμα», εντάσσεται και αυτή στην επικοινωνιακή σαχλαμαρόσουπα, που επιμένουν να μας ταΐζουν.
Ο στόχος είναι προφανής.
Η κυβέρνηση θα υποστηρίξει ότι η αντίδραση των τραπεζών αποδεικνύει ότι πρόκειται για ένα αυστηρό πρόγραμμα, που έχει σχεδιασθεί με γνώμονα το συμφέρον των μικρών δανειοληπτών και όχι των τραπεζών.
Η τράπεζες από την πλευρά τους ασκούν πιέσεις ώστε και οι ελάχιστες δικλείδες ασφάλειας που προτείνονται να απαλειφθούν ώστε να επιδοθούν τελικά σε ένα ασύδοτο φαγοπότι.
Στο τέλος Κυβέρνηση και Τραπεζίτες θα βρούν μια «συμβιβαστική λύση», ώστε οι τράπεζες να μας «κάνουν τη χάρη» και να ενταχθούν στο πρόγραμμα για να «σωθούν οι μικρομεσαίοι δανειολήπτες».
Αιδώς Αργείοι…
Ήδη τα εξωνημένα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια προσπαθούν να μεταθέσουν το θέμα από την αντιλαϊκή ουσία του εγχειρήματος στην δήθεν αναγκαιότητα συμμετοχής των τραπεζών προς δήθεν διάσωση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

Ο σοσιαλίζων φιλελεύθερος κ. Σαρκοζί και ο φιλελευθερίζων σοσιαλδημοκράτης κ. Μπράουν συμφώνησαν «χέρι-χέρι» να λάβουν μέτρα, που να καλύπτουν όλους τους παράγοντες της οικονομίας.
Έτσι όπως είδαμε το γαλλικό πακέτο στήριξης προέβλεψε την «μερίδα του λέοντος» για τις τράπεζες (40 δις ευρώ), την «μερίδα της αλεπούς» για τις επιχειρήσεις (22 δις ευρώ) και την «μερίδα του σπουργιτιού» για τους εργαζόμενους (προς το παρόν μόλις 250 εκ. ευρώ).
Αν αναλογισθούμε την αναλογία μεγεθών μεταξύ Γαλλίας και Ελλάδος τότε θα αντιληφθούμε ότι το ποσό των 28 δις δεν είναι απλά η μερίδα του λέοντος.
Είναι ολόκληρη η κατσαρόλα.
Και επομένως είναι φυσιολογικό, που η κυβέρνηση δεν διαθέτει ούτε ένα ξεροκόμματο για τον αγροτικό, τον βιομηχανικό, τον επιχειρηματικό τομέα. Ούτε ένα ψίχουλο για τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους.

Και ας σταματήσει επιτέλους η καραμέλα ότι "τα 28 δις δεν είναι χρήματα, είναι ομόλογα".
Είναι αξιόγραφα, που οι τράπεζες θα εξαργυρώσουν παίρνοντας δάνεια ζεστού-καυτού χρήματος. Δάνεια, που αργά ή γρήγορα το Ελληνικό δημόσιο πιθανότατα να κληθεί να αποπληρώσει.
Εν πάση δε περιπτώσει τα ομόλογα αυτά θα μπορούσαν μια χαρά να χρησιμοποιηθούν από το ίδιο το κράτος για να εξεύρει χρήματα, που να χρησιμοποιηθούν για δημόσιες επενδύσεις, για δημιουργία θέσεων εργασίας, για μείωση των έμμεσων φόρων, για ενίσχυση των μικρομεσαίων εισοδημάτων.
Γιατί όχι και για άμεση δανειοδότηση του αγροτικού τομέα, του βιομηχανικού τομέα, των πάσης φύσεως μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

Το κράτος διαθέτει το κατάλληλο δίκτυο και τους κατάλληλους μηχανισμούς.
Για ποιο λόγο θα πρέπει να διοχετευθούν τα χρήματα μέσω ενός αποτυχημένου μεσάζοντα, όπως οι τράπεζες, που στο πρόσφατο παρελθόν αποδείχθηκαν και ληστρικές και ανίκανες;
Και εν πάση περιπτώσει αν σώνει και καλά το σύστημα χρειάζεται κάποιες τράπεζες ως μεσάζοντες μεταξύ κράτους και πολιτών για την διοχέτευση του δημόσιου χρήματος, όπως προσπαθούν να μας πείσουν, πάλι δεν υπάρχει πρόβλημα.
Ας αφήσει η κυβέρνηση επιτέλους κάποιες τράπεζες να απαξιωθούν και ας τις αγοράσει για ένα κομμάτι ψωμί.
Όπως ακριβώς ταιριάζει στο σύστημα της ελεύθερης αγοράς.
Όπως ακριβώς έγινε με τον ΟΤΕ. Όπως ακριβώς γίνεται με την Ολυμπιακή…
Νομίζω;…

Golden boys και media Children (συνέχεια από το προηγούνο)

Τους πήρε κάτι μήνες (στα golden boys και media children) για να καταλάβουν και πλέον όλοι τους παραδέχονται ότι η κρίση είναι μεγάλη, είναι βαθειά και θα δημιουργήσει αναπόφευκτα ύφεση μεγάλων διαστάσεων.
Ότι δηλαδή θα πλήξει την βάση της πραγματικής οικονομίας. Την πρωτογενή παραγωγή. Την γεωργο-κτηνοτροφία, την βιομηχανία, το εμπόριο, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Θα αυξήσει την ανεργία. Θα οδηγήσει σε σταδιακή αλλά καλπάζουσα εξαθλίωση τεράστιες μάζες ανθρώπων σε ολόκληρο τον κόσμο. Και μάλιστα ανθρώπους, που μέχρι χθες δεν είχαν γνωρίσει την παραμικρή στέρηση, αντίθετα αποτελούσαν τον ευημερούντα κορμό της δυτικής καταναλωτικής κοινωνίας.
Οι χιλιάδες νοικοκυραίοι, που έχασαν τα σπίτια τους και ζούν πλέον στα πάρκα των Αμερικανικών μεγαλουπόλεων αποτελούν μια εικόνα, που πιθανότατα δεν θα περιορισθεί στα γεωγραφικά όρια του «Αμερικανικού παραδείσου». Ως γνωστό ένα νέο στρώμα αστέγων, πρώην μεσαίο στρώμα ιδιοκτητών δανειοληπτών, αναπτύσσεται με γρήγορο ρυθμό στην Ευρώπη της ενιαίας ελεύθερης αγοράς.
Το φαινόμενο έχει πάρει ήδη ανησυχητικές διαστάσεις στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, που απειλούν από πολλές απόψεις να αποτελέσουν την αχίλλειο πτέρνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Έχοντας εισέλθει, οι περισσότερες εξ αυτών, στην ένωση επί τη βάσει διαφόρων πολιτικών σκοπιμοτήτων, χωρίς να πληρούν βασικές οικονομικές προϋποθέσεις και έχοντας διατηρήσει τα εθνικά τους νομίσματα διαθέτουν οικονομίες περισσότερο ευάλωτες στην επελαύνουσα οικονομική καταιγίδα.
Ήδη τα αδύναμα νομισματικά τους συστήματα έχουν γίνει ο κύριος στόχος των διεθνών επιθετικών κερδοσκοπικών κεφαλαίων και όπως απετέλεσαν πύλη προώθησης των Αμερικανικών στρατηγικών συμφερόντων κατά τα προηγούμενα χρόνια, έτσι θα αποτελέσουν και πύλες εισαγωγής της οικονομικής κρίσης made in USA σε όλο της το μεγαλείο.
Παράπλευρη συνέπεια θα είναι ένα κύμα μετανάστευσης πληθυσμών από τις φτωχότερες προς τις πλουσιότερες χώρες της ΕΕ. Ακριβέστερα από τις περισσότερο προς τις λιγότερο οικονομικά εξαθλιωμένες. Κύμα, που θα έχει τη μορφή εσωτερικής μετανάστευσης εξ αιτίας της κατάργησης των συνόρων εντός της Ένωσης και ως εκ τούτου θα είναι ακατάσχετο και εντελώς ανεξέλεγκτο.
Άλλη παράπλευρη συνέπεια θα είναι προφανώς η έκρηξη της εγκληματικότητας.
Μετά τον Lombroso ουδείς θα επιχειρούσε να υποτιμήσει το ρόλο των οικονομικών συνθηκών ως βασικών γενεσιουργών αιτίων της εγκληματικότητας, χωρίς να θεωρηθεί τουλάχιστον γραφικός.
Εξ ίσου γραφική είναι ή άποψη, που ανέπτυξε σήμερα το πρωί στο ραδιόφωνο ένας συμπαθητικός κύριος προσπαθώντας να ερμηνεύσει αυθεντικά (= να υπερασπισθεί) τις δηλώσεις του κ. Αλογοσκούφη ότι πολλές προτάσεις, που γίνονται από την αντιπολίτευση στερούνται σοβαρότητος.
Ως παράδειγμα ο εν λόγω κύριος ανέφερε την πρόταση της αντιπολίτευσης για στήριξη των συνταξιούχων την οποία χαρακτήρισε επιπόλαια για δύο λόγους. Πρώτον λέει διότι ως έχοντες σταθερό μηνιαίο εισόδημα είναι προνομιούχοι έναντι των εργαζομένων, που κινδυνεύουν να μείνουν άνεργοι και δεύτερον διότι εξ αιτίας της κρίσεως οι τιμές των προϊόντων θα πέσουν και επομένως οι σημερινές πενιχρές «σταθερές» συντάξεις τους θα αποκτήσουν μεγαλύτερη αγοραστική αξία. Συμπέρασμα οι συνταξιούχοι θα ωφεληθούν από την κρίση...!!! (Παρακαλώ πολύ μη γελάτε γιατί κατ’ αρχήν δεν είναι ευγενικό και δεύτερον διότι αυτού του είδους οι απόψεις όταν διατυπώνονται στον κεντρικό κρατικό ραδιοσταθμό σε μια πολύ σοβαρή εκπομπή και δεν τυγχάνουν αντίλογου από ένα σοβαρό δημοσιογράφο, τότε η υπόθεση δεν είναι για γέλια αλλά μάλλον για κλάματα).
Βεβαίως και ο τελευταίος πολίτης της ΕΕ υποπτεύεται ότι συνέπεια της ύφεσης θα είναι ο πληθωρισμός και η αύξηση του τιμάριθμου, του οποίου η εξέλιξη ούτως ή άλλως εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από την «φιλοπατρία» των κερδοσκόπων.
Σημασία όμως επί του παρόντος δεν έχει πως σκέπτεται ο πολίτης, ούτε τι προτείνουν οι αντιπολιτεύσεις στην ΕΕ ή στην Ελλάδα.
Σημασία έχει πως σκέπτονται αυτοί, που ακόμη προς το παρόν χειρίζονται τα Ερωπαϊκά πράγματα.
Οι κύριοι της φωτογραφίας μας λοιπόν φέρονται να είναι στην παρούσα φάση οι κατ’ εξοχήν χειριστές της Ευρωπαϊκής κρίσεως και μάλιστα φιλοδοξούν να περάσουν στην ιστορία ως οι σωτήρες του πλανήτη, οι ανακαινιστές του καπιταλισμού, οι αρχιτέκτονες του "second Bretton Woods "και άλλα ευτράπελα.
Πως λοιπόν αυτοί κατανοούν και πως σκέπτονται να αντιμετωπίσουν μια πρωτοφανή κρίση, που προϊόντος του χρόνου απειλεί με απρόβλεπτων διαστάσεων ύφεση την ανθρωπότητα.
Αρκεί να δούμε τα μέτρα του κ. Σαρκοζί για τη Γαλλική οικονομία.
Τράπεζες: 320 δισεκατομμύρια προς εγγύηση και 40 δισεκατομμύρια προς στήριξη των Τραπεζών (golden boys).
Επιχειρήσεις: 22 δισεκατομμύρια για στήριξη των επιχειρήσεων.
Εργαζόμενοι: Υπόσχεση για 100.000 συμβάσεις εργασίας για το 2009, που αν πραγματοποιηθεί θα στοιχίσει περίπου 250 εκατομμύρια.
Προφανώς οι επίδοξοι σωτήρες του πλανήτη, ο σοσιαλδημοκράτης κ. Μπράουν και ο φιλελεύθερος κ. Σαρκοζί δεν έχουν αξιολογήσει σωστά την κατάσταση, επιλέγουν κινήσεις που μάλλον δεν κινούνται στη σωστή κατεύθυνση και εν πάση περιπτώσει βρίσκονται σε ευθεία αντίθεση με τις απόψεις και τις αξιολογήσεις των ψηφοφόρων τους.
Αντίθεση που χιλιάδες αγανακτισμένοι ψηφοφόροι, απολυμένοι των αυτοκινητοβιομηχανιών και κυνηγημένοι των τραπεζών, δεν παρέλειψαν να διαδηλώσουν στα πεζοδρόμια της Γαλλίας και άλλων χωρών της ΕΕ την ίδια στιγμή, που οι κύριοι Μπράουν και Σαρκοζί βίωναν τη μοναξιά του κήπου των Βερσαλιών.
Οι κορυφαίοι ηγέτες-σωτήρες αναλώνονταν σε μεταξύ τους φιλοφρονήσεις και σε ασκήσεις επικοινωνίας με ρομαντικά φαντάσματα του παρελθόντος αιώνος τύπου Bretton Woods την ώρα, που οι απλοί πολίτες αγωνιούσαν στους δρόμους για το αύριο ερχόμενοι αντιμέτωποι με τα απειλητικά φαντάσματα της εξαθλίωσης και της πείνας.
Και αφού αυτή είναι η συνταγή των σεφ της πλανητικής σωτηρίας δεν είναι καθόλου δυσνόητες οι αντίστοιχες κινήσεις της Ελληνικής κυβέρνησης.
Παραδοσιακά ο δικός μας ΥΠΕΘΟ κατανοεί ελλιπώς και εκτελεί κακότεχνα όλες τις Ευρωπαϊκές οικονομικές συνταγές.
Έτσι μάλλον κανείς δεν εκπλήσσεται όπου τα ελληνικά κυβερνητικά μέτρα σωτηρίας περιορίζονται στην εξασφάλιση των τραπεζικών κερδών και δεν φαίνεται να περισσεύει ούτε ένα ευρώ για τις επιχειρήσεις και τους εργαζόμενους.
Αντίθετα μια σειρά έκτακτων φορομπηκτικών πρωτοβουλιών θα επιταχύνουν την εξόντωση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και των ελευθέρων επαγγελματιών στο επόμενο δίμηνο.
Δυστυχώς όμως και η αντιπολίτευση παρουσιάζεται μουδιασμένη και αδυνατούσα να προχωρήσει σε συγκροτημένες ριζοσπαστικές προτάσεις αντιμετώπισης της κρίσης.
Οι λόγοι είναι ποικίλοι αλλά επίσης προφανείς.
Η αξιωματική αντιπολίτευση στερείται ιδεολογικής ομοιογένειας και προφανώς αρκετά ηγετικά της στελέχη εμφορούνται από σοσιαλδημοκρατικές απόψεις παρεμφερείς με του κ. Μπράουν ή πάντως πόρρω απέχουσες από αυτές του Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτά τα στελέχη (στην πλειοψηφία τους media children) αδυνατούν πιθανότατα να φαντασθούν ένα κόσμο χωρίς κερδοφόρο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Από την άλλη η σοσιαλιστική πτέρυγα πιθανότητα συνεχίζει να θεωρεί ότι στην παρούσα συγκυρία προέχει η συνοχή της ηγετικής ομάδας του κινήματος.
Όσο για τα κόμματα της πέραν του ΠΑΣΟΚ αριστεράς, από τα οποία επίσης δεν λείπουν τα media children, όχι απλώς δεν μπορούν να φαντασθούν ένα κόσμο χωρίς το υπάρχον οικονομικό σύστημα, αλλά τρέμουν ακόμη και στην ιδέα μιας Ελλάδας χωρίς δεξιά διακυβέρνηση. Ανέκαθεν άλλωστε αυτά τα κόμματα αρέσκονταν να εξαντλούν την ενεργητικότητά τους σε ακτιβισμούς μιντιακής κατανάλωσης, παρά σε υπεύθυνες προτάσεις συγκροτημένης εναλλακτικής διακυβέρνησης.
Άπαντες λοιπόν προς το παρόν μοιάζουν λίγο-πολύ να πλανώνται πλάνην οικτράν.
Διότι δεν κατάφεραν να λάβουν το πραγματικό μήνυμα της φετινής 28ης Οκτωβρίου.
Δεν πρόσεξαν ότι για πρώτη φορά το ενδιαφέρον στα ΜΜΕ δεν απέσπασαν οι στρατιωτικές παρελάσεις, αλλά οι παρελάσεις των ανέργων με τις μαύρες σημαίες.
Και για πρώτη φορά στην ιστορία του επετειακού εορτασμού οι πολίτες που είχαν μαζευτεί για να παρακολουθήσουν την παρέλαση κρατούσαν περισσότερες μαύρες σημαίες παρά γαλανόλευκες και φώναζαν συνθήματα διαμαρτυρίας αντί να χειροκροτούν τους ατυχείς επισήμους.
Οι Έλληνες πολίτες φάνηκαν να βρίσκονται σε απόλυτη σύμπτωση απόψεων και αντιδράσεων με τους Ευρωπαϊκούς λαούς.
Αυτό είναι οπωσδήποτε ενθαρρυντικό.
Το κακό είναι ότι δυστυχώς και οι Έλληνες πολιτικοί μοιάζουν να αδυνατούν να κατανοήσουν την δεινή πραγματικότητα, τα μυνήματα και τις ανάγκες των καιρών, όπως ακριβώς οι κκ Μπράουν και Σαρκοζί την προηγούμενη μέρα (27 Οκτωβρόυ) στον κήπο όπου συμτωματικά συνήθιζε να ρεμβάζει και να εντριφεί στα οικονομικα προβλήματα της εποχής της η εξ ίσου συμπαθής Μαρία Αντουανέτα.

Η συνέχεια στο επόμενο…

Golden boys και Media children.

Η δήλωση του Άλαν Γκρίσμπαν, ότι αδυνατεί να κατανοήσει τον τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται η οικονομική πραγματικότητα, ισοδυναμεί με την πανηγυρική ληξιαρχική πράξη θανάτου του σοσιαλδημοκρατικοφιλελεύθερου «οικονομικού θαύματος» των τελευταίων 50 χρόνων.
Ο κ. Γκρίσμπαν υπήρξε, ως γνωστόν ο αδιαμφισβήτητος «γκουρού» της «ελευθερίας των αγορών», ο άνθρωπος που επί δεκαετίες με τις αποφάσεις του κατηύθυνε την εξέλιξη της παγκόσμιας οικονομίας και ένας λόγος του αρκούσε για να αλλάξει την πορεία των ισοτιμιών των νομισμάτων ή τις τάσεις των διεθνών χρηματαγορών.
Ο αρχιτέκτονας του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος αναγνωρίζει ότι αυτός και η θιασώτες του κατασκεύασαν ένα τέρας, το οποίο πλέον δεν μπορούν να προσεγγίσουν θεωρητικά και κατά συνέπεια αδυνατούν να επηρεάσουν πρακτικά.
Είναι επομένως απολύτως φυσιολογικό ότι οι πολιτικοί ηγέτες του πλανήτη, οι περισσότεροι των οποίων είναι αχυρένια δημιουργήματα των μέσων μαζικής ενημέρωσης, με ελάχιστο επιστημονικό ειδικό βάρος, έχουν περιέλθει σε απέραντη αμηχανία.
«Όσοι δεν σκέπτονται, συσκέπτονται», λέει ο λαός. Και πράγματι ουδέποτε στο παρελθόν μέσα σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα δεν συντελέσθηκαν τόσο πολλές συσκέψεις πολιτικών ηγετών – και όχι μόνον – με τόσο φτωχά αποτελέσματα.
Είναι κοινό μυστικό ότι οι σύγχρονοι πολιτικοί, στην πλειοψηφία τους «πολιτικοί του σωλήνα», έχουν μειωμένη αντιληπτικότητα, συναποφασίζουν καθυστερημένα και ενεργούν με ημίμετρα, που μοιάζουν με ληγμένα αντιβιοτικά.
Χαρακτηριστικό της απίθανης ανεπάρκειάς τους είναι το «ανέκδοτο» με τον κ. Μπράουν. Πριν από μερικές εβδομάδες ο περίπου πολιτικά ημιθανής πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας έδωσε προς στιγμή την εντύπωση ότι θα αναβίωνε, ως νέος μεσίας την ιστορία της ανάστασης του Λαζάρου (όπου Λάζαρος διάβαζε δυτική οικονομία).
Ο λόγος πολύ απλός. Οι απολύτως αδαείς συνάδελφοί του κρεμάστηκαν πανικόβλητοι στον μετρίων ικανοτήτων οικονομολόγο. Στους τυφλούς ο μονόφθαλμος βασιλεύει. Προς στιγμή και ο ίδιος ο κ. Μπράουν πρέπει να πίστεψε ότι είχε μετενσαρκωθεί σε μάγο Μέρλιν του καπιταλιστικού συστήματος. Έφτασαν λίγες εργάσιμες ημέρες για να διαλύσουν τις φαιδρές φαντασιώσεις εκείνων των συσκέψεων των Σαββατοκύριακων. Οι αγορές έδειξαν ότι δεν εκτιμούν ιδιαίτερα τους μαθητευόμενους μάγους, η δημοτικότητα του κ. Μπράουν επέστρεψε στα φυσιολογικά της επίπεδα και οι Ευρωπαίοι ηγέτες προσγειώθηκαν ανώμαλα στη δεινή πραγματικότητα.
Το πιο απελπιστικό είναι ότι παρότι πλέον οι συσκέψεις γίνονται τις καθημερινές, κάθε μέτρο που λαμβάνεται φαίνεται να φέρνει μηδαμινά έως αρνητικά αποτελέσματα και κάθε δήλωση, που στοχεύει στην στήριξη της ψυχολογίας, δημιουργεί μεγαλύτερη ανησυχία και απαισιοδοξία.
Οι οικονομολόγοι, όπως παραδέχεται ο κ. Γκρίσμπαν, έχουν χάσει το αυγά και τα πασχάλια τους και οι πολιτικοί, όπως αποδεικνύεται από την αντίδραση των αγορών έχουν χάσει την αξιοπιστία τους.
Και αυτό είναι ένας πρόσθετος λόγος απαισιοδοξίας γιατί στη συνείδηση του μέσου πολίτη οι δύο αυτοί παράγοντες (πολιτικοί και οικονομολόγοι), που θεωρητικά είναι οι αρμόδιοι για να λύσουν τέτοιου είδους προβλήματα, έχουν εκ προοιμίου απολύτως απαξιωθεί.
Ο λόγος της καθολικής δυσπιστίας απέναντί τους είναι απλός και απολύτως κατανοητός.
Τα τελευταία χρόνια τις τύχες της οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης ανέλαβαν να διαχειρισθούν golden boys και media children.
Οικονομολόγοι χωρίς εμπειρία της πραγματικής αγοράς και πολιτικοί χωρίς συμμετοχή στους κοινωνικούς αγώνες.
Κοινός παρανομαστής τους; Ακριβά πτυχία συγκεκριμένης μονόπλευρης γνωστικής εστίασης. Εξειδίκευση στο live in style και προϋπηρεσία στις δεξιώσεις.
Με αυτά τα προσόντα δεν είναι καθόλου περίεργο, που οι αντικειμενικές αξίες υποσκελίσθηκαν από τις λογιστικές αποτιμήσεις, το πολιτικό αισθητήριο από τα δημοσκοπικά ευρήματα και συνακόλουθα η αποτελεσματική πολιτική από την αποτελεσματικότητα της επικοινωνίας.
Το διεθνές πολιτικό κατεστημένο τα τελευταία χρόνια συγκροτείται όλο και περισσότερο από πνευματικά οκνηρούς πολιτικούς και ευφυείς επαγγελματίες επικοινωνιολόγους και image makers.
Οικονομολόγοι και πολιτικοί βγαλμένοι από το ίδιο κοσμοθεωρητικό καλούπι συνεργάσθηκαν αρμονικά όλα αυτά τα χρόνια στη λογική της ελευθερίας της αγοράς και ως εκ τούτου ευθύνονται αλληλεγγύως και εις ολόκληρον για την σημερινή κρίση.
Αυτός είναι ένας βασικός λόγος (όχι βέβαια ο μοναδικός), που τα μέτρα τα οποία εξαγγέλλονται ή λαμβάνονται σε παγκόσμια κλίμακα έχουν επίκεντρο την σωτηρία των χρηματοπιστωτικών μεσαζόντων (golden boys), ενώ θα έπρεπε να στοχεύουν στη σωτηρία της πρωτογενούς παραγωγής και εμπορίας (της κότας, που γεννάει το χρυσό αυγό).
Για τον ίδιο λόγο βεβαίως αυτοί, που καλούνται να σηκώσουν το βάρος της ανοικοδόμησης της ρημαγμένης οικονομίας, οι απλοί πολίτες, ευλόγως αμφιβάλλουν και απαισιοδοξούν.

Η συνέχεια στο επόμενο…

Λογικές ψηφίδες στον παραλογισμό των τελευταίων 48 ωρών

Κωδικοποιώντας τα επιχειρήματα, που οι δύο εμπλεκόμενοι Υπουργοί ανέπτυξαν προς υπεράσπιση τους στη συζήτηση για σύσταση εξεταστικής επιτροπής, θα μπορούσαμε να δώσουμε τον εξής ορισμό της έννοιας υπουργός:
Υπουργός εστί πολιτικά ασπόνδυλος διοικητικός παράγων, ο οποίος αποτελεί κόμβο διακίνησης συναλλακτικών εγγράφων παραχωρήσεως δημοσίας περιουσίας σε ιδιώτες, τα οποία κυρώνει διά της δεσμίας στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους υπογραφής του.

Και οι τρείς εμπλεκόμενοι Υπουργοί δήλωσαν κατηγορηματικά στη βουλή, ότι είναι απολύτως αθώοι επομένως δεν είχαν τίποτε να φοβηθούν από μια επιτροπή διερεύνησης ποινικών ευθυνών.
Τι λοιπόν ήταν αυτό που τρομοκράτησε τον κ. Πρωθυπουργό ώστε να αφήσει ορφανή υπεράσπισης την πρότασή του για σύσταση εξεταστικής επιτροπής (όπως έπραξε και η συντριπτική πλειοψηφία των μελών της Κυβέρνησης) και να τραπεί σε άτακτη φυγή εν όψει της συζητήσεως για προανακριτική;

Αν κατάλαβα καλά τα λεγόμενα του κ. Αλαβάνου μετά τον ημίθεο Ηρακλή, που εξόντωσε με πύρινα βέλη την ύδρα της λίμνης Λέρνης, προσφάτως αποκτήσαμε ένα άλλο ημίθεο ήρωα τον κ. Δραγασάκη, ο οποίος με πύρινες επερωτήσεις κατήσχυνε τον βατοπεδινό όφη της λίμνης Βιστονίδας προ δεκαετίας.

Από ότι κατάλαβα επίσης όταν το θέμα, που συζητείται στη Βουλή επιβάλει να κατηγορηθεί αποκλειστικά το κυβερνών κόμμα, τότε η κ. Παπαρήγα προτιμά να μιλήσει περί ανέμων και υδάτων, ανεξάρτητα για την άθλια εντύπωση που δημιουργεί.
Τόσο άθλια, που απαξιώνουν να την χειροκροτήσουν ακόμη και οι βουλευτές του κόμματός της, οι οποίοι βεβαίως στην προκειμένη περίπτωση υπήρξαν μακράν ευφυέστεροι των συναδέλφων τους της Νέας Δημοκρατίας, που αναλάμβαναν αλληλεγγύως και εις ολόκληρον τις όποιες (πολιτικές ή άλλες) ευθύνες του κ. Ρουσόπουλου, χειροκροτώντας τον απερίσκεπτα.Πόσο αντιαισθητικό αλήθεια είναι το θέαμα ενός καθηγητή Νομικής, που με το χειροκρότημά του από τα πρώτα έδρανα της βουλής δηλώνει ασμένως αλληλέγγυος με τον αγορητή, που απροκάλυπτα περηφανεύεται για την πνευματική του σχέση με την ενσάρκωση πάσης εννοίας παραβίασης του θείου και ανθρωπίνου νόμου κ. Εφραίμ;

Η ομιλία του στη Βουλή αποδείχθηκε το κύκνειο άσμα του κ. Υπουργού Επικρατείας.
Με το ψυχολογικό βάρος του οιονεί κατηγορουμένου, ξέχασε το ρόλο του κυβερνητικού εκπροσώπου, προσπάθησε να παίξει το ρόλο του Πρωθυπουργικού alter ego και τελικά υποδύθηκε κουτσά- (και πολύ) στραβά το ρόλο του αρχηγού της Ν. Δημοκρατίας.
Συνολική εμφάνιση, που δεν θα μπορούσε να υπάρξει χειρότερη για τον Πρωθυπουργό και την Κυβέρνηση.
Αυτή ασφαλώς πρέπει να υπήρξε και η αιτία, που «ξεχείλισε το ποτήρι».
Τα διάφορα λοιπόν «παπαγαλάκια», που ξεχύθηκαν στα βραδινά δελτία και ισχυρίζονταν ότι δήθεν «σύμφωνα με το ρεπορτάζ» τους υπήρχε σχέδιο παραιτήσεως προ δεκαημέρου, εκτελούσαν απλώς αποστολή διάσωσης προσχημάτων στην υπηρεσία ενός συστήματος, που έχει προσωρινά μείνει τυπικά ορφανό.

Η ψηφοφορία για σύσταση ειδικής επιτροπής για την διερεύνηση υπάρξεως ενδείξεων ποινικών ευθυνών υπουργών από μόνη της ουδεμία συνάφεια έχει με οιαδήποτε διαδικασία επιβεβαίωσης της «δεδηλωμένης».
Αν τώρα από μόνος σου, για ευνόητους λόγους δημιουργείς μια «περιρρέουσα ατμόσφαιρα» ότι η ψήφος υπέρ κ. Ρουσόπουλου αποτελεί ψήφο εμπιστοσύνης, τότε «λαγός την φτέρη έσειε κακό της κεφαλής του».
Και αν μάλιστα τελικά εν όψει μιας τέτοιας ψηφοφορίας το βάζεις στα πόδια, τότε είναι σα να αναγνωρίζεις και ο ίδιος πανηγυρικά πως δεν ελπίζεις ότι σε εμπιστεύονται οι βουλευτές σου.

Προχθές ταχθήκαμε υπέρ της ολιγοήμερης αναβολής της συζήτησης για προανακριτική επιτροπή, ώστε να δοθεί η δυνατότητα στους βουλευτές και συνακόλουθα στους πολίτες να ενημερωθούν για το περιεχόμενο της δικογραφίας.
Με την τροπή, που πήραν τα πράγματα η αναβολή προέκυψε de facto από τους ιδιόρρυθμους χειρισμούς της Κυβέρνησης.
Θεωρητικά η παρέλκυση του χρόνου απασχόλησης της δημοσιότητας με την διεξοδική εξέταση των πτυχών ενός σκανδάλου, που έχει τεράστιες και κυρίως γαλάζιες διαστάσεις είναι απολύτως ασύμφορη για την Νέα Δημοκρατία.
Εκτός του προφανούς πανικού τι άλλο μπορεί να οδήγησε λοιπόν τον Πρωθυπουργό σ’ αυτές τις φαινομενικά αλλοπρόσαλλες κινήσεις;
Μήπως οι διαβεβαιώσεις του Οικονομικού επιτελείου ότι σε μερικούς μήνες από σήμερα οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης θα έχουν καταστήσει άνευ ενδιαφέροντος οποιοδήποτε άλλο θέμα για την κοινή γνώμη;

Σε κάθε περίπτωση οι συνεδριάσεις της εξεταστικής επιτροπής είναι δημόσιες, κατά συνέπεια το περιεχόμενο της δικογραφίας, που αφορά πράξεις και παραλήψεις Υπουργών δεν καλύπτεται από το απόρρητο της ανακριτικής διαδικασίας και επιβάλλεται να γνωστοποιηθεί στην κοινή γνώμη, η οποία κατ’ ουσίαν (λυπηρόν ειπείν) είναι η μόνη, που μπορεί να εγγυηθεί την διαλεύκανση της υπόθεσης.

Η εβδομαδιαία αναβολή τώρα επιβάλλεται.

Έστω και καθυστερημένα η αποστολή της δικογραφίας για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου στη Βουλή αποτελεί θετική εξέλιξη.
Τα όσα προηγήθηκαν της αποστολής, η αδικαιολόγητη καθυστέρηση και ο τρόπος βεβαίως με τον οποίο εστάλη οδηγεί αβίαστα σε κάποια απλά λογικά συμπεράσματα.
Οι δύο ηρωϊκοί δικαστές είχαν κάνει απολύτως ορθή αξιολόγηση των στοιχείων, που είχαν στη διάθεσή τους, όταν υποστήριζαν ότι διαπίστωσαν εμπλοκή μελών της κυβέρνησης στην υπόθεση και επέμεναν για την αμελλητί διαβίβαση της δικογραφίας στη Βουλή.
Αντίθετα οι ισχυρισμοί των προϊσταμένων τους περί ανάγκης συμπληρώσεως ή ολοκληρώσεως της εισαγγελικής έρευνας αποδεικνύονται έωλοι.
Και αυτά προκύπτουν από το γεγονός ότι αφενός ουδεμία ουσιαστική προσθήκη στα στοιχεία της δικογραφίας δεν φάνηκε να υπήρξε στις λίγες αυτές μέρες, που μεσολάβησαν από την παραίτηση των ηρωικών δικαστών και αφ’ ετέρου οι δικαιολογίες περί όψιμου σεβασμού της βουλής προφανώς δεν έχουν νομική αλλά μόνο επικοινωνιακή αξία.
Και επειδή ακριβώς ουδέν πρόσθετο από άποψη νομικής αξιολογήσεως γεγονός μεσολάβησε αυτές τις κρίσιμες τελευταίες ημέρες, καθίσταται προφανές ότι η περίπου πεισματική άρνηση της εισαγγελίας να αποστείλει τη δικογραφία στη Βουλή τουλάχιστον την ίδια μέρα, που προσδιορίσθηκε ημερομηνία συζήτησης για σύσταση εξεταστικής επιτροπής, υπήρξε αυθαίρετη, παράτυπη και νομικά αστήρικτη, άρα υπαγορευόμενη από λογικές και κίνητρα υπερβαίνοντα τα όρια της δικαστικής λειτουργίας. Η θύελλα λοιπόν της παλλαϊκής κατακραυγής ήταν η πραγματική αιτία, πού ώθησε τους αρμοδίους να κάνουν στροφή 180 μοιρών ως προς τα νομικά τους επιχειρήματα, «την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούμενοι», κατ’ απομίμηση του κ.Πρωθυπουργού, ο οποίος για τον ίδιο λόγο αποφάσισε την πρόταση εξεταστικής επιτροπής μερικές ημέρες νωρίτερα, ανατρέποντας την πάγια προγενέστερη θέση του.
Αναπότρεπτη συνέπεια όμως αυτής της αδικαιολόγητης καθυστέρησης είναι το γεγονός ότι καθιστά δυσχερή την επαρκή μελέτη της ογκώδους δικογραφίας από την πλευρά των βουλευτών στο μικρό χρονικό διάστημα, που απομένει μέχρι τις δύο κρίσιμες ψηφοφορίες. Αυτό αντικειμενικά διευρύνει τα περιθώρια σφάλματος στην διαμόρφωση της εκτίμησης τους για τα ερωτήματά της ψηφοφορίας, αφού η γνώμη τους κινδυνεύει πλέον να στηριχθεί περισσότερο στις πληροφορίες, που άντλησαν στο προηγούμενο διάστημα από τα μέσα ενημέρωσης καθώς και από τις οδηγίες, που θα δώσουν τα κομματικά τους επιτελεία , παρά από την ενδελεχή μελέτη των πραγματικών στοιχείων της υπόθεσης.
Ως εκ τούτου κατά την ταπεινή μας γνώμη τώρα πλέον είναι περισσότερο επιβεβλημένη, παρά πριν που δεν είχε έρθει η δικογραφία στην βουλή, η αναβολή της συζήτησης για προανακριτική επιτροπή τουλάχιστον για διάστημα μιας εβδομάδος.
Διάστημα εύλογο ώστε να δοθεί ικανός χρόνος στους βουλευτές όλων των κομμάτων να μελετήσουν επαρκώς το περιεχόμενο της δικογραφίας και ο καθένας από αυτούς ξεχωριστά να μπορέσει να καταλήξει αβίαστα στο δικό του προσωπικά ασφαλές συμπέρασμα.
Μόνο έτσι θα μπορέσουν να ασκήσουν τα συνταγματικά τους καθήκοντα με πλήρη ανάληψη των ευθυνών τους έναντι των ψηφοφόρων τους και σε αρμονία με την λογική και την συνείδησή τους, η οποία στην προκειμένη περίπτωση θα πρέπει να λειτουργήσει απολύτως απηλλαγμένη οποιασδήποτε κομματικής επιρροής ή μικροκομματικής σκοπιμότητας.

Ο χορός των ασελγών

Εμβρόντητοι τις τελευταίες ημέρες οι Έλληνες πολίτες παρακολουθούν το γαϊτανάκι ασέλγειας στο οποίο επιδίδονται θεσμικοί και λοιποί παράγοντες αυτού του τόπου.
Τον χορό έσυραν πρώτοι μερικοί φιλάργυροι "αγιορείτες" και στη συνέχεια πιάσθηκαν σ’ αυτόν εκόντες-άκοντες μια μακρά σειρά ανεκδιήγητων διακεκριμένων μελών της κοινωνίας μας.
Πρόκειται για ένα ιδιόρρυθμο χορό στον οποίο έχουν επιδοθεί με φρενήρη ρυθμό ετερόκλητοι χορευτές από διάφορους επαγγελματικούς χώρους, διάφορες κοινωνικές τάξεις, διαφορετικό μορφωτικό επίπεδο.
Αλλά με κοινά ορισμένα καθοριστικά χαρακτηριστικά.
Φαρισαϊκό προσωπείο. Ιδιοτέλεια. Ελαστική συνείδηση.
Ανεκδιήγητοι "καλόγεροι" συλλαμβάνονται «κλέπτοντες οπώρας» και επιμένουν να ασελγούν επί του σώματος της ορθοδοξίας, απολαμβάνοντας μέχρι στιγμής μιας ιδιότυπης ασυλίας εκ μέρους της ηγεσίας της επίσημης εκκλησίας.
Κρατικοί λειτουργοί όλων των βαθμίδων υποβαστάζοντας τους κορυφαίους χορευτές-καλόγερους ασελγούν παντοιοτρόπως επί της δημόσιας περιουσίας.
Δικηγόροι, συμβολαιογράφοι ασελγούν επί του επαγγέλματος τους και επί του εμπραγμάτου δικαίου.
Δικαστικοί ασελγούν επί της δικαιοσύνης.
Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι ασελγούν επί της νομικής επιστήμης.
Κυβέρνηση, κομματικά στελέχη, πολιτικά κόμματα, βουλευτές ασελγούν επί του πολιτεύματος.
Όλοι μαζί ασελγούν θρασύτατα επί της νοημοσύνης μας.
Κοντόφθαλμοι και μικρόνοες δεν κατανοούν ότι έχουν εμπλακεί ανεπιστρεπτί σε ένα χορό, πού σταδιακά μετατρέπεται στο χορό του Ζαλόγκου.
Διότι τι άλλο από ασέλγεια επί της ορθοδοξίας αποτελούν οι μακροχρονίως μεθοδευόμενες πρωτοφανείς επιδόσεις φιλαργυρίας των μοναχοειδών, αλλά και η αδικαιολόγητη ανοχή των λοιπών ενοίκων του Αγίου Όρους καθώς και των μεγαλόσχημων ποιμένων της ελληνικής και οικουμενικής εκκλησίας;
Τι άλλο από ασέλγεια επί της δημοσίας περιουσίας είναι οι πράξεις και παραλήψεις, κυβερνητικών παραγόντων και λοιπών εμπλεκομένων κρατικών λειτουργών είτε αυτοβούλως είτε κατόπιν άνωθεν εντολών κινηθέντων;
Τι άλλο από ασέλγεια επί της δικαιοσύνης αποτελούν οι μεθοδεύσεις εισαγγελικών λειτουργών προς αποφυγή της αποστολής της δικογραφίας στη Βουλή;
Τι άλλο από ασέλγεια εκ μέρους δικηγόρων, συμβολαιογράφων, πανεπιστημιακών δασκάλων, δικαστών και εισαγγελέων κατά της νομικής επιστήμης αποτελούν η δήθεν άγνοια ότι οι λιμνοθάλασσες και το νερό τους είναι πράγματα κοινά της πάσι, επί των οποίων δεν νοούνται εμπράγματα δικαιώματα;
Ή όταν επικαλούνται την αρχή της ιεραρχίας στην εισαγγελική λειτουργία για να δικαιολογήσουν αδικαιολόγητες επεμβάσεις παρεμπόδισης νομίμων συνεπειών από την ελεύθερη αξιολογική κρίση ηρωικών εισαγγελικών λειτουργών; Νομίμων συνεπειών για την επέλευση των οποίων αφ’ ής στιγμής προκύψει η αξιολογική κρίσις ουδεμία πλέον εναντία πρωτοβουλία συγχωρείται ούτε στους ίδιους τους χειριστές της δικογραφίας, ούτε σε οποιονδήποτε προϊστάμενό τους. Ή όταν παρεκτρέπονται σε δικαστικές εκτιμήσεις περί πλάνης υπουργών, ενώ η αρμοδιότητά τους εξικνείται μόλις μέχρι την διάγνωση αποχρωσών ενδείξεων; ΄Η όταν προφασίζονται ότι δεν κατανοούν ότι αυτή και μόνη η υπογραφή των κυβερνητικών στελεχών αποτελεί το αναγκαίο πραγματικό περιστατικό κατά την έννοια της αποχρώσας ενδείξεως το επαρκές για την παραπομπή και ότι τα ζητήματα της αμελείας του δόλου ή της πλάνης δεν εμπίπτουν στη αρμοδιότητα των εισαγγελέων;
Η πολλώ μάλλον όταν πεισματικά επιμένουν να παρακρατούν παρανόμως τη δικογραφία την ώρα που πλέον στη Βουλή έχουν προγραμματισθεί διαδικασίες για σύσταση εξεταστικής και προανακριτικής επιτροπής;
Τι άλλο από ασέλγεια επί της δημοκρατίας είναι οι απαράδεκτοι τακτικοί ελιγμοί των κατ’ ευφημισμό αποκαλουμένων αριστερών κομμάτων, όταν την μια βδομάδα για λόγους καθαρά καιροσκοπικής ψηφοθηρίας είναι έτοιμα να προσφέρουν σανίδα σωτηρίας στους ασελγούς και στην συνέχεια σύρονται στην υπερψήφιση της προτάσεως για σύσταση προανακριτικής επιτροπής εξ αιτίας της παλλαϊκής κατακραυγής;
Τι άλλο από ασέλγεια στους κοινοβουλευτικούς θεσμούς είναι η εφαρμογή κομματικής πειθαρχίας στους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος ώστε να μην εξετασθούν τυχόν ποινικά κολάσιμες δραστηριότητες κυβερνητικών στελεχών;
Τι άλλο από ασέλγεια επί της βουλευτικής των ιδιότητος θα είναι η ψήφος βουλευτών οι οποίοι θα υποκύψουν στον αυτοεξευτελισμό άλλα να απαιτούν οι ψηφοφόροι τους, άλλα να πιστεύουν οι ίδιοι και άλλα τελικά να ψηφίζουν;

Από την αρχή η υπόθεση του Βατοπεδίου διαφάνηκε ότι θα εξελισσόταν σε ένα κατά θείαν οικονομία ιδιότυπο κρας-τεστ.
Όχι τόσο για την κυβέρνηση, που η συνολική ανεπάρκειά της και η κατ’ ιδίαν επικινδυνότητα μερικών στελεχών της έχουν γίνει προ πολλού αντιληπτές και στον έσχατο ψηφοφόρο της.
Όσο για όλους τους υπόλοιπους, που είτε εκ δόλου είτε εξ αμελείας αναγκάσθηκαν να βγάλουν τη μάσκα των αγωνιστών της τάξης και της ηθικής, των σαμουράι του δικαίου και της δημοκρατίας, των μαρτύρων της πίστης και των διδασκάλων του γένους και να σφικταγκαλιαστούν σε ένα ασελγή εκστασιακό χορό του Ζαλόγγου, που τους οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον αυτοεξευτελισμό και την καταισχύνη.
Ο χρόνος, που απομένει σε όλους αυτούς είναι ελάχιστος αλλά ακόμη επαρκής για σώσουν τουλάχιστον τα προσχήματα.
Για την κοινή γνώμη δεν υπάρχουν αμφιβολίες.
Για τον μέσο πολίτη «χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει».
«Όταν τον λύκο τον βλέπουνε τον ντορό του ψάχνουνε;» σκέπτεται ορθολογικά ο μέσος ψηφοφόρος.

Επομένως στις ελάχιστες ώρες, που απομένουν μέχρι την ψηφοφορία της Παρασκευής ας γίνουν επί τέλους τα αυτονόητα:
Να διαβιβασθεί αμέσως η δικογραφία στην Βουλή και να παραστούν άπαντες οι Βουλευτές και να ψηφίσουν σύμφωνα με ότι τους επιτάσσει η νοημοσύνη και η συνείδησή τους.
Ας αναλογιστούν επί τέλους άπαντες ότι έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, σ’ αυτήν την ψηφοφορία δεν κρίνεται πλέον η νομιμότητα κάποιων υπουργικών δραστηριοτήτων.
Αξιολογείται η αξιοπρέπεια των θεσμικών οργάνων και παραγόντων των δημοκρατικού μας πολιτεύματος.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΔΙΕΞΟΔΑ.

Μια φιλολογικού επιπέδου συζήτηση άνοιξε πρόσφατα σαν παράπλευρη συνέπεια της οικονομικής κρίσης.
Ο λόγος για την έριδα περί του τέλους του μοντέλου της φιλελεύθερης ανάπτυξης της αγοράς.
Μερικοί σπεύδουν να προεξοφλήσουν το τέλος του καπιταλισμού, ενώ άλλοι προσπαθούν να το παρουσιάσουν την παρούσα κρίση ως ένα περίπου «συνάχι» του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που θα αντιμετωπισθεί σύντομα με «ασπιρίνες».
Προφανώς η οριστική αξιολόγηση του φαινομένου θα ήταν εξαιρετικά παρακινδυνευμένη.
Μπορούν όμως να επιχειρηθούν μερικές επί μέρους διαπιστώσεις.
Έστω και αν δεν αποτελεί το τέλος του καπιταλισμού η κατάσταση αυτή καταρρίπτει αναμφίβολα μια σειρά από θεμελιώδεις μύθους της φιλελεύθερης οικονομίας.
Δόγματα περί αυτορύθμισης των αγορών με βάση τους θεμελιώδεις νόμους προσφοράς και ζήτησης μέσα σε ένα πλαίσιο ελευθερίας των συναλλαγών ακούγονται πλέον σαν κρύο ανέκδοτο.
Αντίθετα βασικά αξιώματα του μακαρίτη του μπάρμπα-Μαρξ φαίνεται να επιβεβαιώνονται με δραματικό τρόπο.
Ουδείς για παράδειγμα πλέον αμφισβητεί ότι τη βάση της ζωής στον πλανήτη αποτελεί ένα παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, πάνω στο οποίο στηρίζονται οι διάφορες παραλλαγές πολιτικής εξουσίας και από την εξέλιξη του οποίου εξαρτάται η παγκόσμια ειρήνη και ευημερία.
Όλοι σήμερα αναγνωρίζουν ότι η κρίση του 1929 υπήρξε μεγαλύτερη αυτής του 1908, και ήδη οι οικονομολόγοι ανεξαρτήτως ιδεολογικής τοποθέτησης συγκλίνουν στην άποψη ότι η παρούσα κρίση είναι κατά πολύ μεγαλύτερη της κρίσης του 1929.
Αυτό φαίνεται να επιβεβαιώνει την βασική πρόβλεψη του Μαρξ ότι το παρόν σύστημα μέχρι την τελική του πτώση θα αναπαράγει αλλεπάλληλες οικονομικές κρίσεις, εκάστη των οποίων θα είναι μεγαλύτερη από την προηγούμενη.
Ένα άλλο θεμελιώδες αξίωμα, που δείχνει να επιβεβαιώνεται είναι η αρχή των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων.
Σύμφωνα με αυτή την αρχή η ελεύθερη οικονομία δημιουργεί συνθήκες ανταγωνισμού που διαμορφώνουν συγκρουσιακό και όχι συνεργατικό περιβάλλον στην εξέλιξη των διαφόρων οικονομικών δραστηριοτήτων.
Παρά την κοινή πεποίθηση όλων των κρατών ότι η κρίση είναι παγκόσμια και ως εκ τούτου απαιτείται η λήψη κοινών μέτρων για την αντιμετώπισή της, στην πράξη φαίνεται ότι αυτό δεν είναι εύκολα εφικτό.
Πέρα από το ακραίο παράδειγμα της κατάστασης μεταξύ Ισλανδίας και Αγγλίας, ούτε και άλλοι κλασσικοί θεωρητικά σύμμαχοι μπόρεσαν να συντονισθούν επαρκώς.
Η Ευρώπη δεν δέχθηκε να ακολουθήσει το αμερικανικό μοντέλο διάσωσης των χρηματοπιστωτικών εταιριών. Αλλά και εσωτερικά η μεγαλόσχημη Ένωση των 25 περιορίσθηκε στους 15 της ζώνης του Ευρώ, όπου η αρχική εμφάνιση των 15 ηγετών ήταν περίπου «12 απόστολοι, ο καθένας τον καημό του». Ευλόγως η κ. Μέρκελ έκρινε ασύμφορη τη συμμετοχή της σε ένα ταμείο σωτηρίας όπου η Γερμανία θα έπρεπε να συνεισφέρει περισσότερα από όσα θα μπορούσε να αποκομίσει.
Και πολύ σύντομα οι δέκα πέντε στην πράξη θα λειτουργήσουν σαν τρείς τέσσερεις πλούσιοι και καμιά δεκαριά κομπάρσοι και φτωχοσυγγενείς.
Και πώς να εφαρμοστούν ενιαία μέτρα σε διάφορα οικονομικά μεγέθη και σε οικονομίες πολλαπλών ταχυτήτων.
Ακόμα και η απλή εγγύηση των τραπεζικών καταθέσεων μέχρι τις 50.000 ευρώ κατέστη αδύνατο αν αποτελέσει ενιαία ρύθμιση. ¨Άρκεσε η δήλωση ενός κράτους για αύξηση του ορίου στις 100.000 για να ακολουθήσουν αμέσως όποιοι μπορούσαν από τους υπόλοιπους. Ο λόγος προφανής. Οποιαδήποτε βελτίωση της εγγύησης σε μια χώρα του πλανήτη λειτουργεί αυτομάτως ανταγωνιστικά για τις τράπεζες των υπολοίπων. Ακόμη και ο ισχυρισμός ότι οι ελληνικές τράπεζες είναι περισσότερο ασφαλείς, αν αποδεικνυόταν θα μπορούσε να αποτελέσει ισχυρό εργαλείο προσέλκυσης κεφαλαίων από τον υπόλοιπο πλανήτη με προβλέψιμες συνέπειες για την επιβίωση των τραπεζών άλλων χωρών.
Εξ άλλου όσο και αν στα λόγια οι πολιτικοί ηγέτες προσπαθούν να επιδείξουν ένα πνεύμα συνεργασίας είναι βέβαιο και ήδη ορατό ότι στην πράξη σε πολιτικό επίπεδο θα επικρατήσει η τάση του «ο σώσων εαυτόν σωθήτω», σε επιχειρηματικό δε επίπεδο το «στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται».
Μια άλλη βασική μαρξιστική άποψη είναι ότι η πολιτική επικυριαρχία του πλανήτη εδράζεται στην οικονομική υπεροχή. Ήδη όλοι πλέον συμφωνούν ότι ανεξάρτητα από την χρονική διάρκεια και τα κατ’ ιδίαν αποτελέσματα της κρίσης ένα απολύτως προβλέψιμο αποτέλεσμα θα είναι η κατάρρευση της αμερικανικής αυτοκρατορίας, η εγκατάλειψη του αμερικανικού νομίσματος ως ρήτρας διεθνών συναλλαγών και η είσοδος στην σκηνή νέων ανερχόμενων οικονομιών με ανακατανομή της παγκόσμιας εξουσίας.
Με αφορμή αυτές τις απλές διαπιστώσεις δεν είναι καθόλου παράξενο, που όλο και περισσότεροι οικονομολόγοι και όχι μόνο φαίνεται να ξεσκονίζουν παλιά «αιρετικά» βιβλία, απορριπτέα αναγνώσματα των νεανικών τους χρόνων.
Το ενδιαφέρον όμως των πολιτών φαίνεται να μονοπωλούν αυτή την ώρα οι πολιτικοί.
Και αυτό μοιάζει με σχήμα οξύμωρο διότι αν με ιδιαίτερη ευκολία έχουν επιλεγεί τα γκόλντεν μπόυς ως αποδιοπομπαίοι τράγοι, τα φιλαράκια τους οι πολιτικοί δεν είναι άμοιροι ευθυνών.
Κανείς από αυτούς δεν μπορεί να προσποιείται την μωρά παρθένα.
Άλλοι εξ αυτών διεπλάκησαν σκανδαλωδώς με τους τυχάρπαστους χρυσοθήρες, άλλοι επέδειξαν ασύγγνωστη ανοχή, άλλοι παρέλειψαν να θωρακίσουν και να ενεργοποιήσουν τους ελεγκτικούς μηχανισμούς και πάντως άπαντες φιλοξενήθηκαν εκ περιτροπής και κατά περιόδους σε δεξιώσεις, κότερα και βεγγέρες.
‘Ίσως επομένως ένα συναίσθημα ιδίας ενοχής είναι αυτό που αποτρέπει τις κυβερνήσεις όλων των κρατών να ασκήσουν διώξεις εναντίον των φερομένων ως υπαιτίων του παγκόσμιου οικονομικού τραγέλαφου.
Είναι λοιπόν απορίας άξιο, πως αυτοί που δεν έλαβαν στοιχειώδη μέτρα προστασίας της οικονομίας θα επινοήσουν και θα εφαρμόσουν τώρα μέτρα σωτηρίας της.
Και μάλιστα με κορυφαίο σωτήρα τον μέχρι χθες υπόδειγμα αποτυχίας μίστερ Γκόρντον. ( Δεν είναι φαίνεται ο μόνος, που διαπρέπει στο εξωτερικό την ώρα, που αξιολογείται από τους συμπατριώτες του ως μη καταλληλότερος για να τους κυβερνήσει.)
Το ερώτημα είναι πόσο σωστές μπορεί να αποδειχθούν και οι κοινωνιολογικές αντιλήψεις της Μαρξιστικής σχολής, που υποστηρίζει ότι ο φτωχός επαναστατεί όταν δεν έχει τίποτα άλλο να χάσει πέρα από την πείνα ή τις αλυσίδες του.
Και εδώ το κρίσιμο ζήτημα είναι να μη φθάσει ο πλανήτης στο έσχατο σημείο της πείνας.
Άρα το θέμα δεν είναι να μην πτωχεύσουν οι τράπεζες, αλλά να μη πεινάσουν οι πολίτες.
Και μέχρι στιγμής πέρα από διάφορες ευχολογικές δηλώσεις τα ελάχιστα μέτρα, που λαμβάνονται είναι τουλάχιστον αλυσιτελή.
Διότι όλοι φέρονται να κατανοούν ότι το μέγα πρόβλημα είναι η επερχόμενη ύφεση, αλλά προς το παρόν ασχολούνται με τη ανάληψη των χρεών των τραπεζών.
Και αντί να έχουν στόχο την τόνωση της αγοράς και την αναθέρμανση της πραγματικής οικονομίας, που εδράζεται στην πρωτογενή παραγωγική δραστηριότητα, εξετάζουν τρόπους στήριξης του χρηματοπιστωτικού συστήματος με «ξένα κόλλυβα», με χρήση της δημόσιας περιουσίας, τουτέστι των χρημάτων των φορολογουμένων.
Και είναι τουλάχιστον προκλητικό, που οι περισσότεροι φαίνονται διατεθειμένοι να δώσουν αυτά τα χρήματα χαριστικά και άνευ ενταλλάγματος με εξαίρεση προς το παρόν τον μίστερ Μπράουν, που εφαρμόζοντας παλαιά φιλελεύθερη συνταγή προχωρά σε εξαγορά ιδιωτικών τραπεζών, την ώρα που πλέον αυτές δεν μπορούν να παράγουν παρά μόνο χρέη.
Χαρακτηριστική περίπτωση και η χώρα μας όπου αντί να βοηθηθούν τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα και να ενισχυθεί η ρευστότητα των παραγωγών, των μικρομεσαίων, αλλά και της βιομηχανικής δραστηριότητος, αντίθετα επιταχύνεται η οικονομική ασφυξία με την αύξηση των άμεσων και έμμεσων φόρων, την αύξηση της προκαταβολής φόρου, την οικειοθελή περαίωση των φορολογικών εκκρεμοτήτων και άλλα παρόμοια.
Φαίνεται λοιπόν προς το παρόν ότι οι πολιτικοί δρουν και καθυστερημένα και ανεπαρκώς.
Ας προσέξουν όσο υπάρχει ακόμα καιρός.
Διότι ούτε η οικονομική κρίση, ούτε ο μπάρμπα Μαρξ αντιμετωπίζονται με ξόρκια και αυτοσχεδιασμούς.

Και σύμφωνα τουλάχιστον με την μαρξιστική αντίληψη αδιέξοδα μπορεί να δημιουργούνται σε ατομικό ή κρατικό επίπεδο.
Αλλά στην εξέλιξη της παγκόσμιας ιστορίας δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
Η ιστορία είτε με δουλοκτητική, είτε με φεουδαρχική, είτε με φιλελεύθερη, είτε με άλλου τύπου οικονομία, με τους παρόντες ή άλλους κυβερνήτες είναι βέβαιο ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα καταφέρει να βρει το δρόμο της προς τα μπρος.