ΕΥΡΟΕΚΛΟΓΕΣ: Ας κάνουμε ταμείο...

Για άλλη μια φορά η αλαζονεία, ο θεατρινισμός, η στρεψοδικία, η σοφιστεία και οι πάσης φύσεως κουταμάρες σφράγισαν το βράδυ των αποτελεσμάτων.

Μεγάλοι κερδισμένοι ο κ. Παπανδρέου, ο κ. Καρατζαφέρης και οι δελφίνοι της Ν.Δημοκρατίας.

Μεγάλοι χαμένοι ο κ. Καραμανλής, ο κ. Τσίπρας και οι δημοσκοπικές εταιρίες.

Σταθερές αξίες η συνομωσιολογία της κ. Παπαρήγα, το «καλάμι» του κ. Τρεμόπουλου και η μηνυματολαγνεία.

Μοναδικό ταλέντο ο κ. Υπουργός των Εσωτερικών, που κατάφερε να ελέγξει με πρωτοφανή μαεστρία τη ροή των αποτελεσμάτων, ώστε να κρατήσει τη διαφορά στο 2,5 % μέχρι τα μεσάνυκτα και να διευκολύνει έτσι τη θέση των στελεχών της ΝΔ στις τηλεοπτικές συζητήσεις και κυρίως την εμφάνιση του Πρωθυπουργού στο περιστύλιο του Ζαππείου.

Αυτή τη φορά πέρα από κάθε αμφιβολία οι ευρωεκλογές είχαν ως μοναδικό άξονα την εσωτερική κατάσταση της χώρας. Έτσι παρά το κλείσιμο της Βουλής και τους μεγαλόπνοους επικοινωνιακούς σχεδιασμούς της Ρηγίλλης, η Νέα Δημοκρατία σύρθηκε άγαρμπα στην ατζέντα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Εκών άκων ο κ. Καραμανλής αναγκάσθηκε τελικά να κυνηγήσει ασθμαίνων τον αρχηγό της Αξιωματικής αντιπολίτευσης, να εγκαταλείψει τη θαλπωρή των ομιλιών σε κλειστές αίθουσες και να βγει σε αφιλόξενα μπαλκόνια.

Να φύγει από την ανώδυνη συζήτηση περί ευρωπαϊκών «ανέμων και υδάτων» και να παίξει μπάλα στο «ξένο γήπεδο» της σκληρής καθημερινότητας του πολίτη. Να σταματήσει να «σφυρίζει αδιάφορα» και να αρχίσει να απολογείται για αμαρτωλές ιστορίες.

Τα εγκαίνια των έργων ανά τα βουνά και τα λαγκάδια, οι επισκέψεις στα γιαπιά, ο απολογισμός πεπραγμένων της κυβερνητικής πενταετίας και οι υποσχέσεις(=απειλές) για συνέχιση των μεταρρυθμίσεων σφράγισαν πανηγυρικά την άτακτη προσχώρηση του κ. Καραμανλή στο δημοψηφισματικό πλαίσιο του κ. Παπανδρέου.

Γι αυτό το λόγο το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών αποτελεί προσωπική ήττα του αρχηγού της ΝΔ, όπως για τους ίδιους λόγους αποτελεί προσωπική νίκη για τον κ. Παπανδρέου.

Την αλήθεια αυτή επιτείνει η χλιαρή έως ανύπαρκτη συμμετοχή των δελφίνων εκατέρων των κομμάτων στην προεκλογική μάχη.

Το ποσοστό 3%, το οποίο κατά παγκόσμια πρωτοτυπία θα αποτελούσε διαχειρίσιμη ήττα για την ΝΔ και περίπου πύρρεια νίκη για το ΠΑΣΟΚ ήταν κατ’ ουσίαν ένα πρωτότυπο εφεύρημα των δελφίνων των δύο κομμάτων, οι οποίοι είχαν στήσει το επικοινωνιακό δόλωμα και παρακολουθούσαν εκ του μακρόθεν την μέχρις εσχάτων μονομαχία των δύο πολιτικών αρχηγών, ελπίζοντας στην αλληλοεξόντωσή τους.

Το 4,5% της διαφοράς αποτέλεσε ένα καθαρό ποσοστό ήττας του κ. Καραμανλή, δίνοντας το δικαίωμα διαδοχολογίας στο δελφιναριό της ΝΔ, ενώ εξανάγκασε τους δελφίνους του ΠΑΣΟΚ να αποδυθούν σε αγώνα δρόμου δηλώσεων υποταγής στον κ. Παπανδρέου, «ποιώντας προφανώς την ανάγκη φιλοτιμία».

Γι αυτό οι δελφίνοι στην ΝΔ μπορούν να θρηνούν με χαιρεκακία, ενώ οι δελφίνοι του ΠΑΣΟΚ υποχρεούνται να πανηγυρίζουν με δάκρυα απέραντης χαρμολύπης.

Για τον έτερο μεγάλο χαμένο τον κ. Τσίπρα δεν χρειάζεται να πούμε τίποτε ιδιαίτερο.

Λυπούμαστε ειλικρινά ότι με τους άστοχους πολιτικούς χειρισμούς του ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε μια μοναδική ευκαιρία σε μια περίοδο εξαιρετικής ριζοσπαστικοποίησης των πολιτών.

Δεν έχουμε όμως καμία τύψη γιατί κατ’ επανάληψη από το Μάρτιο του 2008 είχαμε εγκαίρως προειδοποιήσει κι αυτόν και τους τραγικούς συντρόφους του για την νομοτελειακά επερχόμενη αποτυχία των στρατηγικών τους σχεδιασμών και των τακτικών τους επιλογών. Τους παραπέμπουμε λοιπόν στη σειρά των αναρτήσεών μας με γενική επικεφαλίδα ΣΥΡΙΖΑ.

Στην περίπτωση του ΛΑ.Ο.Σ το «μήνυμα» δεν αφορά μόνο την ΝΔ, όπως ενδεχομένως πολλούς θα βόλευε να υπονοήσουν. Είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας όλων εν γένει των υπολοίπων κομμάτων να αγγίξουν με την δέουσα σοβαρότητα τα μεγάλα θέματα της λαθρομετανάστευσης και της εισόδου της Τουρκίας στην ΕΕ.

Όσο τα δύο μείζονα αυτά ζητήματα αφήνονται στη μονοπωλιακή πολιτική εκμετάλλευση του κ. Καρατζαφέρη τα ποσοστά του κόμματός του θα ακολουθούν αύξηση ευθέως ανάλογη με την διόγκωση αυτών των προβλημάτων κατά την επόμενη περίοδο.

Μέσα σ’ αυτό τον ορυμαγδό των πολιτικών ανακατατάξεων βεβαιότατα το ΚΚΕ, που ως γνωστόν(ως μοναδικό κόμμα της απόλυτης ανατροπής) δεν λαμβάνει παρά μόνον εκπέμπει μηνύματα, ευλόγως μπορεί να αισθάνεται ευτυχές, που διατήρησε τις δυνάμεις του, παρόλο που κατά την προεκλογική περίοδο βρισκόταν «αλλού γι’ αλλού» δίνοντας «ηρωικές μάχες» ενάντια σε ακατανόμαστους και σκοτεινούς συνωμότες, όπως ο πάλαι ποτέ Δον Κιχώτης (ιππότης της ελεεινής μορφής) μονομαχούσε ανελέητα με τους ανεμόμυλους της Ισπανικής πεδιάδας.

Το μήνυμα των Οικολόγων είναι ότι το καλάμι μπορεί να γδάρει το πράσινο επίχρισμα και να φανεί το γκρίζο υπόστρωμα της τενεκεδένιας ιδεολογικοπολιτικής κενότητας.

Πάντως οφείλουμε να συγχαρούμε τον κ. Τρεμόπουλο και τους συνεργάτες του για την επιτυχία τους.

Επειδή όμως δεν είναι τυχαίο ότι τα ποσοστά τους συρρικνώθηκαν δραματικά όταν ο κ. Τρεμόπουλος και κάποιοι συνεργάτες του άρχισαν να περιέρχονται στα κανάλια, το μήνυμα, που έστειλε η κάλπη είναι πως για να μη χάσουν και τους υπόλοιπους ψηφοφόρους είναι καλλίτερα αυτοί να μαθαίνουν νέα τους από τα ΜΜΕ παρά από τους ίδιους.

Όσο για τους πελάτες των δημοσκόπων το μήνυμα είναι ότι ίσως θα πρέπει να αναθεωρήσουν την άποψη τους για μια συνεργασία, που τους κοστίζει πολύ ακριβά και δεν φαίνεται να τους προσφέρει σοβαρές υπηρεσίες.Διότι κάποια πολιτικά κόμματα που δέθηκαν στο άρμα των καθημερινών μετρήσεων της κοινής γνώμης ουδόλως ωφελήθηκαν, όλα δε ανεξαιρέτως τα ΜΜΕ έτρεχαν και δεν έφταναν για να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα ευρήματα των έξιτ πολ, που αποδείχθηκαν παπιέ ντε κολ…

Η αποχή

Τέλος ας σοβαρευθούμε λίγο για να εξετάσουμε το θέμα της αποχής, όπου περίσσεψε επίσης η υπερβολή, η υποκρισία και η ανοησία.

Η πλέον εντυπωσιακή παράμετρος των ευρωεκλογών υπήρξε ομολογουμένως η αποχή.

Όχι η αποχή των ψηφοφόρων.

Η αποχή στοιχειώδους ευφυΐας από τις επηρμένες κεφαλές, που έσπευσαν να επανδρώσουν τα τηλεοπτικά πάνελ.

Το 48% δεν είναι προφανώς ούτε σύνηθες ούτε αμελητέο γεγονός.

Δεν έχει όμως και τη διάσταση, που θέλουν να της δώσουν δημοσιογράφοι, επίδοξοι πολιτικοί αναλυτές και τεθλιμμένοι συγγενείς, έκαστος για τους δικούς του ευνόητους λόγους.

Κατ’ αρχήν το πραγματικά ενδιαφέρον και τρόπον τινά μηνυματοφόρο ποσοστό της αποχής δεν είναι το 48 αλλά μόνο το 11%. Διότι και στις προηγούμενες εκλογές απείχε ένα ποσοστό 37% χωρίς να ανησυχήσει κανείς δημοσιογράφος, πιθανότατα διότι δεν είχε χάσει τις εκλογές τότε η ΝΔ.

Και διαχρονικά είναι γνωστό ότι περίπου 1 στους τρείς ψηφοφόρους στην Ελλάδα δεν προσέρχεται στις κάλπες για πολλούς και διάφορους λόγους και πάντως όχι γιατί είναι ψηφοφόρος αποκλειστικά κάποιου συγκεκριμένου κόμματος και αποφάσισε να στείλει μήνυμα στο κόμμα του μέσω της αποχής.

Το σύνηθες αυτό ποσοστό περιλαμβάνει ανθρώπους, που τυχαίνει να είναι άρρωστοι, να βρίσκονται μακριά, να έχουν κάποια δουλειά, να έχουν καταστεί υπερήλικες, να έχουν αποδημήσει εις κύριον και να μην έχουν διαγραφεί από τους εκλογικούς καταλόγους, να είναι γενικώς πολιτικά αδιάφοροι, να είναι κάθε καρυδιάς καρύδι εκτός από ψηφοφόροι της ΝΔ.

Το ενδιαφέρον λοιπόν είναι αυτό το ποσοστό που εμφανίζεται για πρώτη φορά. Και αυτό είναι το 11%.

Υπάρχει όμως και ένα άλλο θέμα.

Η αυξημένη αποχή δεν αποτελεί αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο.

Αντίθετα στην Ευρώπη η κατάσταση υπήρξε πολύ χειρότερη. Θα πρέπει λοιπόν να την προσεγγίσουμε με ευρωπαϊκά κριτήρια και όχι με εθνοκεντρικές παρωπίδες.

Επομένως αυτοί που επιμένουν να της αποδίδουν κομματικές ταμπέλες βρίσκονται σε λάθος αποκρυπτογράφηση του «μηνύματος».

Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι πολίτες θεωρούν το Ευρωκοινοβούλιο σαν ένα αχυρένιο θεσμό, που δεν μπορεί να τους σώσει από την ανικανότητα των πανάκριβων γραφειοκρατικών μηχανισμών της ΕΕ.

Ως εκ τούτου απαξίωσαν να ψηφίσουν κρίνοντας, πως η λύση στην αδιέξοδη καθημερινότητά τους δεν πρόκειται να εισαχθεί από τις Βρυξέλλες.Αν απ’ αυτή τη στάση προκύπτει ένα μήνυμα απαξίας αυτό αφορά πρωτίστως τον κ. Μπαρόζο και τους Ευρωπαίους γραφειοκράτες, που δεν μπόρεσαν να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη, οράματα και προσδοκίες στους Ευρωπαϊκούς λαούς.

Αν πάλι κάποιοι δεν πήγαν να ψηφίσουν γιατί απογοητεύθηκαν από το κόμμα, που είχαν ψηφίσει στις προηγούμενες εθνικές εκλογές προφανώς με την στάση τους θα στέλνουν πρωτίστως απαξιωτικό μήνυμα στο πρώην κόμμα τους και όχι στο σύνολο του πολιτικού συστήματος.Το ότι δεν μπήκαν στον κόπο να ψηφίσουν κάποιο άλλο κόμμα δεν σημαίνει ότι έστειλαν μήνυμα πως «δεν θέλουν να περάσουν τη γέφυρα». Μπορεί απλά να σημαίνει ότι αφού δεν πρόκειται για εθνικές εκλογές είναι άσκοπο να τρέχω να ψηφίσω τους άλλους, που έτσι κι αλλιώς θα βγούνε πρώτο κόμμα, αλλά έτσι κι αλλιώς αυτές οι εκλογές δεν βγάζουν κυβέρνηση.

Θα πρέπει λοιπόν να σταματήσουν οι μωρολογίες για το περίφημο «κόμμα της αποχής, που ήρθε πρώτο» ή για τον περίφημο «κανένα, που είναι καταλληλότερος για πρωθυπουργός».

Διότι από αρχαιοτάτων χρόνων οι απέχοντες δεν έφτιαξαν ποτέ κανένα κόμμα και αντίθετα με την πολιτική ανοησία τους διευκόλυναν τους πολιτικά καπάτσους να τους διαφεντεύουν.

Όπως και διαχρονικά υπήρξαν πρωθυπουργοί πολλών ειδών, οικουμενικοί, πλειοψηφίας μειοψηφίας, αλλά ποτέ δεν υπήρξε κυβέρνηση με «κανένα» πρωθυπουργό.

Αυτά είναι αποκυήματα αμφιβόλου ποιότητας δημοσκοπήσεων και υπόπτου σκοπιμότητας «σατυρικών» συγγραφέων, που μπορεί να αποφέρουν μεγάλα κέρδη σε όσους τα επινόησαν, αλλά ουδόλως ωφελούν όσους τα χάφτουν.

Καλώς ή κακώς στις σύγχρονες (αλλά και στις αρχαίες δημοκρατίες) εφ’ όσον υπάρχει έστω και ένας πολίτης που θα πηγαίνει να ψηφίζει, αυτός θα είναι αρκετός για να βγάζει κυβέρνηση και πρωθυπουργό.

Η αστική δημοκρατία και μάλιστα στη σημερινή της μορφή όχι απλώς δεν έχει αδιέξοδα, αλλά μάλλον φαίνεται να διευκολύνεται από την αποχή να ξεπερνάει τα αδιέξοδά της.

Και ο νοών, νοείτω…