Αφού επί αρκετές εβδομάδες τα κρατικά ΜΜΕ προσπαθούσαν να πείσουν τους έλληνες λωτοφάγους, ότι το μουσείο της Ακρόπολης υπήρξε ιδέα του Καραμανλή του πρεσβύτερου και δημιούργημα του Καραμανλή του νεότερου, ο κ. Πρωθυπουργός αποφάσισε στην εσχάτη στιγμή να διαφοροποιηθεί ελαφρώς από την απίστευτη αυτή πολιτική ασχημία.
Αναγκασμένος προφανώς από την γενική λαϊκή κατακραυγή επιχείρησε κατά τα εγκαίνια του Μουσείου να διασκεδάσει τις εντυπώσεις με μια διπλωματικού τύπου αναφορά και στη συμβολή της Μελίνας Μερκούρη.
...Τιμούμε όλους εκείνους που οραματίστηκαν και εργάστηκαν για τη δημιουργία του:
- Τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Καραμανλή, που εμπνεύστηκε και δρομολόγησε, από το 1976, τις αρχικές διαδικασίες.
- Την αξέχαστη Μελίνα Μερκούρη, που έδωσε από τη δεκαετία του ’80, μεγάλη ώθηση στην κοινή προσπάθεια...
Δυστυχώς για τον κ. Καραμανλή διασώζονται ακόμα σε τούτο τον τόπο δύο τουλάχιστον γενιές, η γενιά του 114 και η γενιά του Πολυτεχνείου, οι οποίες γνωρίζουν από πρώτο χέρι την μεταπολεμική πολιτική ιστορία της Ελλάδας.
Η προσπάθειά του λοιπόν να βάλει στο ίδιο τσουβάλι ανόμοιους δήθεν συντελεστές ενός σύνθετου εγχειρήματος καταδεικνύει απλά μια μικρόψυχη πλαστογράφηση της πραγματικότητας και μια απέλπιδα επιχείρηση οικειοποίησης ενός αλλότριου μόχθου.
Η ελληνική γλώσσα πλουσιοτάτη και εξαιρετικά ακριβής, παρέχει ένα μοναδικό εργαλείο έκφρασης, αλλά φαίνεται συγχρόνως να τιμωρεί και όσους προσπαθούν να τη χρησιμοποιήσουν για να διαστρεβλώσουν τα γεγονότα.
Παρότι ο κ. Καραμανλής χειρίζεται επαρκώς την ελληνική γλώσσα δεν μπόρεσε να αποφύγει ένα χαρακτηριστικό συντακτικό ολίσθημα.
Τα ρήματα οραματίζομαι και εργάζομαι δεν συντάσσονται με τον ίδιο τρόπο.
Το οραματίζομαι θέλει αντικείμενο σε αιτιατική, ενώ το ρήμα εργάζομαι στην νεοελληνική γλώσσα χρειάζεται εμπρόθετο προσδιορισμό.
Για να μπορέσει όμως να εξισώσει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή με τη Μελίνα Μερκούρη έπρεπε να τους βάλει στην ίδια πρόταση και έτσι διέπραξε τον σολοικισμό της σύνταξης του ρήματος οραματίζομαι με εμπρόθετο προσδιορισμό.
Αν ο κ. Καραμανλής ήθελε να πει την αλήθεια θα έπρεπε να πεί:
Τιμούμε όλους εκείνους που οραματίστηκαν το μουσείο και εκείνους που εργάστηκαν για τη δημιουργία του.
Έτσι όμως η σύνταξη θα ήταν σωστή, αλλά όλοι, και οι νεότεροι, θα αντιλαμβάνονταν ότι ο μεν Κωνσταντίνος Καραμανλής έκανε ενδεχομένως κάποια σκέψη περί μουσείου Ακροπόλεως, αλλά η Μελίνα Μερκούρη εργάσθηκε, όσο κανείς άλλος για την δημιουργία του.
Στην επόμενη αμέσως πρόταση τα περί «εμπνεύσεως» και «δρομολογήσεως αρχικών διαδικασιών» μαρτυρούν από μόνα τους την ανυπαρξία ουσιαστικής συμβολής του τότε Πρωθυπουργού στο περί ου ο λόγος εγχείρημα. Διότι η ανάγκη της δημιουργίας αρχαιολογικών Μουσείων είναι αυτονόητη και για τον τελευταίο Έλληνα από την Πρωτεύουσα έως τις εσχατιές αυτής της χώρας, που βρίθουν αρχαιολογικών θησαυρών και από την άλλη όλοι αντιλαμβάνονται ότι οι περίφημες «αρχικές διαδικασίες» είναι ένας διπλωματικός ευφημισμός του απόλυτου τίποτα.
Δεν θα πρέπει επίσης να παραβλέψουμε ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είναι «αείμνηστος» για τις ιδέες του, ενώ η Μελίνα για την μεγάλη ώθηση είναι απλώς «αξέχαστη». Αείμνηστος είναι όποιος προσφέρει θετικό έργο στην πατρίδα του, ενώ αξέχαστος μπορεί να είναι και κάποιος με αρνητική παρουσία. Η επιλογή των λέξεων, που πιστεύουμε δεν είναι τυχαία, δεν αδικεί την Μελίνα, που ούτως ή άλλως τιμάται δεόντως από σύσσωμο τον Ελληνικό λαό. Αδίκησε πρωτίστως τον ίδιο τον ομιλητή, που στα εγκαίνια του Μουσείου προσπάθησε να παρουσιασθεί ως Πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων.
Ποια όμως ήταν η συμβολή της Μελίνας Μερκούρη κατά τον κ. Καραμανλή;
…έδωσε, λέει, μεγάλη ώθηση στην κοινή προσπάθεια…
Η επιχείρηση υποβάθμισης του ρόλου της μοναδικής υποδειγματικής Υπουργού Πολιτισμού της χώρας είναι εμφανής και αξιολύπητη.
Όμως σ΄αυτή τη μίζερη πρόταση υπάρχει μια δια παραλείψεως ανακρίβεια και ένα ασύστολο ψέμα.
Παραλείπει να πει ο κ. Καραμανλής ότι η Μελίνα Μερκούρη δεν εξάντλησε απλώς τις προσπάθειές της στην κατασκευή του μουσείου. Αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή της στον αγώνα για την επιστροφή των μαρμάρων. Και σ΄αυτή την παράμετρο της εθνικής προσπάθειας έχει ασφαλώς την αποκλειστικότητα της εμπνεύσεως και μακράν την τιμή της πρωτοκαθεδρίας των διεθνών πρωτοβουλιών.
Η Μελίνα δεν είχε απλώς «εμπνεύσεις». Η Μελίνα ήξερε να θέτει εθνικούς στόχους και να αγωνίζεται με πείσμα για την ευόδωσή τους. Ο στρατηγικός στόχος για τη Μελίνα ήταν ο επαναπατρισμός της εθνικής μας κληρονομιάς. Το Μουσείο ήταν ένα μέσον για την επίτευξη αυτού του στόχου.
Μέχρι την τελευταία της πνοή αγωνίσθηκε με πάθος στο εξωτερικό για την επιστροφή των μαρμάρων. Αγωνίσθηκε με όλα της τα μέσα στο εσωτερικό για την κατασκευή του μουσείου.
Γιατί εδώ ακριβώς βρίσκεται το ψέμα του κ. Καραμανλή.
Από το 1980 έως το 2004 η προσπάθεια δεν ήταν καθόλου «κοινή».
Αντίθετα υπήρχαν εκείνοι, που αγωνίζονταν για την κατασκευή του Μουσείου με κορυφαία την Μελίνα και εκείνοι, που πολεμούσαν λυσσαλέα ενάντια στην κατασκευή του με κορυφαίους πρωτοκλασάτα στελέχη του σημερινού Κυβερνώντος κόμματος, που την εποχή εκείνη βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Αν ο κ. Πρωθυπουργός χρειάζεται διευθύνσεις και ονόματα των λαμπρών εκείνων αγωνιστών δεν έχει παρά να ανατρέξει στα αρχεία του Συμβουλίου της Επικρατείας ή απλά να ζητήσει την συνδρομή του κ. Τατούλη …
Οι παρεπιδημούντες πάντως το κλεινόν άστυ και όχι μόνον γνωρίζουν ποιοι είχαν απλώς ιδέες, που δεν μετέδωσαν ούτε στους επιγόνους τους και ποιοι ανάλωσαν τη ζωή και την περιουσία τους στον εθνικό στόχο, με αποτέλεσμα να συγκροτήσουν ένα παλλαϊκό πανεθνικό αίτημα, που ανάγκασε τους επερχόμενους πολιτικούς να το περιλάβουν αναπόφευκτα στην προσωπική τους πολιτική ατζέντα, ανεξαρτήτως κομματικής ταυτότητας.
Και είναι βεβαίως αληθές, ότι από τον Ιανουάριο του 2004, που θεμελιώθηκε το Μουσείο και κυρίως από τον Ιούλιο του 2004 μετά την τελική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, η Νέα Δημοκρατία ως Κυβέρνηση συνέχισε απρόσκοπτα την ολοκλήρωση του έργου, που σε πρώτη τουλάχιστον φάση φαίνεται να προσφέρει μια ολοκληρωμένη εικόνα του διαχρονικού ελληνικού πολιτισμού στον σημερινό επισκέπτη.
Και βεβαίως ο Έλληνας πολίτης δικαιούται να αισθάνεται υπερήφανος και ευτυχισμένος για την αποπεράτωση ενός έργου πανεθνικής σημασίας.
Όμως δεν παύει να παραμένει σκεπτικός σε ότι αφορά τον μείζονα εθνικό στόχο.
Την επιστροφή των μαρμάρων.
Η εκκωφαντική απουσία των εταίρων και συμμάχων από την τελετή των εγκαινίων δεν αφήνει δυστυχώς πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.
Τι έφταιξε και δεν παρευρέθηκαν οι ηγέτες κρατών, Ευρωπαίοι εταίροι, ατλαντικοί σύμμαχοι και όχι μόνον αυτοί;
Πού ήσαν οι αρχηγοί θρησκειών;
Πού ήσαν οι υπουργοί εξωτερικών όλων των κρατών του κόσμου;
Που ήσαν οι Υπουργοί Πολιτισμού όλων των χωρών του πλανήτη;
Που ήταν οι διευθυντές όλων των απανταχού εθνικών μουσείων;
Πού ήταν οι Πρυτάνεις όλων των Διεθνών πανεπιστημίων και οι κοσμήτορες όλων των φιλοσοφικών σχολών;
Που ήταν οι κορυφαίοι καλλιτέχνες;
Άλλά που ήταν και οι εκπρόσωποι της ομογένειας;
Δυστυχώς απουσίαζαν όλοι αυτοί, που θάπρεπε να είναι παρόντες για πολλούς και ευνόητους λόγους και κυρίως για να ενημερωθούν, να θαυμάσουν και να αποτελέσουν τους κήρυκες του εθνικού μας αιτήματος.
Τι έφταιξε, που χάθηκε αυτή η ευκαιρία διεθνούς προβολής και συστράτευσης;
Γιατί μας αγνόησαν επιδεικτικά ακόμη και οι ευρωπαίοι εταίροι, ακόμη και οι γείτονες κουμπάροι; (Σε ανύποπτο χρόνο είχαμε προειδοποιήσει για την αδιέξοδη εξωτερική πολιτική της Χημείας και της κουμπαριάς).
Όμως παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των ΜΜΕ δεν είναι εύκολο να αποφύγει κανείς το αδήριτο ερώτημα;
Αν πρωθυπουργός ήταν ο Ανδρέας ή και ο Γιώργος Παπανδρέου και Υπουργός Πολιτισμού η Μελίνα Μερκούρη ή κάποιος άλλος και Υπουργός Εξωτερικών ο Κάρολος Παπούλιας ή κάποιος άλλος, αυτή θα ήταν η συμμετοχή του Διεθνούς στερεώματος στην ημέρα των εγκαινίων του Μουσείου της Ακρόπολης;
Το ερώτημα μπορεί να είναι υποθετικό όμως δικαίως διαισθάνεται ο πολίτης ότι από το 2004 η χώρα σε επίπεδο διεθνούς κύρους έχει κάνει πολλά βήματα πίσω.
Ότι η Ελλάδα δυστυχώς έχει χάσει πολύτιμα διεθνή ερείσματα και έχει ανάγκη να ξεκινήσει πάλι από την αρχή τις προσπάθειες για τον επαναπροσδιορισμό μιας νέας εθνικής στρατηγικής και την εξ υπαρχής αναζήτηση διεθνών συμμαχιών.
Τη φωτογραφία δανεισθήκαμε από:http://www.nytimes.com/slideshow/2007/10/28/arts/20071028_OURO_SLIDESHOW_index.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου