Ο Αλαβάνος στα χνάρια του Σημίτη...

Ο άνθρωπος, που παρέλαβε το Συνασπισμό σε κατάσταση μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και κατάφερε σε μικρό χρονικό διάστημα να τον οδηγήσει στο κέντρο της πολιτικής σκηνής, φαίνεται να έπεσε θύμα των πολιτικών πειραματισμών του.
Ανεξάρτητα από το πόσο κανείς συμφωνεί ή διαφωνεί με τις απόψεις του κ. Αλαβάνου δύσκολα θα μπορούσε να μην του αναγνωρίσει ορισμένα εξαιρετικά πολιτικά προτερήματα, που εν πολλοίς δυστυχώς αποτελούν είδος εν ανεπαρκεία στους χαλεπούς αυτούς καιρούς.
Παιδεία, ευστροφία, αγωνιστικότητα, οραματισμός, αλλά κυρίως εντιμότητα και ανιδιοτέλεια κατέστησαν τον κ. Αλαβάνο υποδειγματική ηγετική προσωπικότητα στο χώρο της σύγχρονης Ευρωπαϊκής αριστεράς.
Αν η μεγαλειώδης προσφορά του Ανδρέα Παπανδρέου στην πολιτική ιστορία του τόπου υπήρξε η εξοικείωση του μέσου Έλληνα με την έννοια του Σοσιαλισμού, στον κ. Αλαβάνο δικαίως θα πρέπει να αναγνωρισθεί ότι συνέβαλε καθοριστικά στο να ανακτήσει η πέραν του ΠΑΣΟΚ αριστερά την εμπιστοσύνη του μέσου ψηφοφόρου.
Η αμεσότητα, η απλότητα και πρωτίστως η άδολη μαχητικότητά του διπλασίασαν αρχικά την εκλογική βάση και στη συνέχεια εκτίναξαν σε διψήφια νούμερα τα δημοσκοπικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ.
Μεγάλο τμήμα των πολιτών, που ριζοσπαστικοποιούνταν μπροστά στο φάσμα της οικονομικής δυσπραγίας και της κοινωνικής υποβάθμισης, απογοητευμένο από την νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης και αμφισβητώντας την σοβαρότητα των σοσιαλδημοκρατικών εμμονών μεγάλου αριθμού πρωτοκλασάτων στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εναπέθεσε τις ελπίδες του στον κ. Αλαβάνο.

Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε τελικά να διαχειρισθεί την αρχική του απήχηση και να συγκρατήσει αυτούς, που πρόσκαιρα φάνηκε να τον εμπιστεύονται.
Τρία υπήρξαν τα μοιραία λάθη του κ. Αλαβάνου, που οδήγησαν στην σημερινή εικόνα.

Υπερεκτίμησε τον ρόλο της νεολαίας στην διαμόρφωση του λαϊκού κινήματος.
Αντί να προσφέρει στους νέους οργάνωση και καθοδήγηση, προτίμησε να τους κολακέψει και αφέθηκε να παρασυρθεί στην άκριτη υιοθέτηση κάθε νεανικής δράσης με όποιο τρόπο και αν εκδηλωνόταν και προς όποια κατεύθυνση και αν οδηγούνταν από τον περιστασιακό νεανικό αυθορμητισμό.

Σαγηνεύτηκε από τα πρόσκαιρα κέρδη του ακτιβισμού τον οποίο ανήγαγε σε κεντρικό άξονα της εφαρμοσμένης πολιτικής του κόμματός του, παραλείποντας την εκπόνηση και τεκμηρίωση ολοκληρωμένου προγράμματος προοδευτικής διακυβέρνησης.

Απέρριψε άκριτα και με απόλυτο τρόπο την συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, την μόνη πολιτική δύναμη, που προσφέρει λύση προοδευτικής διακυβέρνησης, την στιγμή, που ο πολίτης αναζητά απαλλαγή από μια συντηρητική κυβέρνηση και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοπεριορίσθηκε στο ρόλο του κόμματος διαμαρτυρίας.

Για να είμαστε αντικειμενικοί στα σφάλματα αυτά θα πρέπει να συνετέλεσε και η διελκυστίνδα των πολυάριθμων ετερόκλητων συνιστωσών.

Καταλυτικό ρόλο δε στην τελική εξέλιξη διαδραμάτισε ο πειραματισμός της διαρχίας και ιδιαίτερα η επιλογή του κ. Τσίπρα. Μια επιλογή υψηλού ρίσκου, που προήλθε προφανώς από την υπερβολική διάθεση κολακείας της νέας γενιάς, αλλά αποδείχθηκε ότι επέτεινε την αίσθηση της κυβερνητικής ανωριμότητας ενός κόμματος διαμαρτυρίας με τάσεις μικρομεγαλισμού αν όχι ενοχλητικής αλαζονείας.

Έτσι ο κ. Αλαβάνος βρέθηκε μπροστά στο αδήριτο ερώτημα.
Να παραμείνει Πρόεδρος σε ένα κόμμα, που στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές θα αγωνίζεται να υπερβεί το όριο του 3% ή να προτιμήσει την ηρωϊκή έξοδο, ως γενικά επιτυχημένος αρχηγός, αφού προς το παρόν το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ μετρήθηκε σε σχετικά αξιοπρεπή επίπεδα;

Όπως φαίνεται αποφάσισε να ακολουθήσει το δρόμο που πρώτος χάραξε ο κ. Σημίτης.
Με μια όμως διαφορά.
Εγκαταλείποντας την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ προ των εκλογών του 2004 ο κ. Σημίτης έδωσε ταυτόχρονα και το «δακτυλίδι».
Αντίθετα αποχωρώντας ο κ. Αλαβάνος φαίνεται μάλλον να παίρνει πίσω το δακτυλίδι από τον κ. Τσίπρα. ‘Ένα δακτυλίδι του οποίου κάποιοι ισχυρίζονται ότι κατ’ ουσίαν είχε παραχωρηθεί μόνο η επικαρπία και ουδέποτε η πλήρης κυριότητα.

Όπως και νάναι αυτή η ειδοποιός διαφορά ορθά πιστεύουν στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ ότι μπορεί να αποβεί μοιραία για την συνοχή του κόμματος, που θα βρεθεί στο έλεος της σύγκρουσης των επιγόνων.