Η Σύνοδος του ΟΟΣΑ: Τα γαλάζια παπαγαλάκια, το διπλωματικό Βατερλώ και η «λυπητερή» στο μεσαίο χώρο.

Εν χορδαίς και οργάνοις προπαγανδίσθηκε η διοργάνωση της συνδιάσκεψης του ΟΟΣΑ.

Με τυμπανοκρουσίες άνευ προηγουμένου όλα τα ΜΜΕ διαφήμιζαν την προετοιμασία του κοσμοϊστορικού γεγονότος, καλλιεργώντας θαυμασμό και μεγάλες προσδοκίες στους πολίτες.
Δύο μέρες μετά επικράτησε πλέον σιγή ασυρμάτου.
Ο λόγος είναι απλός.
Τα αποτελέσματα δεν είναι απλώς πενιχρά, είναι περίπου οδυνηρά.

Οι σπουδαιότεροι προσκεκλημένοι, που θα πρόσφεραν μια επικοινωνιακά αξιόλογη φωτογραφία στους απελπισμένους επικοινωνιακά διοργανωτές, απαξίωσαν να παραβρεθούν.

Χίλαρυ και κουμπάρος Ερντογάν άδειασαν κυριολεκτικά τον κ. Πρωθυπουργό και την κ. ΥΠΕΞ με μάλλον άκομψο διπλωματικό τρόπο, αφού τους άφησαν να επενδύουν πολιτικά στην προοπτική της προσέλευσής τους, για να ανακοινώσουν μόλις την τελευταία στιγμή αδυναμία να ταξιδέψουν.

Έτσι ο μόνος διάσημος συμμετέχων υπήρξε ο κ. Μπερλουσκόνι, ο οποίος μάλλον προβλημάτισε τους οικοδεσπότες, αφού ήρθε απρόσκλητος με προφανή στόχο να περάσει απλώς ένα ήσυχο Σαββατοκύριακο μακριά από το «κράξιμο» της Ιταλικής κοινής γνώμης…

Χειρότερο πρόβλημα όμως προέκυψε από κάποιες παρουσίες.

Παράδειγμα η παρουσία του κ. Μιλόσοφσκυ.

Ξεκίνησε με την ιστορική γκάφα της άδειας για προσγείωση στις «μακεδονικές» αερογραμμές.
Θορυβημένη από την γενική κατακραυγή η Κυβέρνηση ξαμόλησε τα γνωστά γαλάζια παπαγαλάκια, που διέδιδαν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα διότι δήθεν το αεροπλάνο είχε πάθει τεχνική βλάβη. «Η ζωή έλυσε το πρόβλημα που μας απασχολούσε τις τελευταίες μέρες», δήλωσε με θυμοσοφικό στόμφο μεγάλος γαλάζιος παρουσιαστής εγκρίτου ιδιωτικού καναλιού, δύο μέρες πριν από την έναρξη της συνδιάσκεψης.
Στις επόμενες σαρανταοκτώ ώρες ευθυτενής και χαμογελαστός ο ΥΠΕΞ των Σκοπίων διέψευδε οικτρά τους δημοσιογραφικούς, μιντιακούς και ιντερνετικούς παπαγάλους.

Το δήθεν χαλασμένο Σκοπιανό αεροπλανάκι προσγειώθηκε επιτυχώς στο αεροδρόμιο της Κέρκυρας αποδεικνύοντας ότι πολλοί ακριβοπληρωμένοι δημοσιογράφοι είναι ή θρασύτατοι ψεύτες ή πολιτικά αφελείς. Σε κάθε περίπτωση επαγγελματικά απαράδεκτοι αν δεν ήταν σε θέση να κατανοήσουν ότι τα Σκόπια δεν θα άφηναν σε καμία περίπτωση να πάει χαμένη μια τέτοια ιστορική ευκαιρία.
Προς μεγάλη λοιπόν απογοήτευση της ελληνικής κυβέρνησης όχι απλώς η τύχη δεν διόρθωσε την διπλωματική της αβελτηρία, αλλά ο πανούργος Μιλόσοσκι φρόντισε να εκμεταλλευτεί στο έπακρο την ελληνική μακεδονική μεγαλοψυχία του κ. Πρωθυπουργού. Έστειλε πίσω το αεροπλανάκι και έτσι πέτυχε δύο και όχι μία είσοδο στην Ελλάδα με τα απαράδεκτα «μακεδονικά» διακριτικά.

Οικτρά επίσης διαψεύσθηκαν και οι προσδοκίες άσκησης πίεσης στην Τουρκία για τον επαναπατρισμό των παράνομων μεταναστών. Ουδείς από τους «χαραμοφάηδες» υψηλούς συνδαιτημόνες ασχολήθηκε να τον πιέσει και η απλή αναφορά της Ελληνίδας ΥΠΕΞ μας οδήγησε σε χειρότερη θέση από την προηγούμενη. Ο αγέρωχος Τούρκος ομόλογός της δεν δίστασε να δηλώσει απερίφραστα ότι η Τουρκία δεν σκοπεύει να γίνει πανδοχείο λαθρομεταναστών. Δηλαδή πρίν από την ανεκδιήγητη σύσκεψη του ΟΟΣΑ είχαμε ένα πρωτόκολλο συνεργασίας, που η Τουρκία σιωπηρά παρέλειπε να εφαρμόσει. Μετά τη σύσκεψη αποκτήσαμε μια Τουρκία, που πανηγυρικά και απερίφραστα ακύρωσε κατ’ ουσίαν το πρωτόκολλο.

Εύγε στην Ελληνική διπλωματία.

Και οι αποτυχίες της Ελληνικής διπλωματίας δεν σταμάτησαν δυστυχώς εκεί.
Τα χειρότερα προέκυψαν από την συνάντηση με τον Αμερικανό ανθυποΥΠΕΞ.
Πικρία πρώτη.: Χαρακτήρισε την Ελλάδα σημαντικό Εταίρο. Όλοι θυμούνται ότι επί εποχής Μπους η Ελλάδα ήταν στρατηγικός εταίρος. Αυτό σημαίνει ρητή και απερίφραστη υποβάθμιση του ρόλου της Ελλάδας στον πίνακα αξιολόγησης συμμάχων των ΗΠΑ.
Πικρία δεύτερη: Αναφερόμενος στις παραβιάσεις των Τούρκων στο Αιγαίο δήλωσε ότι οι ΗΠΑ παρακολουθούν το θέμα και πιστεύουν ότι θα πρέπει να λυθεί με διάλογο των δύο πλευρών.
Ας θυμηθούμε ότι πάγια θέση της Ελλάδος από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν ότι για την Ελλάδα υπάρχει μόνο μια διαφορά για την υφαλοκρηπίδα, που μπορεί να επιλυθεί μόνο με προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Αντίθετα η Τουρκία παγίως και ιδιαίτερα με τις παραβιάσεις στο Αιγαίο εγείρει θέματα γκρίζων ζωνών, επαναπροσδιορισμού συνόρων, νησιών κ.λπ., που πρέπει κατά την άποψή της να λυθούν με διμερή διάλογο. Ο Αμερικανός λοιπόν διπλωμάτης ούτε λίγο ούτε πολύ υιοθέτησε αναφανδόν τη θέση της Τουρκίας.

Εύγε κ. Μπακογιάννη.

Και έτσι το μόνο, που απέμεινε ήταν το περιβόητο θέμα της βίζας.
Θέμα μελλοντικό και αβέβαιο που δεν προσφέρεται για μεγάλη επικοινωνιακή κατανάλωση για τον εξής λόγο.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα μικρούτσικο κομματάκι τυρί πίσω από το οποίο αποκρύπτεται τεχνηέντως μια τεράστια φάκα.
Μια φάκα, που περιέχει διάφορες προαπαιτούμενες συμφωνίες αποικιοκρατικού τύπου, όπως η σχετική περί δικαστικής συνδρομής, όπου ευλόγως έχει ξεσηκωθεί ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών, καταγγέλλοντας ότι προσβάλλουν τον νομικό μας πολιτισμό αφού αφ’ ενός διευκολύνουν την έκδοση στις ΗΠΑ ακόμη και σε περιπτώσεις όπου εκεί επαπειλείται θανατική καταδίκη ή υπάρχει κίνδυνος για κακομεταχείριση και βασανισμό του κατηγορουμένου.
Όμφακες λοιπόν ο θησαυρός η περιβόητη Σύνοδος της Κερκύρας ή επί το ορθότερο ανεπανάληπτο Ελληνικό διπλωματικό Βατερλώ.

Υπάρχει όμως και μια άλλη αξιοσημείωτη παράμετρος.
Είναι προφανές ότι η Σύνοδος υπήρξε στην καλύτερη περίπτωση ένα πολυτελές διεθνές πάρτυ για καλλιέργεια κοινωνικών σχέσεων του κ. Πρωθυπουργού και της κ. ΥΠΕΞ.

Το αποτέλεσμα, όπως φάνηκε ήταν άσχημο για τα εθνικά μας συμφέροντα.
Από όσα έδειξαν όμως οι τηλεοράσεις επρόκειτο για μια πανάκριβη φιέστα, που προφανώς έγινε με πανάκριβα δανεικά.
Δεν θα πρέπει να πληροφορηθεί ο Έλληνας πολίτης το ύψος της σχετικής δαπάνης αφού, όλοι αυτοί ήρθαν, διασκέδασαν και απήλθαν, αλλά αυτός πληρώνει την λυπητερή;
Ιδιαίτερα ο ψηφοφόρος του «μεσαίου χώρου», που φέτος «έχουν γυρίσει οι τσέπες του ανάποδα» από τα αλλεπάλληλα «χαράτσια»;.

Σημ:Οι φωτο με το αερπλανάκι και το Μιλόσοφσκι προέρχονται από το Έθνος .

Οι υπόλοιπες από την ιστοσελίδα της κ. Μπακογιάννη

Το πραξικόπημα στην Ονδούρα αποτελεί ύβρη για τον πλανήτη.

Σκοτεινές μνήμες από ένα μαύρο παρελθόν επανέφερε στην επιφάνεια το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ονδούρα.
Δυνάμεις του στρατού ανέτρεψαν την Κυριακή την νόμιμη κυβέρνηση της χώρας σε μια προσπάθεια να αποτρέψουν το δημοψήφισμα, που είχε προκηρύξει ο εκλεγμένος Πρόεδρος της χώρας Μανουέλ Ζελάγια.
Κύριος στόχος του δημοψηφίσματος ήταν η αλλαγή του συντάγματος, ώστε να γίνει δυνατή η επανεκλογή του ανατραπέντος Προέδρου για μια ακόμη τετραετία.
Η νότια Αμερική έχει «παράδοση» στα στρατιωτικά πραξικοπήματα, όμως αυτό είναι το πρώτο προς το παρόν «επιτυχημένο» μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου.
Ακόμα και για την πολύπαθη αυτή περιοχή του πλανήτη, καταστάσεις τέτοιου είδους αποτελούν πλέον κακόγουστα ξεθωριασμένα σκηνικά από ασπρόμαυρες ταινίες βρικολάκων.
Ο σύγχρονος κόσμος δεν ανέχεται πια ξεπουλημένους στρατοκράτες, που συνεργάζονται με ντόπιους και ξένους χαφιέδες για να καταλύσουν τη δημοκρατία και να σφετερισθούν την εξουσία.
Αυτός προφανώς είναι και ο λόγος, που η διεθνής κοινότητα έσπευσε να καταδικάσει απερίφραστα το πραξικόπημα στην Ονδούρα.
Και βέβαια αποτελεί και ένα τεστ για τον νέο Πρόεδρο Ομπάμα.
Στην ευαίσθητη διεθνή συγκυρία, που διανύουμε, δεν αρκεί οι Ηνωμένες Πολιτείες να δηλώνουν ότι δεν είχαν ανάμειξη στην ανατροπή του Ζελέγια.
Δεν αρκεί να υποστηρίζουν ότι δεν επιτρέπονται παρεμβάσεις στα εσωτερικά θέματα της Ονδούρας.
Οι πολιτισμένοι λαοί του πλανήτη περιμένουν από τον νέο Πρόεδρο των ΗΠΑ να συνεργασθεί δραστήρια και ειλικρινά με τις υπόλοιπες δημοκρατικές κυβερνήσεις για να ασκηθούν οι δέουσες και επαρκείς πιέσεις στη Χούντα της Ονδούρας, ώστε να αποκατασταθεί άμεσα η ανατραπείσα δημοκρατική Κυβέρνηση της χώρας.
Η άμεση λεκτική καταδίκη του πραξικοπήματος συνιστά μια ελπιδοφόρα μεταβολή στην Αμερικανική εξωτερική πολιτική.
Όμως όταν από τι μια μεριά υπάρχει άοπλος κόσμος και από την άλλη αδίστακτοι στρατοκράτες η λύση δεν μπορεί να επαφίεται στην «ειρηνική» συζήτηση των εμπλεκομένων μερών.
Τι είδους διάλογο μπορεί να κάνει η κακόμοιρη γυναίκα της φωτογραφίας με αυτούς, που βρίσκονται από την άλλη πλευρά των όπλων, που την σημαδεύουν.
Η Αμερική δεν μπορεί να πείσει κανένα για την αναγκαιότητα να εξάγει δημοκρατία στο Κόσσοβο, στο Ιράκ ή στο Αφγανιστάν και την ίδια ώρα «να νίπτει τας χείρας της» στην Ονδούρα, στο Αιγαίο ή στην Κύπρο…
Ξεκάθαρες δηλώσεις και διεθνείς πρωτοβουλίες, περιμένουν βεβαίως οι προοδευτικοί άνθρωποι σ’ όλο τον κόσμο και από την Σοσιαλιστική Διεθνή, που συνεδριάζει σήμερα στο Μαυροβούνιο.

Μάρμαρα του Παρθενώνα: Το όνειρο και η πραγματικότητα.

Το 95% των επισκεπτών της ιστοσελίδας της εφημερίδας THE GUARDIAN ψηφίζουν υπέρ της επιστροφής των μαρμάρων του Παρθενώνα.
Το ποσοστό είναι πράγματι εντυπωσιακό, αν σκεφθεί κανείς ότι πρόκειται για μια πολύ σοβαρή Βρετανική εφημερίδα και λογικά το μεγαλύτερο ποσοστό των αναγνωστών της θα είναι Βρετανοί πολίτες.
Βέβαια όσο ηχηρό και αν είναι το το αποτέλεσμα της συγκεκριμένης δημοσκόπησης η σθεναρή άρνηση της διεύθυνσης του Μουσείου δεν προβλέπεται να καμθεί.
Κι αυτό διότι παρά τα μυριάδες επιχειρήματα, που έχουν προβληθεί διαχρονικά, ο πραγματικός λόγος είναι ένας και πολύ απλός.

Το Βρετανικό μουσείο περιέχει τα κλοπιμαία από τον Παρθενώνα, όπως αυτά

Και αυτά

Και αυτά

Και αυτά

Περιέχει τα κλοπιμαία από την Αίγυπτο, όπως αυτά

Περιέχει τα κλοπιμαία από την Μεσοποταμία, όπως αυτά

Και γενικώς περιέχει πολλά και διάφορα εκθέματα που ανήκουν στην πολιτιστική κληρονομιά διαφόρων λαών, εκτός του Βρετανικού.
Εύλογα οι Βρετανοί υπολογίζουν ότι αν επιστρέψουν τις κλεμμένες ελληνικές αρχαιότητες, θα ανοίξουν τους ασκούς του Αιόλου. Ο Έλγιν δεν ήταν ό μόνος Λόρδος Πρέσβης, που είχε καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα βανδαλικού τύπου τα τελευταία διακόσια χρόνια. Αν όλοι αυτοί οι λαοί αποφασίσουν να ζητήσουν πίσω τα κλεμμένα τότε θα πρέπει να κλείσουν όλα τα Μουσεία στην Αγγλία από το Βρτανικό Μουσείο μέχρι το Μουσείο του Ripley’s.
Το μόνο μουσείο, που ενδεχομένως θα συνεχίσει να λειτουργεί θα είναι το μουσείο της Madame Tissot, που περιέχει μόνο κέρινα αντίγραφα.
Το ίδιο το κτίριο του Βρετανικού μουσείου, απομίμηση αρχαίου ελληνικού ναού προδίδει ότι η φιλοξενία των μαρμάρων αποτελεί το βασικό λόγο κατασκευής και διατήρησής του.
Αντίθετα από όσα υποστήριζαν οι Βρετανοί όλα αυτά τα χρόνια ο προορισμός του Βρετανικού Μουσείου δεν ήταν η συντήρηση των μαρμάρων. Τα μάρμαρα έχουν προορισμό τη συντήρηση του Βρετανικού Μουσείου, που χωρίς αυτά θα είναι ένα κέλυφος άνευ αξίας.
Μια κοσμηματοθήκη χωρίς κοσμήματα.

Παρόλα αυτά αξίζει τον κόπο να προσθέσετε την ψήφο σας στην δημοσκόπηση της Βρετανικής εφημερίδας για να γίνει ευρέως κατανοητό ότι όπως έγραψε ένας περιηγητής της Ακρόπολης λίγο μετά την ληστρική επιδρομή του Έλγιν:
Quo non facerunt Gothi, id facerunt Scoti…
Σε απλά Ελληνικά αυτό, που δεν έκαναν οι Γότθοι, το έκαναν οι Σκώτοι…

Δημήτριος ο Τσιγαροκτόνος

Στην ένδοξη εποχή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας οι μεγαλειώδεις αυτοκράτορες είχαν την απόλυτη εξουσία την μια μέρα να νομοθετούν, την άλλη να ανασκευάζουν τους νόμους εαυτών και προγενεστέρων και ανά πάσα στιγμή να εξαιρούν τους ημετέρους κατά την ανέλεγκτη κρίση τους.

Αυτοί που έχουν απομείνει στον πλανήτη να εφαρμόζουν βυζαντινού στυλ αυτοκρατορικές πρακτικές διοίκησης είναι πλέον ολίγοι αλλά εκλεκτοί.

Στη μάχη εναντίον του καπνίσματος, ανέκρουσε αιφνιδίως πρύμνη το Υπουργείο Υγείας
Λίγες μέρες πριν την εφαρμογή του σχετικού νόμου ο κ. Αβραμόπουλος προχώρησε σε επιλεκτικές «βελτιώσεις», που χαλαρώνουν τα μέτρα σε πολύ λίγες αλλά πολύ συγκεκριμένου είδους επιχειρήσεις.
Τα καζίνα απολαμβάνουν εξαιρετικά προνομιακή μεταχείριση, ενώ και τα μεγάλα νυκτερινά κέντρα τυγχάνουν ειδικής ευνοίας.

Τι κι αν ο νόμος περιέλαβε αρχικά ρυθμίσεις, που εφαρμόζονται ενιαία στην Ευρωπαϊκή Ένωση και σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο;
Τι και αν η Κυβέρνηση, στην οποία μετέχει, κόπτεται ότι είναι «Κυβέρνηση όλων των Ελλήνων»;
Προφανώς κάποιες Κυβερνήσεις είναι υπεράνω της ΕΕ, όπως και κάποιοι Υπουργοί υπεράνω της Κυβέρνησης.
Όποιος διαθέτει προσωπική μεγαλοπρέπεια, κατέχει ένα εξαιρετικό προσόν, που του επιτρέπει κατά το δοκούν πάσης φύσεως υπέρβαση των Κοινοτικών κατεστημένων αξιών και των κοινών ρυθμίσεων.

Οι κατηγορίες, που πιθανότατα κάποιοι καλοθελητές θα σπεύσουν να διατυπώσουν, εναντίον του κ. Υπουργού, περί δήθεν εξυπηρέτησης των αφεντικών της νυκτερινής διασκέδασης, αποτελούν προφανώς κακόβουλες συκοφαντίες, μικροκομματικές μικροπρέπειες ή ενδεχομένως και εσωκομματικά μαχαιρώματα.

Οι καλόπιστοι πολίτες γνωρίζουν ότι μοναδική μέριμνα του κ. Υπουργού ήταν η προστασία των απόρων κορασίδων, που απασχολούνται στις «γκαρνταρόμπες» των νυκτερινών ναών της τέχνης, γνωστών με το γενικό επαγγελματικό προσδιορισμό «λουλουδούδες» και απασχολουμένων στη πώληση, λουλουδιών και τσιγάρων.

Αυτές και μόνο αυτές είχε κατά νου ο μεγαλόφρων και κοινωνικά ευαίσθητος Υπουργός.

Και ποιος άλλωστε αμφιβάλλει για τις αυτοκρατορικές του ιδιότητες.
Ούτε η μεγαλοπρέπεια του λείπει, ούτε το αυτοκρατορικό παράστημα, ενώ ενίοτε αρέσκεται και στις βυζαντινολογίες.

Οι βυζαντινοί αυτοκράτορες, ως γνωστόν, ανάλογα με τα κατορθώματα τους έπαιρναν και εύστοχα παρατσούκλια από τους σύγχρονους τους ιστορικούς:
Ιουλιανός ο Παραβάτης, Θεοδόσιος ο Μικρός,Κωνσταντίνος Δ' ο Πωγωνάτος,
Κωνσταντίνος Ε΄ ο Κοπρώνυμος, Κωνσταντίνος Ζ' ο Πορφυρογέννητος
Βασίλειος Β' ο Βουλγαροκτόνος κ.λπ.

Με τον Υπουργό Υγείας φρονούμε ότι θα υπήρχε διχογνωμία σ’ αυτό το ζήτημα, διότι ξεκίνησε ως «Τσιγαροκτόνος» και κατέληξε «Γκουαρνταρομπιέρης»….

Γκάφα ολκής η άδεια στον Μιλόσοσκι.

Είχαμε εδώ και πολύ καιρό επισημάνει τα αδιέξοδα στα οποία θα οδηγούσε η διπλωματία της χημείας και της κουμπαριάς.

Δεν χρειαζόταν μεγάλη ευφυΐα για να κατανοήσει κανείς ότι η εξωτερική πολιτική της χώρας δεν μπορεί να χαράσσεται στη βάση της προσωπικής χημείας του Πρωθυπουργού ή της ΥΠΕΞ με τους αντίστοιχους ομολόγους τους και η εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων να προωθείται με κουμπαριές.

Τα δεινά αποτελέσματα αυτής της διπλωματίας, που τα πολιτισμένα κράτη εγκατέλειψαν ήδη από τον 18^ο αιώνα με την εξαφάνιση της απολυταρχίας, είναι πλέον χειροπιαστά σε όλους τους τομείς, που ενδιαφέρουν τη χώρα μας.

Φθάσαμε στο σημείο οι τουρκικές προκλήσεις στο εναέριο χώρο του Αιγαίου να έχουν γίνει καθημερινή ρουτίνα και σε πολλές περιπτώσεις να μοιάζουν με ασκήσεις επιδρομών στα νησιά μας.

Τουρκικά πολεμικά σκάφη να αλωνίζουν μπαινοβγαίνοντας στα χωρικά μας ύδατα, περιπλέοντας ανενόχλητα ακόμη και τις ακτές της Αττικής.

Η θρασύτητα του Τουρκικού επιτελείου έχει φθάσει στο σημείο να εγκαλεί τα αεροσκάφη της FRONTEX όταν πετούν πάνω από το Αγαθονήσι, διότι δήθεν παραβιάζουν τον Τουρκικό εναέριο χώρο.

«Παρακολουθώντας το Μαξίμου νηφάλια και εκτιμώντας την κατάσταση από κοντά» διολισθήσαμε στην ανήκουστη κατάντια να δεχθούμε Τούρκο Διοικητή στη Λάρισα, την ώρα που η Τουρκία δεν δέχεται καν να συζητήσει το ενδεχόμενο εναλλαγής Διοικητών.

Από την άλλη μεριά έχει επιδοθεί ασύστολα σε ένα όργιο προώθησης οικονομικών μεταναστών στη χώρα μας, που έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός ασύδοτου δουλεμπορίου, που απειλεί να αποκτήσει τη διάσταση ενός ιδιότυπου εποικισμού τεραστίων διαστάσεων.

Και όλα αυτά κάτω από τα αδιάφορα βλέμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των υπερατλαντικών συμμάχων μας, οι οποίοι έχουν προφανέστατα κατατάξει την χώρα μας στην κατηγορία του φτωχοσυγγενή.

Παρόμοια συνεχής διολίσθηση παρατηρείται και στο ζήτημα των Σκοπίων, όπου μια εθνικιστική, άκρως συντηρητική Κυβέρνηση έχει αποθρασυνθεί τελείως, από την δική μας ολιγωρία και τις συνεχείς διπλωματικές μας γκάφες.

Αποκορύφωμα αυτής της πρωτοφανούς αβελτηρίας είναι η πρόσφατη άδεια, που δόθηκε με πρωτοβουλία της ΥΠΕΞ και τις ευλογίες του Μακεδόνα Πρωθυπουργού μας για την προσγείωση αεροσκάφους των Σκοπίων με τα διακριτικά ΜΚΔ, δηλαδή Μακεδονία.

Οποιαδήποτε άλλη χώρα με σοβαρή εξωτερική πολιτική θα είχε ανακηρύξει τον απίθανο Υπουργό Εξωτερικών της FYROM σε Rersona non grata, όχι απλώς για την μόνιμα προκλητική και επιζήμια για τη χώρα μας δραστηριότητά του, αλλά και μόνο για την συνήθως υβριστική στάση, που τηρεί σε κάθε ευκαιρία δημόσιας εμφάνισής του.

Δυστυχώς όμως η Ελληνική διπλωματία τα τελευταία χρόνια εμφανίζει μια απαράδεκτη στωικότητα, η οποία βλάπτει ανεπανόρθωτα το κύρος της χώρας και αποθρασύνει τους θρασύτατους πλαστογράφους της ιστορίας.

Είναι δε εξόχως ανησυχητική η νοοτροπία από την οποία εμφορείται ο Έλληνας Πρωθυπουργός, όπως αυτή προκύπτει από τις δικαιολογίες, που επικαλέσθηκε στην Συνέντευξη που παραχώρησε στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής, θέλοντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.

Αυτό που έχουμε επιτύχει (τι άραγε τρομάρα μας;) είπε ο κ. Καραμανλής «θα το τραυματίσουμε αυτό δείχνοντας σε όλους εκείνους που έχουν δεχτεί τις θέσεις μας και τις σέβονται, την μικρότητα ότι δεν δεχόμαστε, ούτε κατ’ εξαίρεση, ένα αεροπλάνο; Σας καλώ λοιπόν να αναλογιστούμε ποια είναι τα ζητήματα. Πώς θα αντιδρούσαν όλοι αυτοί που θα έρθουν μεθαύριο στην Κέρκυρα; Η Ελλάδα, η οποία μπόρεσε και πέρασε τις θέσεις της, υπό πολύ δύσκολες συνθήκες, παντού, αντιδρά τώρα με ένα τρόπο που το μόνο που κάνει είναι να προδίδει νευρικότητα, ανασφάλεια, μικροψυχία; Ως περήφανος Μακεδόνας και ως περήφανος Έλληνας δεν το δέχομαι αυτό».

Ας αντιπαρέλθουμε τις ανακρίβειες και τις αβάσιμες περιαυτολογίες περί δήθεν περάσματος των θέσεών μας παντού, κάτι που αποτελεί μια προσωπική εικονική πραγματικότητα του κ. Πρωθυπουργού.

Τα πρόχειρα επιχειρήματα, που διατυπώνονται με την μορφή παιδικών ρητορικών αφελών ερωτήσεων δεν έχουν καμία σοβαρότητα σε διπλωματικό επίπεδο.

Στις διεθνείς σχέσεις υπάρχουν κανόνες και δεδομένες σημειολογίες.

Την εξαίρεση της αποδοχής ενός αεροπλάνου σε μια διεθνή συνδιάσκεψη ουδείς διπλωμάτης στον κόσμο την εισπράττει όπως δείχνει να την αντιλαμβάνεται ο κ. Καραμανλής.

Πρόκειται για μία επίσημη κίνηση της Ελληνικής Κυβέρνησης, που παράγει συγκεκριμένες συνέπειες σε διεθνές επίπεδο. Επιβεβαιώνει πανηγυρικά την αναγνώριση εκ μέρους της επίσημης Ελληνικής Πολιτείας του δικαιώματος των Σκοπίων να φέρουν το όνομα και τα διακριτικά της Μακεδονίας στον κρατικό αερομεταφορέα τους. Αυτό ενισχύει εξαιρετικά την θέση των Σκοπίων, ιδιαίτερα διότι αποτελεί επίσημη παραχώρηση εκ μέρους της Ελληνικής Κυβέρνησης, παραχώρηση τέτοιου μεγέθους, που δεν έχει παρόμοιο ιστορικό προηγούμενο.

Ανησυχεί ο κ. Καραμανλής για τις σκέψεις και τις αντιδράσεις των προσκεκλημένων του.

Πρόκειται προφανώς για προσωπικές ανησυχίες ενός φιλότιμου τελετάρχη, αλλά απάδουν στις αρμοδιότητες ενός υπευθύνου Πρωθυπουργού.

Διότι απλούστατα τα όποια αισθήματα των συνδαιτυμόνων του θα έχουν εφήμερη επίδραση στην ατμόσφαιρα του επίσημου δείπνου, ενώ το επιχειρούμενο κυβερνητικό ατόπημα θα γίνει σημαία των Σκοπίων σε κάθε διεθνές forum, σε κάθε ευκαιρία διαπραγμάτευσης στο διηνεκές.

Όσο για τους ανούσιους βερμπαλισμούς περί Μακεδονικής μεγαλοψυχίας και υπερηφάνειας, αυτοί προφανώς δεν έχουν καμία ουσιαστική αξία, όταν αποσκοπούν στην δικαιολόγηση ενεργειών που οδηγούν σε εξασθένιση της διαπραγματευτικής θέσης της χώρας.

Πρόκειται λοιπόν για διπλωματική γκάφα ολκής, την οποία καλά θα κάνει η κυβέρνηση να διορθώσει όσο ακόμη υπάρχει καιρός.

Η ενημέρωση για την ενημέρωση (του Προέδρου)

Αν οι ιστορικοί του μέλλοντος θελήσουν να δώσουν τον ορισμό της πολιτικής βασιζόμενοι στις δηλώσεις του Έλληνα Πρωθυπουργού, αλλά ενδεχομένως και πολλών άλλων ομολόγων του, θα καταλήξουν, φοβούμαι, πάνω- κάτω στην εξής διατύπωση:
Πολιτική περί το 2010 ήταν η τέχνη να λες ανακρίβειες και ανούσιες κοινοτυπίες με βαρύγδουπο τρόπο.

Παρακολουθώντας την συμμετοχή του κ. Πρωθυπουργού στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών είχαμε μείνει με την εντύπωση ότι η χώρα μας μάλλον δεν συνέβαλε σημαντικά στον συγκεκριμένο ενδοκοινοτικό διάλογο.
Αυτό καταλάβαμε από το ρεπορτάζ, αυτό εισπράξαμε από το κοινό ανακοινωθέν, αυτό συμπεραίναμε από την συνέντευξη στους δημοσιογράφους.
Όμως μαθαίνοντας το περιεχόμενο της επίσημης ενημέρωσης του Προέδρου της Δημοκρατίας για τα αποτελέσματα της συνόδου και ιδιαίτερα διαβάζοντας τη σχετική δήλωση του κ. Καραμανλή εξερχομένου από το Προεδρικό Μέγαρο, κυριολεκτικά κοντέψαμε προς στιγμήν…να πάρουμε το μυαλό στο χέρι…. (Ζητώ συγγνώμη για την vulgaire έκφραση).

Για να έχουμε πλήρη την απόλαυση του σύγχρονου πολιτικού λόγου αντιγράφω από την ιστοσελίδα της Νέας Δημοκρατίας τη δήλωση του κ. Πρωθυπουργού:
«Ενημέρωσα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για το πρόσφατο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και τα συμπεράσματά του.
Για μας, όπως είναι γνωστό, το καίριο, το κρίσιμο θέμα αυτού του Συμβουλίου ήταν το μεγάλο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης. Με δική μας πρωτοβουλία συζητήθηκε διεξοδικά και ελήφθησαν σημαντικές αποφάσεις:
- Πρώτον: Να ενισχυθεί ο έλεγχος των εξωτερικών συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να ενδυναμωθεί ο ρόλος της FRONTEX .
- Δεύτερον: Να υπάρξει έμπρακτη κοινοτική αλληλεγγύη μεταξύ όλων των κρατών-μελών και δίκαιη κατανομή των βαρών.
- Τρίτον: Να υπογραφούν συμφωνίες επανεισδοχής της Ευρωπαϊκής Ενωσης με τις χώρες προέλευσης και διέλευσης των λαθρομεταναστών.
- Τέταρτον: Μέχρι να υπογραφούν αυτές οι συμφωνίες, ισχύουν και πρέπει να εφαρμοστούν πλήρως οι συμφωνίες και τα πρωτόκολλα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή, μεταξύ χωρών προέλευσης και διέλευσης (όπως είναι η Λιβύη, η Τουρκία) σε διμερές επίπεδο, με χώρες που δέχονται κύματα ή μεγάλη ροή λαθρομεταναστών, όπως είναι η χώρα μας, όπως είναι η Ελλάδα.»….

Από άποψη μορφής δεν χωράει αντίρρηση έχουμε ένα εξαιρετικό παράδειγμα σύγχρονου πρωθυπουργικού λόγου.
Περίτεχνος, γλαφυρός, χορταστικός, αλλά κυρίως επιβλητικός με λελογισμένη χρήση του πληθυντικού μεγαλοπρεπείας.
Από άποψη περιεχομένου όμως κάτι σαν μαγική εικόνα χωρίς εικόνα…

Διότι ας δούμε τι απομένει αν προσπαθήσουμε να ξεφλουδίσουμε τις βαρύγδουπες διατυπώσεις.
Για μας, λέει ο κ. Πρωθυπουργός, το καίριο, το κρίσιμο θέμα αυτού του Συμβουλίου ήταν το μεγάλο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης.
Αυτό το για μας (πληθυντικός μεγαλοπρεπείας) λοιπόν πρέπει να το αξιολογήσουμε ως δείγμα ειλικρίνειας και αυτογνωσίας. Πράγματι όπως σωστά είχαμε καταλάβει από την πρώτη στιγμή κρίσιμο θέμα ήταν μόνο για τον κ. Καραμανλή. Προφανώς όχι για την Σύνοδο Κορυφής, που περί άλλων ετύρβαζε.

Το θέμα αυτό συνεχίζει ο κ. Πρωθυπουργός "συζητήθηκε με δική μας πρωτοβουλία". (Εννοεί δική του. Χρησιμοποιεί και πάλι πληθυντικό μεγαλοπρεπείας) Εδώ πρόκειται για ανακρίβεια ή ίσως εσφαλμένη αντίληψη του κ. Πρωθυπουργού. Το ακριβές είναι ότι πριν από τον κ. Καραμανλή το θέμα είχε τεθεί από τον Ιταλό και τον Ισπανό Πρωθυπουργό.

Αλλά ας δούμε τις κατ’ ιδίαν «σημαντικές αποφάσεις»:
• Να ενισχυθεί ο έλεγχος των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ και να ενισχυθεί ο ρόλος της FRONTEX.
Ως κυρίαρχο κράτος, που επί δεκαετίες το μέγιστο τμήμα του προϋπολογισμού του διατίθεται για αμυντικές δαπάνες οφείλουμε κατ’ αρχήν να έχουμε την ευθύνη και την ικανότητα φύλαξης των δικών μας συνόρων. Αυτός εξ άλλου είναι προς το παρόν ο μόνος ουσιαστικός και ρεαλιστικός τρόπος.
Τα περί FRONTEX είναι προς το παρόν ευχολόγια και δεν πτοούν την Τουρκία, η οποία πρόσφατα προειδοποίησε αναγνωριστικό αεροσκάφος της συγκεκριμένης κοινοτικής δύναμης να φύγει από το Αγαθονήσι διότι παραβιάζει δήθεν Τουρκικό εναέριο χώρο. Αν η Τουρκία αντιδρά με αυτό τον τρόπο και αν η FRONTEX πειθαρχεί στις υποδείξεις της δεν γνωρίζω κατά πόσο θα «ελέγχονται τα εξωτερικά όρια της ΕΕ», αλλά σίγουρα δεν θα προστατεύονται τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα.

• Να υπάρξει έμπρακτη κοινοτική αλληλεγγύη μεταξύ όλων των κρατών-μελών και δίκαιη κατανομή των βαρών.
Σ’ αυτή την απόφαση δεν χρειάζεται κανένα σχόλιο. Πρόκειται για μια πομφόλυγα ευχολογικού τύπου, που δεν έχει περισσότερη δεσμευτική ισχύ απ’ αυτήν, που είχε η χάρτα του Ρήγα στην Οθωμανική επικράτεια κατά το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα.

• Να υπογραφούν συμφωνίες επανεισδοχής της Ευρωπαϊκής Ενωσης με τις χώρες προέλευσης και διέλευσης των λαθρομεταναστών.
Άλλη μια διπλωματική ευχή χωρίς κανένα άμεσο πρακτικό αποτέλεσμα. Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι. Μέχρι να υπογραφούν τέτοιες συμφωνίες οι δουλέμποροι θα δρούν ανενόχλητοι. Και αν και όποτε υπογραφούν θα εξακολουθήσουν να δρούν ανενόχλητοι αν τα κατ’ ιδίαν Κράτη τα μεν δυστροπούν τα δε αδυνατούν να φυλάξουν τα σύνορά τους, η δε ΕΕ συνεχίσει στην πράξη να σφυρίζει αδιάφορα.

• Μέχρι να υπογραφούν αυτές οι συμφωνίες, ισχύουν και πρέπει να εφαρμοστούν πλήρως οι συμφωνίες και τα πρωτόκολλα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή, μεταξύ χωρών προέλευσης και διέλευσης (όπως είναι η Λιβύη, η Τουρκία) σε διμερές επίπεδο, με χώρες που δέχονται κύματα ή μεγάλη ροή λαθρομεταναστών, όπως είναι η χώρα μας, όπως είναι η Ελλάδα.
Εδώ πλέον μιλάμε για την αποθέωση της εταιρικής ειρωνείας. Ούτε λίγο ούτε πολύ οι Ευρωπαίοι Εταίροι υπέδειξαν στον κ. Καραμανλή ότι επί πέντε χρόνια η Ελληνική κυβέρνηση καθεύδει αδικαιολόγητα, αφού δεν φροντίζει να εφαρμόσει τις ισχύουσες συμφωνίες. Και ο κ. Πρωθυπουργός αντί να απαιτήσει εδώ και τώρα την επιβολή συγκεκριμένων κυρώσεων στα κράτη, που αθετούν τα υφιστάμενα πρωτόκολλα, χάρηκε, που οι Ευρωπαίοι ομόλογοί του αρκέσθηκαν να επιβεβαιώσουν το αυτονόητο από αρχαιοτάτων χρόνων όχι μόνο για τις διεθνείς αλλά και για τις ιδιωτικές υποθέσεις. Ότι δηλαδή Pacta sunt servanda…

Τι να πει κανείς;
Παλιά έλεγαν ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, εννοώντας ότι ο πολιτικός παρήγε κάποιο έργο στο πλαίσιο των κατά περίπτωση υπαρχουσών δυνατοτήτων.
Σήμερα η τέχνη της πολιτικής εξαντλείται στην παραγωγή περισπούδαστων δηλώσεων προς δικαιολόγηση της αδυναμίας του πολιτικού να παράγει το παραμικρό εφικτό έργο.

ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ: Κάηκε το χαρτί των εγκαινίων.

Αφού επί αρκετές εβδομάδες τα κρατικά ΜΜΕ προσπαθούσαν να πείσουν τους έλληνες λωτοφάγους, ότι το μουσείο της Ακρόπολης υπήρξε ιδέα του Καραμανλή του πρεσβύτερου και δημιούργημα του Καραμανλή του νεότερου, ο κ. Πρωθυπουργός αποφάσισε στην εσχάτη στιγμή να διαφοροποιηθεί ελαφρώς από την απίστευτη αυτή πολιτική ασχημία.
Αναγκασμένος προφανώς από την γενική λαϊκή κατακραυγή επιχείρησε κατά τα εγκαίνια του Μουσείου να διασκεδάσει τις εντυπώσεις με μια διπλωματικού τύπου αναφορά και στη συμβολή της Μελίνας Μερκούρη.

...Τιμούμε όλους εκείνους που οραματίστηκαν και εργάστηκαν για τη δημιουργία του:
- Τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Καραμανλή, που εμπνεύστηκε και δρομολόγησε, από το 1976, τις αρχικές διαδικασίες.
- Την αξέχαστη Μελίνα Μερκούρη, που έδωσε από τη δεκαετία του ’80, μεγάλη ώθηση στην κοινή προσπάθεια...

Δυστυχώς για τον κ. Καραμανλή διασώζονται ακόμα σε τούτο τον τόπο δύο τουλάχιστον γενιές, η γενιά του 114 και η γενιά του Πολυτεχνείου, οι οποίες γνωρίζουν από πρώτο χέρι την μεταπολεμική πολιτική ιστορία της Ελλάδας.
Η προσπάθειά του λοιπόν να βάλει στο ίδιο τσουβάλι ανόμοιους δήθεν συντελεστές ενός σύνθετου εγχειρήματος καταδεικνύει απλά μια μικρόψυχη πλαστογράφηση της πραγματικότητας και μια απέλπιδα επιχείρηση οικειοποίησης ενός αλλότριου μόχθου.

Η ελληνική γλώσσα πλουσιοτάτη και εξαιρετικά ακριβής, παρέχει ένα μοναδικό εργαλείο έκφρασης, αλλά φαίνεται συγχρόνως να τιμωρεί και όσους προσπαθούν να τη χρησιμοποιήσουν για να διαστρεβλώσουν τα γεγονότα.
Παρότι ο κ. Καραμανλής χειρίζεται επαρκώς την ελληνική γλώσσα δεν μπόρεσε να αποφύγει ένα χαρακτηριστικό συντακτικό ολίσθημα.
Τα ρήματα οραματίζομαι και εργάζομαι δεν συντάσσονται με τον ίδιο τρόπο.
Το οραματίζομαι θέλει αντικείμενο σε αιτιατική, ενώ το ρήμα εργάζομαι στην νεοελληνική γλώσσα χρειάζεται εμπρόθετο προσδιορισμό.
Για να μπορέσει όμως να εξισώσει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή με τη Μελίνα Μερκούρη έπρεπε να τους βάλει στην ίδια πρόταση και έτσι διέπραξε τον σολοικισμό της σύνταξης του ρήματος οραματίζομαι με εμπρόθετο προσδιορισμό.
Αν ο κ. Καραμανλής ήθελε να πει την αλήθεια θα έπρεπε να πεί:
Τιμούμε όλους εκείνους που οραματίστηκαν το μουσείο και εκείνους που εργάστηκαν για τη δημιουργία του.
Έτσι όμως η σύνταξη θα ήταν σωστή, αλλά όλοι, και οι νεότεροι, θα αντιλαμβάνονταν ότι ο μεν Κωνσταντίνος Καραμανλής έκανε ενδεχομένως κάποια σκέψη περί μουσείου Ακροπόλεως, αλλά η Μελίνα Μερκούρη εργάσθηκε, όσο κανείς άλλος για την δημιουργία του.
Στην επόμενη αμέσως πρόταση τα περί «εμπνεύσεως» και «δρομολογήσεως αρχικών διαδικασιών» μαρτυρούν από μόνα τους την ανυπαρξία ουσιαστικής συμβολής του τότε Πρωθυπουργού στο περί ου ο λόγος εγχείρημα. Διότι η ανάγκη της δημιουργίας αρχαιολογικών Μουσείων είναι αυτονόητη και για τον τελευταίο Έλληνα από την Πρωτεύουσα έως τις εσχατιές αυτής της χώρας, που βρίθουν αρχαιολογικών θησαυρών και από την άλλη όλοι αντιλαμβάνονται ότι οι περίφημες «αρχικές διαδικασίες» είναι ένας διπλωματικός ευφημισμός του απόλυτου τίποτα.

Δεν θα πρέπει επίσης να παραβλέψουμε ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είναι «αείμνηστος» για τις ιδέες του, ενώ η Μελίνα για την μεγάλη ώθηση είναι απλώς «αξέχαστη». Αείμνηστος είναι όποιος προσφέρει θετικό έργο στην πατρίδα του, ενώ αξέχαστος μπορεί να είναι και κάποιος με αρνητική παρουσία. Η επιλογή των λέξεων, που πιστεύουμε δεν είναι τυχαία, δεν αδικεί την Μελίνα, που ούτως ή άλλως τιμάται δεόντως από σύσσωμο τον Ελληνικό λαό. Αδίκησε πρωτίστως τον ίδιο τον ομιλητή, που στα εγκαίνια του Μουσείου προσπάθησε να παρουσιασθεί ως Πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων.

Ποια όμως ήταν η συμβολή της Μελίνας Μερκούρη κατά τον κ. Καραμανλή;
…έδωσε, λέει, μεγάλη ώθηση στην κοινή προσπάθεια…
Η επιχείρηση υποβάθμισης του ρόλου της μοναδικής υποδειγματικής Υπουργού Πολιτισμού της χώρας είναι εμφανής και αξιολύπητη.
Όμως σ΄αυτή τη μίζερη πρόταση υπάρχει μια δια παραλείψεως ανακρίβεια και ένα ασύστολο ψέμα.

Παραλείπει να πει ο κ. Καραμανλής ότι η Μελίνα Μερκούρη δεν εξάντλησε απλώς τις προσπάθειές της στην κατασκευή του μουσείου. Αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή της στον αγώνα για την επιστροφή των μαρμάρων. Και σ΄αυτή την παράμετρο της εθνικής προσπάθειας έχει ασφαλώς την αποκλειστικότητα της εμπνεύσεως και μακράν την τιμή της πρωτοκαθεδρίας των διεθνών πρωτοβουλιών.
Η Μελίνα δεν είχε απλώς «εμπνεύσεις». Η Μελίνα ήξερε να θέτει εθνικούς στόχους και να αγωνίζεται με πείσμα για την ευόδωσή τους. Ο στρατηγικός στόχος για τη Μελίνα ήταν ο επαναπατρισμός της εθνικής μας κληρονομιάς. Το Μουσείο ήταν ένα μέσον για την επίτευξη αυτού του στόχου.
Μέχρι την τελευταία της πνοή αγωνίσθηκε με πάθος στο εξωτερικό για την επιστροφή των μαρμάρων. Αγωνίσθηκε με όλα της τα μέσα στο εσωτερικό για την κατασκευή του μουσείου.
Γιατί εδώ ακριβώς βρίσκεται το ψέμα του κ. Καραμανλή.

Από το 1980 έως το 2004 η προσπάθεια δεν ήταν καθόλου «κοινή».
Αντίθετα υπήρχαν εκείνοι, που αγωνίζονταν για την κατασκευή του Μουσείου με κορυφαία την Μελίνα και εκείνοι, που πολεμούσαν λυσσαλέα ενάντια στην κατασκευή του με κορυφαίους πρωτοκλασάτα στελέχη του σημερινού Κυβερνώντος κόμματος, που την εποχή εκείνη βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Αν ο κ. Πρωθυπουργός χρειάζεται διευθύνσεις και ονόματα των λαμπρών εκείνων αγωνιστών δεν έχει παρά να ανατρέξει στα αρχεία του Συμβουλίου της Επικρατείας ή απλά να ζητήσει την συνδρομή του κ. Τατούλη …
Οι παρεπιδημούντες πάντως το κλεινόν άστυ και όχι μόνον γνωρίζουν ποιοι είχαν απλώς ιδέες, που δεν μετέδωσαν ούτε στους επιγόνους τους και ποιοι ανάλωσαν τη ζωή και την περιουσία τους στον εθνικό στόχο, με αποτέλεσμα να συγκροτήσουν ένα παλλαϊκό πανεθνικό αίτημα, που ανάγκασε τους επερχόμενους πολιτικούς να το περιλάβουν αναπόφευκτα στην προσωπική τους πολιτική ατζέντα, ανεξαρτήτως κομματικής ταυτότητας.

Και είναι βεβαίως αληθές, ότι από τον Ιανουάριο του 2004, που θεμελιώθηκε το Μουσείο και κυρίως από τον Ιούλιο του 2004 μετά την τελική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, η Νέα Δημοκρατία ως Κυβέρνηση συνέχισε απρόσκοπτα την ολοκλήρωση του έργου, που σε πρώτη τουλάχιστον φάση φαίνεται να προσφέρει μια ολοκληρωμένη εικόνα του διαχρονικού ελληνικού πολιτισμού στον σημερινό επισκέπτη.

Και βεβαίως ο Έλληνας πολίτης δικαιούται να αισθάνεται υπερήφανος και ευτυχισμένος για την αποπεράτωση ενός έργου πανεθνικής σημασίας.
Όμως δεν παύει να παραμένει σκεπτικός σε ότι αφορά τον μείζονα εθνικό στόχο.
Την επιστροφή των μαρμάρων.
Η εκκωφαντική απουσία των εταίρων και συμμάχων από την τελετή των εγκαινίων δεν αφήνει δυστυχώς πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.
Τι έφταιξε και δεν παρευρέθηκαν οι ηγέτες κρατών, Ευρωπαίοι εταίροι, ατλαντικοί σύμμαχοι και όχι μόνον αυτοί;
Πού ήσαν οι αρχηγοί θρησκειών;
Πού ήσαν οι υπουργοί εξωτερικών όλων των κρατών του κόσμου;
Που ήσαν οι Υπουργοί Πολιτισμού όλων των χωρών του πλανήτη;
Που ήταν οι διευθυντές όλων των απανταχού εθνικών μουσείων;
Πού ήταν οι Πρυτάνεις όλων των Διεθνών πανεπιστημίων και οι κοσμήτορες όλων των φιλοσοφικών σχολών;
Που ήταν οι κορυφαίοι καλλιτέχνες;
Άλλά που ήταν και οι εκπρόσωποι της ομογένειας;
Δυστυχώς απουσίαζαν όλοι αυτοί, που θάπρεπε να είναι παρόντες για πολλούς και ευνόητους λόγους και κυρίως για να ενημερωθούν, να θαυμάσουν και να αποτελέσουν τους κήρυκες του εθνικού μας αιτήματος.

Τι έφταιξε, που χάθηκε αυτή η ευκαιρία διεθνούς προβολής και συστράτευσης;
Γιατί μας αγνόησαν επιδεικτικά ακόμη και οι ευρωπαίοι εταίροι, ακόμη και οι γείτονες κουμπάροι; (Σε ανύποπτο χρόνο είχαμε προειδοποιήσει για την αδιέξοδη εξωτερική πολιτική της Χημείας και της κουμπαριάς).

Όμως παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των ΜΜΕ δεν είναι εύκολο να αποφύγει κανείς το αδήριτο ερώτημα;
Αν πρωθυπουργός ήταν ο Ανδρέας ή και ο Γιώργος Παπανδρέου και Υπουργός Πολιτισμού η Μελίνα Μερκούρη ή κάποιος άλλος και Υπουργός Εξωτερικών ο Κάρολος Παπούλιας ή κάποιος άλλος, αυτή θα ήταν η συμμετοχή του Διεθνούς στερεώματος στην ημέρα των εγκαινίων του Μουσείου της Ακρόπολης;
Το ερώτημα μπορεί να είναι υποθετικό όμως δικαίως διαισθάνεται ο πολίτης ότι από το 2004 η χώρα σε επίπεδο διεθνούς κύρους έχει κάνει πολλά βήματα πίσω.

Ότι η Ελλάδα δυστυχώς έχει χάσει πολύτιμα διεθνή ερείσματα και έχει ανάγκη να ξεκινήσει πάλι από την αρχή τις προσπάθειες για τον επαναπροσδιορισμό μιας νέας εθνικής στρατηγικής και την εξ υπαρχής αναζήτηση διεθνών συμμαχιών.


Τη φωτογραφία δανεισθήκαμε από:http://www.nytimes.com/slideshow/2007/10/28/arts/20071028_OURO_SLIDESHOW_index.html

Σύνοδος Κορυφής: ΜΗΔΕΝ ΕΙΣ ΤΟ ΠΗΛΙΚΟΝ

Κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος η επικοινωνιακή σαπουνόφουσκα περί της δήθεν πρωθυπουργικής «πρωτοβουλίας» στην σύνοδο κορυφής για την αντιμετώπιση του «κοινού ευρωπαϊκού προβλήματος» της λαθρομετανάστευσης.

Με τον συνήθη ζήλο οι γνωστοί ρεπόρτερ-πολιτικοί σχολιαστές (διάβαζε εργολάβοι της συντηρητικής προπαγάνδας) εξυμνούσαν τις «ασφυκτικές πιέσεις» του κ. Καραμανλή στους ομολόγους του Ευρωπαίους ηγέτες, πιέσεις οι οποίες ξεκίνησαν στο παρά πέντε (στον απόηχο της εκλογικής ήττας) με μία «θεόπνευστη» επιστολή, θα κλιμακώνονταν με την «επέλαση» του Πρωθυπουργού συνεπικουρούμενου από την κ. Μακογιάννη στις Βρυξέλλες και θα οδηγούσαν στην οριστική λύση του προβλήματος με χρήματα και περιφρούρηση των ελληνικών συνόρων από την Ευρωπαϊκή ένωση.

Ευφάνταστες ιστορίες για εσωτερική πολιτική κατανάλωση και παραμυθία των τεθλιμμένων κομματικών οπαδών, που προφανώς ούτε οι ίδιοι οι εμπνευστές τους δεν πίστευαν ότι μπορούσαν να έχουν καμία τύχη στις Βρυξέλλες.

Όλοι πλέον στην Ευρώπη γνωρίζουν ότι η ατζέντα στη Σύνοδο κορυφής κλειδώνει πολλές βδομάδες νωρίτερα. Ότι τα θέματα αποτελούν αντικείμενο πολύμηνης επεξεργασίας από ειδικές επιτροπές. Ότι για να υπάρχει ελπίδα αποτελέσματος χρειάζονται επίμοχθες παρασκηνιακές διεργασίες και ευρείες συμμαχίες. Ότι για να επιτευχθούν συμμαχίες χρειάζεται συγκροτημένος σχεδιασμός, στοχευμένη δράση και έντονη διπλωματική κινητικότητα.

Και το σπουδαιότερο προαπαιτεί ισχυρή και αξιόπιστη Ελλάδα.

Αυτά, που όλοι, ακόμη και τα νήπια γνωρίζουν, φαίνεται να αγνοεί η Ελληνική Κυβέρνηση ή το πιθανότερο, όπως κάνει όλα αυτά τα χρόνια, θεωρεί αφελείς τους ψηφοφόρους της.

Επειδή λοιπόν το παραμύθι έχει κοντά ποδάρια, η πολυδιαφημισμένη διπλωματική σαπουνόφουσκα δεν κράτησε παραπάνω από λίγα εικοσιτετράωρα.

Όπως ήταν φυσικό οι λοιποί Ευρωπαίοι ηγέτες θα έπληξαν θανάσιμα παρακολουθώντας για άλλη μια φορά τον Έλληνα ομόλογό τους να επιδίδεται σε πρόχειρες παρεμβάσεις και ανούσιες γενικολογίες, παραβιάζοντας ουσιαστικά τα κοινοτικά ήθη και έθιμα.

Θα αγανάκτησαν ενδεχομένως, που για άλλη μια φορά καταχράσθηκε του χρόνου τους για λόγους επικοινωνιακής ελληνικής εσωτερικής επικοινωνιακής σκοπιμότητας.

Αν συνεχίσουμε έτσι πολύ σύντομα οι Εταίροι μας στην ΕΕ δεν θα μας θεωρούν μόνο ως βαρίδι για την Ευρωζώνη, αλλά και σαν ενοχλητικούς συνδαιτυμόνες ακόμα και στα πάρτυ των Συνόδων κορυφής

Ο Αλαβάνος στα χνάρια του Σημίτη...

Ο άνθρωπος, που παρέλαβε το Συνασπισμό σε κατάσταση μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και κατάφερε σε μικρό χρονικό διάστημα να τον οδηγήσει στο κέντρο της πολιτικής σκηνής, φαίνεται να έπεσε θύμα των πολιτικών πειραματισμών του.
Ανεξάρτητα από το πόσο κανείς συμφωνεί ή διαφωνεί με τις απόψεις του κ. Αλαβάνου δύσκολα θα μπορούσε να μην του αναγνωρίσει ορισμένα εξαιρετικά πολιτικά προτερήματα, που εν πολλοίς δυστυχώς αποτελούν είδος εν ανεπαρκεία στους χαλεπούς αυτούς καιρούς.
Παιδεία, ευστροφία, αγωνιστικότητα, οραματισμός, αλλά κυρίως εντιμότητα και ανιδιοτέλεια κατέστησαν τον κ. Αλαβάνο υποδειγματική ηγετική προσωπικότητα στο χώρο της σύγχρονης Ευρωπαϊκής αριστεράς.
Αν η μεγαλειώδης προσφορά του Ανδρέα Παπανδρέου στην πολιτική ιστορία του τόπου υπήρξε η εξοικείωση του μέσου Έλληνα με την έννοια του Σοσιαλισμού, στον κ. Αλαβάνο δικαίως θα πρέπει να αναγνωρισθεί ότι συνέβαλε καθοριστικά στο να ανακτήσει η πέραν του ΠΑΣΟΚ αριστερά την εμπιστοσύνη του μέσου ψηφοφόρου.
Η αμεσότητα, η απλότητα και πρωτίστως η άδολη μαχητικότητά του διπλασίασαν αρχικά την εκλογική βάση και στη συνέχεια εκτίναξαν σε διψήφια νούμερα τα δημοσκοπικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ.
Μεγάλο τμήμα των πολιτών, που ριζοσπαστικοποιούνταν μπροστά στο φάσμα της οικονομικής δυσπραγίας και της κοινωνικής υποβάθμισης, απογοητευμένο από την νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης και αμφισβητώντας την σοβαρότητα των σοσιαλδημοκρατικών εμμονών μεγάλου αριθμού πρωτοκλασάτων στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εναπέθεσε τις ελπίδες του στον κ. Αλαβάνο.

Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε τελικά να διαχειρισθεί την αρχική του απήχηση και να συγκρατήσει αυτούς, που πρόσκαιρα φάνηκε να τον εμπιστεύονται.
Τρία υπήρξαν τα μοιραία λάθη του κ. Αλαβάνου, που οδήγησαν στην σημερινή εικόνα.

Υπερεκτίμησε τον ρόλο της νεολαίας στην διαμόρφωση του λαϊκού κινήματος.
Αντί να προσφέρει στους νέους οργάνωση και καθοδήγηση, προτίμησε να τους κολακέψει και αφέθηκε να παρασυρθεί στην άκριτη υιοθέτηση κάθε νεανικής δράσης με όποιο τρόπο και αν εκδηλωνόταν και προς όποια κατεύθυνση και αν οδηγούνταν από τον περιστασιακό νεανικό αυθορμητισμό.

Σαγηνεύτηκε από τα πρόσκαιρα κέρδη του ακτιβισμού τον οποίο ανήγαγε σε κεντρικό άξονα της εφαρμοσμένης πολιτικής του κόμματός του, παραλείποντας την εκπόνηση και τεκμηρίωση ολοκληρωμένου προγράμματος προοδευτικής διακυβέρνησης.

Απέρριψε άκριτα και με απόλυτο τρόπο την συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, την μόνη πολιτική δύναμη, που προσφέρει λύση προοδευτικής διακυβέρνησης, την στιγμή, που ο πολίτης αναζητά απαλλαγή από μια συντηρητική κυβέρνηση και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοπεριορίσθηκε στο ρόλο του κόμματος διαμαρτυρίας.

Για να είμαστε αντικειμενικοί στα σφάλματα αυτά θα πρέπει να συνετέλεσε και η διελκυστίνδα των πολυάριθμων ετερόκλητων συνιστωσών.

Καταλυτικό ρόλο δε στην τελική εξέλιξη διαδραμάτισε ο πειραματισμός της διαρχίας και ιδιαίτερα η επιλογή του κ. Τσίπρα. Μια επιλογή υψηλού ρίσκου, που προήλθε προφανώς από την υπερβολική διάθεση κολακείας της νέας γενιάς, αλλά αποδείχθηκε ότι επέτεινε την αίσθηση της κυβερνητικής ανωριμότητας ενός κόμματος διαμαρτυρίας με τάσεις μικρομεγαλισμού αν όχι ενοχλητικής αλαζονείας.

Έτσι ο κ. Αλαβάνος βρέθηκε μπροστά στο αδήριτο ερώτημα.
Να παραμείνει Πρόεδρος σε ένα κόμμα, που στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές θα αγωνίζεται να υπερβεί το όριο του 3% ή να προτιμήσει την ηρωϊκή έξοδο, ως γενικά επιτυχημένος αρχηγός, αφού προς το παρόν το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ μετρήθηκε σε σχετικά αξιοπρεπή επίπεδα;

Όπως φαίνεται αποφάσισε να ακολουθήσει το δρόμο που πρώτος χάραξε ο κ. Σημίτης.
Με μια όμως διαφορά.
Εγκαταλείποντας την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ προ των εκλογών του 2004 ο κ. Σημίτης έδωσε ταυτόχρονα και το «δακτυλίδι».
Αντίθετα αποχωρώντας ο κ. Αλαβάνος φαίνεται μάλλον να παίρνει πίσω το δακτυλίδι από τον κ. Τσίπρα. ‘Ένα δακτυλίδι του οποίου κάποιοι ισχυρίζονται ότι κατ’ ουσίαν είχε παραχωρηθεί μόνο η επικαρπία και ουδέποτε η πλήρης κυριότητα.

Όπως και νάναι αυτή η ειδοποιός διαφορά ορθά πιστεύουν στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ ότι μπορεί να αποβεί μοιραία για την συνοχή του κόμματος, που θα βρεθεί στο έλεος της σύγκρουσης των επιγόνων.

Γύρω-γύρω όλοι στη μέση ο Μανώλης….

Τάραξαν για τα καλά την ούτως ή άλλως φουρτουνιασμένη θάλασσα της ΝΔ οι κινήσεις του κ. Μανώλη.

Βέβαια αν ο κ. Μανώλης ευθύνεται για την τρικυμία η ηγετική ομάδα ευθύνεται που τα έχει κάνει προηγουμένως θάλασσα. Βλέπετε κάθε τρικυμία θέλει τη θάλασσά της…

Στο θέατρο του παραλόγου, που μας προσφέρει η ΝΔ τα τελευταία πέντε χρόνια ο κ. Μανώλης υπήρξε συχνά guest star σε διάφορα (κυρίως) τηλεοπτικά επεισόδια, αλλά ποτέ δεν υπήρξε σκηνοθέτης.

Καθώς ποτέ δεν επέδειξε αρχηγικές τάσεις, δεν έγινε ποτέ πρωταγωνιστής.

Καθιερώθηκε ως ένας ρολίστας για δεύτερους και τρίτους ρόλους μικρής διάρκειας.

Ένας ιδιόρρυθμος καρατερίστας, από αυτούς που είναι απαραίτητοι σε κάθε κόμμα για να συγκρατούν τους ψηφοφόρους, που έχουν απογοητευθεί από την ανεπάρκεια των πρωτοκλασάτων.

Βασικός καμβάς των πολιτικών παρεμβάσεων του δευτεραγωνιστή η ανέξοδη (τζάμπα) μαγκιά του «αγανακτισμένου» λεβέντη, που ζει για μια υπόληψη, που τα λέει έξω από τα δόντια και που είναι έτοιμος να θυσιάσει τα πάντα αν είναι για το καλό του λαού.

Έτοιμος ανά πάσα στιγμή να τα βροντήξει, αλλά πάντα επιδεικνύοντας αξιέπαινη αυτοσυγκράτηση την τελευταία στιγμή…

Όχι για κείνον. Για τη φουκαριάρα την κενωνία…

Το κλασικό πρόβλημα με τους ρολίστες αυτού του τύπου είναι όταν μετά από μακροχρόνια επανάληψη ταυτίζονται υπαρξιακά με την περσόνα του ρόλου.

Λίγο οι καλοθελητές οι δημοσιογράφοι, που σε κράζουνε ότι πάλι θα στρίψεις την τελευταία στιγμή, λίγο που ο θίασος παραξεύτισε και οδεύει προς διάλυση, ο ρολίστας δεν χρειάζεται πολύ να γαντζωθεί από τη δημόσια εικόνα του ρόλου, που υποδύεται τόσα χρόνια, θεωρώντας ότι είναι το μοναδικό σωσίβιο, που του απομένει.

Όμως σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς η ανάδειξη της λεβεντιάς του κ. Μανώλη συνεπάγεται την περίπου δημόσια διαπόμπευση του κόμματός του.

Και ήταν αναπόφευκτο οι δηλώσεις του να είναι βαριές κι ασήκωτες.

Στην ουσία συνέτριψε το επικοινωνιακό προσωπείο της ΝΔ σε όλες του τις πτυχές.

Με την πρότασή του για σύσταση νέου κόμματος παραδέχθηκε ότι η Νέα Δημοκρατία είναι τελειωμένη υπόθεση.

Με την υπόδειξή του το νέο κόμμα να έχει άλλο όνομα, άλλα σύμβολα, ουσιαστικά ομολόγησε ότι η πενταετία, που πέρασε, έκανε απεχθή για το μέσο πολίτη ακόμα και το όνομα και το σύμβολο.

Με την πρότασή του να επανδρωθεί το νέο κόμμα από αδιάφθορους πολιτικούς, είναι σαν να ομολογεί ότι η κυβερνώσα παράταξη έχει στους κόλπους της αρκετούς διεφθαρμένους πολιτικούς.

Και όλα αυτά την ώρα, που ο πρωθυπουργός έχει διαβεβαιώσει ο ίδιος τον Ελληνικό λαό ότι δεν υπάρχουν πουθενά ποινικές ευθύνες, ότι ουδείς έχει χρηματισθεί, ότι τα σκάνδαλα περιορίζονται μόνο σε κατώτερους διοικητικούς και πάντως μη κομματικούς μηχανισμούς.

Αν αναλογισθεί κανείς ότι πριν λίγα χρόνια αποπέμφθηκε βουλευτής από την κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ μόνο διότι τόλμησε να πει ότι σε όλα τα κόμματα μπορεί να υπάρχουν και κάποιοι ακατάλληλοι, καταλαβαίνει εύκολα τη δεινή θέση στην οποία έχει περιέλθει ο κ. Καραμανλής.

Οι κινήσεις του Αρκάδα βουλευτή είτε προέρχονται από ιερή αγανάκτηση είτε από προσωπική υστεροβουλία δεν παύουν να έχουν δημιουργήσει ένα γόρδιο δεσμό από επικοινωνιακές, κομματικές και πολιτικές περικοκλάδες.

Ο «αποκεφαλισμός» του Βουλευτή συνεπιφέρει την πτώση της Κυβέρνησης.

Η ανοχή στο Βουλευτή σημαίνει συνομολόγηση των σκληρών ομολογιών, που περιέχουν οι δηλώσεις του.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα…

Όπως είναι ιστορικά αποδεδειγμένο οι γόρδιοι δεσμοί δεν λύνονται. Μόνο κόβονται.

Και στην συγκεκριμένη περίπτωση το μόνο πρόσφορο σπαθί είναι οι εκλογές.

Το ερώτημα είναι αν αυτό είναι ένα σπαθί, που ο Πρωθυπουργός διαθέτει το σθένος να χρησιμοποιήσει….